Het was verdrietig om in nog geen 8 maanden tijd Jewel en Chloe te verliezen. Ik wilde hun as graag samen brengen. Marianne heeft daarom op Jewel’s urn een nieuwe deksel gemaakt…… moeder en dochter zijn nu opnieuw samen.
Chloe steunend op Jewel.
Nog even een foto van Jewel’s urn, van voor Chloe’s overlijden.
Aan de achterkant een nis, voor een bijzonder stukje kristel dat Jewel is geschonken.
Een foto van de urn voor Toto, van Natasja en Danny.
Marianne vindt het een uitdaging om je hond zo goed mogelijk te personaliseren. Heb je interesse in zo’n uniek en toch heel betaalbaar stukje handwerk? Neem dan gerust contact met haar op: marianne.j.booij@gmail.com.
Langzaam maar zeker lukt het weer om een sociaal leven te hebben. Hinde en Hazel kunnen nu gemakkelijk een aantal uren thuis blijven. Ook wel weer lekker, moet ik zeggen! Weer plezier maken met familie en vrienden….
Ik heb een nieuw vriendje…. hij heet Kees, hij komt van Rhodos, net als mijn vroegere hondje Rhody, en begeleidt zijn baasje Yvonne Kroonenberg overal naar toe.
Het Mantelzorgcentrum waar ik stage loop organiseerde vorige week de Dag van de Mantelzorg. Yvonne Kroonenberg heeft een boek volgeschreven over mantelzorgers en kwam bij ons in Schagen een keiharde en toch heel gevoelige lezing geven. We hebben genoten! We zaten gezellig naast elkaar tijdens het avondeten (want jullie houden toch allebei van honden en paarden ;>))). Tijdens de pauze werd een signeersessie gehouden en ondertussen heb ik samen met Kees het centrum van Schagen onveilig gemaakt. Kees heeft daar op zijn eigen manier de hondenkrant gesigneerd ;>))
Een leuke herinnering in een lekker boek!
Zondag waren mijn mam en ik bij Marc en Annalies gaan lunchen, die op de hondjes van Wim pasten. Hinde ligt hier gezellig op de bank bij Jansje.
Chloe’s nestzus Julia lag daar vreselijk op Chloe te lijken. Ik ken Juultje al haar hele leven, en dus begroet ze mij net zo lief als dat mijn Chloe het altijd deed. Julia lijkt sprekend op Chloe en dat lijfje voelt precies hetzelfde aan, de zachte vacht, de rondingen…. Heel eventjes had ik Chloe weer in mijn armen, en mijn neus in haar vacht……. heerlijk.
Julia en Gemma, de twee oudjes van Wim.
Hier nog een oudje dat het best nog goed doet; ik had Isis van mijn broer Ronald een dagje te gast. Ze is inmiddels ook allang de 14 voorbij, helemaal blind maar wel nog goed ter been. Stop haar in een cave XL en je hebt er de hele dag geen hondje meer aan ;>)).
Ook vorige week, heel even een ontmoeting met Rosanna, het baasje van Hinde’s broer Ryan, en Romeo, Remy en “onze” Spanjaard Siro. Op de foto Remy en Hinde.
Regelmatig zie ik Marianne en Arend voor een lekkere wandeling. Arend heeft zichzelf namelijk een missie gegeven: Hazel’s tong op de grond krijgen en daarin slaagt hij altijd met behulp van de ballenwerper. Ondertussen steekt Hinde dan haar neus in alle holletjes. Zo komen ze allebei toch een beetje aan hun trekken.
Hinde loopt ondertussen alweer 20-25 minuten achter elkaar. Wel met pauzes om te snuffelen en uit te rusten. We bouwen dit op met iedere week 5 minuten erbij. Ik hoop dat ze mee zal kunnen lopen op de windhondenwandeling in Soestduinen, op 4 januari, dat is mijn streven.
Ik schreef het van de week ook al op Facebook; wanneer ik de kontjes van Hinde en Hazel voor me uit zie gaan, voel ik me een bevoorrecht mens. Hinde had immers maar 40% kans om weer te lopen, en nu, 9 weken na de operatie is het resultaat super, en het wordt nog altijd beter. Het is een wonder, schrijven veel mensen, en een aantal van hen, waaronder mijn dierenarts in Den Helder, gaven toe dat zij er twee maanden geleden een erg hard hoofd in hadden dat het nog goed zou komen met Hinde….
Ze doet weer alles zelf, dat was de laagste lat die ik had gelegd: dat ze zich gewoon uit de voeten kon maken, zelf weer eten, drinken en behoeftes doen. De knokkels van haar achtertenen gaan ondertussen niet meer stuk tijdens het lopen, dus de stand van haar voeten verbetert nog steeds. Wel slijten de nagels van haar achterpoten nog altijd te snel af tijdens het lopen op verharde grond. Maar daar hebben we iets op gevonden:
Nagelcaps zijn eenvoudig aan te brengen flexibele caps gemaakt van non-toxic pvc, die over de nagels van kat of hond kunnen worden geplaatst. Op deze manier kan worden voorkomen dat de kat of hond zijn, haar of iemands huid krabt met wonden en mogelijke infecties tot gevolg. Ik heb transparante kapjes besteld – want anders vallen we zo op – en ben heel benieuwd. Ze zijn nog niet binnen, dus tot die tijd wandelen we alleen nog op gras en op zand.
Om Hinde’s coördinatie en kracht te trainen laat ik haar veel klimmen en dalen, tegen de zeedijk op, maar ook in de duinen. Ik heb een paar filmpjes van de afgelopen weken.
Soms loop ik te kantklossen met twee whippets, en Hazel heeft energie te over, kijk maar:
En vrolijk is Hinde ook. Honden zijn gelukkig niet zo bezig met wat ze niet kunnen.
Ondertussen loopt Hinde alweer veel beter dan ze op deze filmpjes doet. Hinde’s voorpoten en achterpoten bewogen niet gecoordineerd; voor krabbelde ze zo snel mogelijk, en achter ook. Ze kwam snel vooruit, maar het zag er voor een gangwerkfreak als ik ben niet zo fijn uit. Nou, ondertussen zie ik dat ze steeds beter gangwerk krijgt, dus het komt waarschijnlijk wel goed! Volgens de fysiotherapeute is de coordinatie ook het allerlaatste dat komt na een verlamdheid.
Een dingetje gaat nog niet helemaal goed….. vlak na een goede wandeling vind je dan zo maar een cadeautje in de keuken. Of soms gaat Hinde plotseling zitten persen in de woonkamer. En dan prijs ik haar maar helemaal de hemel in, want ik wil niet dat ze zich bezwaard voelt. Als dit zo blijft…. jammer dan. Na alles wat we hebben doorgemaakt raap ik deze drollen met heel veel liefde op ;>))
Het is inmiddels een maand geleden dat mijn lieve Chloe is overleden. Marianne verraste mij vandaag met een keramiek van haar, liggend op een rood hart. In het witte hartje staat haar naam, en links en rechtsonder haar geboorte- en overlijdensdatum.
Hazel en Hinde hebben het keramiekje uitgebreid geinspecteerd. Het is dan ook niet een doorsnee beeldje….. in de klei is namelijk een beetje as van Chloe verwerkt. En dat maakt dit tot een bijzonder, dierbaar stukje keramiek.
Alsof Chloe weer een heel klein beetje tot leven is gekomen….. ik ben er heel blij mee.
Marianne heeft zich ondertussen toegelegd op gepersonaliseerde beeldjes van windhonden; zij kan de exacte aftekening van een individuele hond aanbrengen op haar beeldjes. Desgewenst kan er ook as in de klei worden verwerkt.
In de komende tijd zullen we meer foto’s plaatsen van het werk van Marianne.
Heb je interesse in zo’n uniek en toch heel betaalbaar stukje handwerk? Neem dan gerust contact op met Marianne: marianne.j.booij@gmail.com.
Hinde maakt nog altijd gestage vorderingen. Ze rust veel, dan weer op de bank, dan weer in haar cave bed.
De nachten verlopen prima, ik heb de babyfoon nog aan, maar Hinde hoeft er ’s nachts niet meer tussentijds uit om te plassen. Wel maakt Hazel me af en toe wakker met gepiep, wanneer Hinde ergens een drol heeft laten rollen, dan vindt Hazel het nodig om mij te vragen het ding snel te verwijderen ;>)
Hinde heeft ongeveer iedere acht uur ontlasting. Het kan zijn dat het eruit rolt als ze ligt te slapen. Soms komt het als ze staat, in huis of buiten. Dan gaat ze er netjes op persen, en ik prijs haar dan maar, ook als het midden in de woonkamer gebeurt ;>). Soms “haal” ik het zelf op, door met een flexibele rubberen oorspuit lauw water naar binnen te spuiten. Dan weet ik in ieder geval dat het in de tuin landt. Maar ik wil natuurlijk het liefst de natuur zijn loop laten. Volgens de orthopeden in Amsterdam is het mogelijk dat dit niet meer verbetert. Dan is het een kwestie van goed voedsel geven, dat mooie harde drollen geeft. Nou dat gebeurt bij Hinde wel, omdat zij rauw vlees eet waarin gemalen botten zitten.
Een ander probleempje waar ze letterlijk tegenaan loopt is de slijtage van haar tenen en nagels. Ze sleept nog vaak met haar achtervoeten, waardoor ze soms haar knokkels openhaalt en haar binnenste twee nagels afslijt tot op het leven. Die boventenen blijven nu steeds beter heel, omdat haar voeten steeds minder vaak dubbelklappen. De nagels proberen wij te sparen door zo veel mogelijk in gras en op zand te lopen. Als dit een euvel blijft, dan krijgt ze schoentjes aan, of ballonnetjes om.
Hinde draagt sinds een paar weken een tuigje, omdat zij ook wat last van haar nek heeft, en ik daar niet teveel aan wil sjorren. Ze is weer volop uit op avontuur, ze wil overal lekker snuffelen en duikt als ze de kans krijgt holen in;
En zou zo graag weer achter een balletje aan willen rennen. Dat mag nog niet, voor deze foto had ik een balletje naar haar toe gerold, maar ook dat soort acties moet nog een week of zes uitblijven, omdat haar rug nog steeds een beetje kwetsbaar is.
Hazel wordt dus in haar eentje vermaakt met de ballenwerper, maar wat mist ze haar moeder, om samen mee te rennen. Ze probeert Hinde soms uit te lokken, en die wil wel, dus om dat te voorkomen blijft Hinde nu aan de uitloopriem. Ik merk ook duidelijk dat Hinde zich kwetsbaar voelt tegenover andere honden; ze blijft dan heel dicht bij me lopen.
Op Hinde’s rug zit nog steeds een gekke bult. Woensdag tijdens de nacontrole in Amsterdam bleek waar dat door komt.
D
Dit is een foto van de ruggengraat, van boven gezien. Je ziet hier duidelijk de tien schroeven zitten, die de kunststof platen langs haar ruggengraat vasthouden. Ik heb er niet naar gevraagd in Amsterdam, maar links boven vind ik de aanzet van de ribben wat rommelig, volgens mij is daar door de aanrijding van alles beschadigd geraakt. De linkerrib ter hoogte van de tweede schroef is duidelijk gebroken. Het verklaart waarom haar ribben aan de linkerkant heel wijd uit stonden en zij de eerste vier weken echt niet op haar linkerzijde wilde liggen.
Deze foto is direct na de operatie genomen. Links is haar voorkant, rechts haar achterkant. Je ziet onder de zesde schroef nog twee schroefjes zitten, die gebruikt zijn om de wervel die van zijn plek was geschoven op zijn plek te zetten. Met opzet is de afstand tussen die twee wervels groter gemaakt dan gemiddeld.
Op de controlefoto die afgelopen woensdag is gemaakt, zie je dat die afstand is verdwenen; de wervels zitten opnieuw tegen elkaar aan, maar gelukkig is de gerepareerde wervel niet opnieuw gekanteld naar opzij. Deze twee wervels moeten nu maar samengroeien, dan komt er op die manier stevigheid aan. En onder de drie meest linkse schroeven zie je dat de uitsteeksels waar ze aan waren bevestigd, zijn afgebroken. En dus zitten de platen vooraan niet meer vast. Dat veroorzaakt de bult die we op haar rug zien….. hier is niets aan te doen; er zijn meer honden die de platen een beetje los in hun rug hebben zitten; de functie van de platen is alleen de eerste maanden aanwezig. Verwijderen wordt doorgaans niet gedaan, behalve wanneer ze echt pijn en ongemak veroorzaken. Hoe dat met Hinde zal gaan, moeten we gewoon afwachten.
Al met al mogen we heel gelukkig zijn, dat Hinde tot de 40-50% van de honden met gebroken rug behoort, die weer zijn gaan lopen. Dick en Roelof, de orthopeden van het MCD zijn daarover meer dan tevreden en legden nog eens uit dat dat niet voor al hun patiënten is weggelegd. Helemaal een verrassing was het trouwens niet, dat Hinde lopend binnen kwam, want zij bleken mijn blog te hebben gevonden en gevolgd, in de afgelopen weken. Zij hebben voor het archief de filmpjes opgevraagd waarop de vorderingen van het lopen van Hinde zijn te zien. Ze schijnt echt al heel goed te lopen binnen deze korte tijd. Hoe goed het uiteindelijk wordt, is niet te voorspellen; sommige honden blijven op dit niveau lopen, anderen gaan weer lopen zoals vanouds. Dat is dus nog helemaal afwachten. Wij mogen de wandelingen de komende zes weken iedere week met vijf minuten verlengen, tot we op veertig minuten zitten.
En nu nog even iets heel anders; de Engelse whippetkalender is weer uit.
Molly McConkey, die de kalender sinds jaar en dag maakt, vraagt ons ieder jaar om wat foto’s. Het is altijd afwachten welke ze gebruikt; maar ook dit jaar is een aantal van onze foto’s en die van Tinne en Marc opgenomen in de kalender. Bijzonder blij ben ik met de maand april: linksboven Hinde, rechtsboven haar zoon Bidai, rechtsonder haar moeder Jewel en linksonder Bodhi uit Megan’s nest. En er zijn meer van onze foto’s te vinden in de andere maanden. Is toch wel heel leuk om te weten dat de Sandjes en de Moon Orchidjes jaarlijks op het toilet hangen bij honderden Engelsen ;>)).
