In al mijn dromen heb ik haar mijn geheimen geschonken en heeft ‘de tijd’, haar wonden niet geheeld Hiermee hebben we elkaars wereld gevonden en hebben wij onze gebroken dromen met elkaar gedeeld
Bij al mijn dromen heeft ze naast me gelopen bij dromen, bij sprookjes, bij dag en bij nacht Zij was het, die met mijn gevoel mee kon stromen in onze grenzeloze wereld van liefde en kracht
Met haar blik kon ze mijn gedachten volgen waarmee onze Bonte wereld ontstond Zij zag waar de diepte van m’n kern lag verborgen ‘ons geruisloos’ oneindig verbond
In die dierbare wereld, blijf ik achter in onbehagen en verduur ik de stilte van mijn pijn Zal ik de kwetsbaarheid van mijn liefde dragen in het gemis, van het hier niet meer ‘samen-zijn’
Dit virtuele beeld is met veel liefde en oog voor detail gecreëerd door Wim van de Kerkhof. Geen idee hoe je zoiets maakt, maar het is meer dan bijzonder.
Het gedicht is van Rosanna Rodermans, die haar leven deelt met Jewel’s kleinzoon Ryan. Het komt regelrecht mijn hart binnen…..
Heel erg bedankt allebei voor jullie prachtige uitingen van vriendschap en medeleven, ik ben er zo ontzettend blij mee!
In dit filmpje kunnen jullie de details zien van het prachtige beeld:
Tien jaar is voor een whippet te jong om te gaan. Maar wanneer je je hond een leuk en gevarieerd leven biedt, dan blijkt er toch te veel te zijn om op te noemen in één blog. Op 15 februari 2004 kreeg onze Chloe haar nestje. Het was een samenwerking tussen ons en Wim Wiersma, Chloe’s fokker, uit een vriendschap die inmiddels 14 jaar duurt. Het nest droeg zijn kennelnaam Of Summer’s Joy, maar werd bij ons thuis geboren en grootgebracht.
De pups kregen allemaal een andere kleur bandje om, en we zouden na ruim zes weken samen met Wim kiezen wie de mooiste was, en die zou dan bij ons blijven wonen. Maar ik begon het ingetogen pupje met het witte bandje al Jewel te noemen zodra zij na twee weken haar oogjes open deed en haar hypnotiserende blik op mij richtte. Er was geen houden aan en geen weg terug; haar gedrag in het nest had al de vanzelfsprekendheid van de uitverkorene – zoals dat bijna altijd gaat met pups die bij hun fokker blijven, omdat zij het weten, lang voordat de fokker het weet ;>)
In het eerste jaar was ze een slechte eter, en daardoor is ze een tijdje de lelijkste pup uit het nest geweest. Pas met twee jaar kreeg ze vrouwelijke vormen, en durfde ik haar af en toe in te schrijven op shows. Met enig succes, maar er was één whippetdame die in dezelfde week is geboren als Jewel, die in Jewel’s beste jaren zo’n beetje alles won wat er te winnen was, de inmiddels levende legende Daydream Di Mahana. Toen heb ik een heel belangrijke les geleerd: wanneer je als fokker niet alleen je ogen maar ook je hart volgt bij het kiezen van een pup, en er wordt toevallig ergens weer eens een “Daydream” geboren, dan win je misschien niet zo vaak, maar de keuze gemaakt met je hart betreur je nooit meer.
In 2006 werd Jewel beste van het ras op de Eurosighthoundshow, onder keurmeester Caroline van Zanten. Daarmee verkreeg ze haar 1e CAC plus de titel ESH’06 op haar stamboom. In 2007 werd ze reserve beste teef op de Belgische Club Match, onder keurmeester Susanne Oschinski, achter Blue Spring’s Tiffany, haar toekomstige schoonzus. In 2010 werd ze beste teef op de kampioensclubmatch van de Ned. Whippet Club onder keurmeester Hetty v.d. Lee. Daarmee verdiende ze haar 2e en 3e CAC. De volgende dag deed ze mee aan de NWC Clubren in Venlo, waarmee ze winnares werd van het show/ren combinatieklassement. En dan werd ze nog twee maal reserve beste teef op Nederlandse hondententoonstellingen, waardoor ze uiteindelijk maar twee reserves van het Nederlands Kampioenschap af is gebleven (3 CAC’s plus 4 reserve CAC’s benodigd). Het veteranenkampioenschap was binnen handbereik en had haar naar dat Nederlands kampioenschap kunnen brengen, maar blessures en daarna het syndroom van Cushing als gevolg van een hypofysetumor gooiden roet in dat eten.
Maar al die mooie successen verbleken bij wat mijn hartendief voor mij is geweest in al die jaren. Een hondje dat mijn benen altijd droog likte wanneer ik uit de douche kwam. Dat met haar etensbakken in het rond liep en de bakken van haar roedelgenoten voor hun neus in haar bek nam en wegdroeg, om elders leeg te likken. Een hondje dat nooit bedelde, omdat ze wist dat alles haar toch wel werd gebracht. Dat een lust voor het oog was wanneer zij zich bewoog door de natuur. Mijn muze, mijn mooiste whippetfoto’s maakte ik van haar. Mijn stille kracht, die haar blessures zo goed kon verbergen. De meest gepassioneerde jager uit mijn roedel, die een gevaar vormde voor mollen, konijnen, hazen en katten…… en die ooit een prachtige kill maakte op de witte vlieger van een argeloos jongetje in de duinen, omdat zij dacht dat het de kunsthaas op een coursing training was ;>).
De stammoeder van het eerste nest dat onder de prefix Salty Sand’s is geboren. Dat bracht ze prima groot. Toch is ze altijd meer dochter van Chloe gebleven dan moeder van Hinde geworden. Jewel had haar handen vol aan deze brutale dochter, die graag met moeder speelde maar ook de ambitie had om een plaatsje op te schuiven in de roedelrangorde, ten koste van Jewel. Pas toen Hinde zelf haar nest kreeg en daarna werd gesteriliseerd werd hun relatie gelukkig stabieler. Toen Jewel oma werd van Hinde’s nest wrong zij zich met veel gedram de werpkist in om bij de pups te kunnen liggen en ze te verzorgen. Tot onze stomme verbazing vond Hinde dat allemaal prima.
Vorig jaar viel de diagnose Cushing. Jewel kreeg de daarbij horende dikke buik en dunne beentjes. Wie daarover wil lezen, kan kijken in Jewel’s dagboek op haar Cushing blog (www.hondcushing.wordpress.com). We gingen het gevecht aan met behulp van medicatie, maar de aftakeling ging gestaag door, met af en toe wat opstekers er tussendoor. Met kerst viel ze met dat rare lijfje van de trap. Afgelopen dinsdag, de dag nadat ik met de steun van Elly en Nikki bij de specialist in Utrecht zag wat voor afschuwelijk geheim zij steeds heeft geprobeerd verborgen voor ons te houden – een vergrote tumor aan de hypofyse en twee gebroken nekwervels – zag ik haar met moeite 100 meter de natuur in strompelen, en daarna weer 100 meter terug, met nog veel meer moeite. Ik wist toen wel wat mij te doen stond. Want hondjes zijn sinds een eeuwigheid aan ons verbonden om ons te leren wat onvoorwaardelijke liefde is, en dat we in vandaag moeten leven, niet in gisteren en morgen. Dat eerste heb ik naar mijn gevoel volledig aan haar kunnen geven, nooit heb ik haar voor iets of iemand opzij geschoven. Maar het tweede vind ik terwijl ik dit schrijf nog gods onmogelijk. Ik heb dinsdag en woensdagochtend Jewel’s lievelingsplekjes in de natuur bezocht, samen met haar en haar moeder Chloe. Hinde en Hazel, mijn andere twee eenheid, bleven bij mijn moeder. We hadden schitterend weer en hebben rustig in de natuur gezeten en om ons heen gekeken. Gisteren reden Ronald en ik met Jewel naar mijn holistisch dierenarts in Heemskerk. Wij zijn daar uren geweest, terwijl zij Jewel naar het licht begeleidde. Op afstand hebben een aantal bijzondere helpers ons daarbij geholpen.
Het was een mooie serene gebeurtenis, waaruit naar voren kwam dat Jewel na haar overgaan nog een nacht bij mij thuis zou blijven. De honden hebben bij haar gekeken; Chloe durfde niet; Hinde is één keer geweest, en onze bijzondere Hazel ging keer op keer met mij mee naar binnen en leek er heel begrijpend mee om te gaan. Hazel is ook degene geweest die haar oma de laatste weken op het hoofd likte, en regelmatig dicht tegen haar aan ging liggen met haar kop over haar heen. Is het dan echt toeval, dat ik Hazel op haar stamboom “Salty Sands Be Jewelled” noemde?
Bij zonsopkomst vanochtend zijn Marianne en ik, met Megan, Chloe, Hinde en Hazel gaan wandelen in de duinen bij het Hengstenpad. Ik hing een waxinelichtje in een struik, en we zagen de zon opkomen en namen in gedachten afscheid, volgens Jewel’s laatste wens.
Ik heb haar gezegd dat ze er voortaan bij iedere wandeling bij zal zijn en als vanouds trots en alert voor mij uit zou lopen. We hebben onze wandeling door het bos gemaakt en genoten van Jewel’s moeder, dochter en kleindochters. Daarna hebben we thuis bij Jewel koffie gedronken. Aan het eind van de ochtend heb ik haar naar het crematorium gebracht. Samen met Ronald, mijn grote broer, de rots die er altijd voor mij is, die altijd bij de geboorte van mijn pups is geweest, maar die me ook zo geweldig steunt bij het afscheid van onze hondjes.
Vandaag heb ik Jewel’s overlijdensdatum ingevoerd in The Whippet Archives. Ik mis haar warme lijfje en oogopslag meer dan ik uit kan leggen. Chloe, Hinde en Hazel zijn me tot troost, met hun vrolijkheid en routines, ook al zullen zij haar nooit kunnen vervangen. Maar het leven gaat door; aanstaande dinsdag gaan Marianne en ik met Megan naar de dierenarts voor een echo, en hopelijk komen Jewel’s achterkleinkinderen begin april op de wereld.
Ik wilde tot slot in deze blog Jewel’s leven vieren, met dit filmpje dat ik gisteren op facebook publiceerde, en waar honderden hartverwarmende reacties, privé mailtjes en telefoontjes op kwamen. Zoveel mooie woorden, die heel erg binnen kwamen. Wat zijn windhondenmensen toch bijzonder op belangrijke momenten. “Jewel” Of Summer’s Joy Mandolin
*15-02-2004 +26-02-2014
Ook ontving ik dit prachtige gedicht, dat ik nog niet kende en me ontzettend aanspreekt in deze situatie.
Gisteren en vandaag werd en word ik overspoeld door belangstellende berichtjes en telefoontjes van mensen, in verband met Jewel’s onderzoeken. Dat doet zo enorm goed, dat velen met ons mee leven tijdens deze spannende momenten en ons licht en kracht toesturen. Vandaag een blog over de uitkomst van de onderzoeken, zodat jullie op de hoogte zijn.
Wij waren gisteren onder de hoede van Cushing specialist Sara Galac in Utrecht, van half 10 tot half 4. Wat een fijn en begaan mens is dat.
Na een voorbereidend gesprek moest er een ECG van Jewel’s hart worden gemaakt, waarbij ze op een gegeven moment atropine kreeg ingespoten. Dit was om te kijken of haar trage hartslag wel reageert op de atropine, die deel uitmaakt van het narcoseplan.
Daarna werd Jewel onder narcose gebracht, en daar mocht ik bij zijn tot ze helemaal was voorbereid op de scan. Er was afgesproken dat haar hoofd, hals en linkerpoot zouden worden gescand – dat laatste omdat ze links voor erg mank is gaan lopen.
De uitslag van alle onderzoeken was heel duidelijk en confronterend; de hypofyse tumor is nu 1,3 cm groot, en dat is behoorlijk. Hij veroorzaakt druk in het hoofd, en bijvoorbeeld ook de vertraagde hartslag.
Er werd bij de pootscan niets gevonden, maar de nekscan wees iets schokkends uit; ten eerste hebben honden met Cushing erg last van botontkalking en we zagen overal bolletjes kalkafzetting in haar lijf, zelfs in haar longen. Die kalk is voornamelijk afkomstig van hals- en rugwervels, dit zijn de eerste botten die gaan ontkalken bij mens en dier. En toen bleek waarom Jeweltje zo veel pijn heeft moeten lijden na haar val van de trap met kerst; van de 7e halswervel is een deel afgebroken, waardoor het wervelkanaal bloot is komen liggen. Die wervel zit tussen de schouderbladen. Het verklaart haar hevige nek- en borstpijn sinds de val, en ik vind het heel verdrietig om te weten dat zij daar nu al 9 weken dapper mee doorzwoegt.
Dan was er ook uit de urine- en bloedtest vorige week gekomen, dat de medicatie tegen Cushing goed was ingeregeld, en dat haar organen redelijk functioneerden, maar dat zij toch veel eiwit verliest via de urine. Bij Cushing wordt continu spier- en bindweefsel afgebroken en als eiwit afgevoerd. Dunne pootjes en een topzwaar lijf, waarin de lever overuren draait en de buik vocht vasthoudt, in combinatie met een verzwakt skelet, en druk in het hoofd door de hypofyse, mijn Jeweltje is helemaal op nu. Ze kan nu nog nauwelijks lopen, we hebben eruit gehaald wat erin zat en nu staat ons nog één ding samen te wachten. Daar ben ik vandaag de voorbereidingen voor aan het treffen, zodat we op een goede manier afscheid van elkaar kunnen nemen. Ondertussen is ze rustig, en krijgt ze alle liefde en lekkere hapjes voorgeschoteld waar ze om vraagt.
Wat had ik graag een luchtige blog geschreven, over het afgelopen show weekend van de NWC in Zutphen, met de foto’s van Hinde die daar de fokkersklas wist te winnen, en Chloe die als bijna 14-jarige nog vrolijk haar rondje draafde voor de keurmeester. Maar alles wordt momenteel overschaduwd door mijn gegronde zorgen om Jewel.
De laatste week ging ze trager en houteriger lopen. Een bultje op haar voorteen ging kapot, en op de pols van dat pootje kwam een bult. Ze begon weer veel te drinken en ’s nachts in huis te plassen.
Haar blik werd leger, en af en toe lag ze weer te bibberen. Maandag had ik gelukkig een afspraak voor haar staan bij de holistisch dierenarts. Ook de dierenarts vond dat Jewel na een aanvankelijke verbetering nu aan het verslechteren was, dat zij pijn heeft en in deze staat te weinig kwaliteit van leven heeft. Mee eens….. maar wel heel confronterend om dat te horen.
We werden doorgestuurd naar Utrecht, en wel met enige spoed.Vandaag hadden we een afspraak op de polikliniek interne geneeskunde, met Sara Galac, DE autoriteit in Nederland op het gebied van Cushing. Een betrokken, lieve en vooral zeer kundige vrouw. Elly was gelukkig met me mee, en ook Nikki, die op deze faculteit diergeneeskunde studeert, kwam ons net opzoeken toen we aan de beurt waren dus kon ze met ons mee naar binnen.
Urine en bloed werden uitgebreid onderzocht, er werd een echo van Jewel’s organen gemaakt en haar hartfunctie werd onderzocht. Veel waarden waren prima, maar twee dingen sprongen eruit: een grillige en veel te lage hartslag (43 slagen per minuut) en een hoge afbraak van eiwitten, die worden uitgescheiden via de urine. Sara sprak haar ernstige zorgen uit over de toestand van Jewel.
De lage hartslag en haar uiterlijk kunnen erop wijzen dat de goedaardige tumor in Jewel’s hypofyse niet alleen het syndroom van Cushing (een overmaat van de aanmaak van het stresshormoon cortisol) veroorzaakt maar ondertussen ook de nervus vagus, ofwel zwervende zenuw negatief beinvloedt. De nervus vagus is een zenuw die begint in de hersenen en deel neemt aan vele functies van ademhaling, spijsvertering en hartwerking. Hij kan o.a. het hart vertragen en de bloeddruk verlagen. Dat kan leiden tot flauw vallen, duizeligheid en algehele zwakte, en dit zou heel goed een oorzaak hebben kunnen zijn van de val van de trap in de kerstperiode. Het bibberen dat Jewel doet zou kunnen worden veroorzaakt door hoofdpijn, die zo’n tumor kan veroorzaken als hij groeit.
Er moet nu een scan van haar hoofd worden gemaakt. Daarvoor moet ze onder narcose en dat is met deze hartslag en in deze conditie een groot risico, dat we toch zullen moeten nemen als we willen weten hoe het met haar zit. Maandag is er een anesthesist die ervaring heeft met narcose bij Cushing patiënten. We gaan het risico aan, want we willen weten hoe het eruit ziet in haar hoofd.
En dan is het erop of eronder vrees ik; dan moet blijken of de tumor operabel is. De operatie is zwaar, en heel duur. Maar dat laatste kan me niet veel schelen, ik zou er na het gesprek dat ik hierover had met Sara, Nikki en Elly wel voor willen gaan, als de uitkomst een goede kwaliteit van leven met zich mee brengt. Als de tumor te groot is geworden, of op een vervelende plek zit, kunnen ze niets meer voor ons doen. In dat geval wordt aangeraden om mijn hartendief niet meer wakker te laten worden. Ik ga dit weekend nergens naar toe. Ik ga mijn neus in haar vreemd ruikende mottige vachtje en haar dikke Cushing buikje steken, zoals ik sinds haar val van de trap vaak doe. Haar steeds opnieuw vertellen hoeveel ik van haar hou. En haar bedanken voor alles wat ze voor me heeft gedaan en betekend. Haar lekkere dingen voeren en mee naar bed nemen. Kleine wandelingetjes doen, samen met de roedel. Mijn verdriet voor haar verbergen en stiekem hopen op een wonder.
Maandag moeten we ons om 09.30 uur melden en om 10.30 staat de scan gepland. Ik houd rekening met het ergste, dan kan het alleen maar meevallen. Volgens Sara kan het nog alle kanten op gaan, alleen is zeker dat het niet mag voortduren zoals het nu is. En dat zijn wij helemaal met haar eens.
Gedachten zijn krachten, ik ben ervan overtuigd. Vorige week vertelde iemand mij over de cirkel van licht en liefde, die haar vrienden op afstand met elkaar voor haar hond hadden gevormd toen die het nodig had, met behulp van kaarsen en een simpele intentie. Ik hoop dat wij op de een of andere manier jullie cirkel mogen voelen dit weekend, en met name maandagochtend. Zodra we dan weer thuis zijn zal ik mij weer melden.
SALTY SAND'S WHIPPETS 