De pups hebben deze week weer meer ruimte gekregen, want zij waren daar aan toe; de werpkist is uit de puppy ren verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een bench en een mand, om in te spelen en te slapen. En de bak met houten korrels wordt heel goed benut; met name reutje Paars doet bijna al zijn behoeften al op de bak, en de anderen doen het ook al redelijk goed.

De boys eten tegenwoordig puppypap, rauw gemalen vlees en ze zijn ook gek op hun brokjes. Moeders melk is nog altijd heerlijk en vloeit rijkelijk, maar moet uiteindelijk gaan dienen als toetje.

Lotta is dol op haar viertal, maar het melk geven is ondertussen een gevoelige zaak geworden, en dat komt natuurlijk door de tandjes. Ze gaat braaf regelmatig naar hen toe om hen te voeden, maar je ziet dat ze er ongemak van ondervindt. Het hoort er allemaal bij, maar het is ook de reden waarom de pups steeds meer vast voedsel aangeboden krijgen.

Het viertal bivakkeert graag in de bench; het is bedoeld om ze al wat te laten wennen aan slapen in een bench. De deur staat wel altijd open, en de zachte rand uit de werpkist is meegegaan. Zo’n bench is immers alleen maar gebakken lucht, en dus heel erg tochtig. Honden liggen het liefst uit de tocht, en daarom is een kale bench op de vloer niet echt een goed idee, ook niet als het warm genoeg is in de woonkamer. Eerlijk gezegd doen wij onze honden nooit in een bench, want ze gedragen zich gewoon netjes in huis. Maar we wennen de nesten er wel aan, omdat sommige eigenaren een bench zullen willen gebruiken.

Blauw zit hier te pronken met zijn nieuwe bandje om. Die heeft Marianne zelf gefabriceerd, ze zijn prachtig geworden en reuzehandig, want ze zijn verstelbaar en groeien dus mee.

Er wordt wat afgespeeld…. die vlijmscherpe tandjes voelen ze echt wel van elkaar, en het is de bedoeling dat ze aangeven wanneer het pijn doet, en dat broerlief dan even stopt. Op deze manier wordt de basis gelegd voor latere interactie met andere honden, en ook met mensen. Niet doorbijten als de ander zegt STOP! Er moeten nog wel wat lesjes geleerd worden maar daarvoor zijn de komende weken bestemd ;>) (klik op de foto’s om ze in het groot te zien – je kunt er met pijltje naar rechts doorheen gaan).

Na het spel worden al die indrukken weer netjes verwerkt in mooie dromen…..

Groen en Blauw, die qua kleuren het meest lijken op hun vader Herman.

Eerste kennismaking met een harige hond, de lieve Moqui van Manon en Olaf. Het duurde niet lang voordat Moqui werd bestormd, gelukkig was daar de steun van het baasje en werd er paal en perk gesteld aan de overmacht van de vier mannen.

De gewichten van een paar dagen geleden; tussen de zwaarste en de lichtste zit nu 460 gram verschil. Ze hebben dus een verschillende groeicurve en dat zou al een hint kunnen zijn van hoe groot ze uiteindelijk worden.

Marianne is ondertussen begonnen met de pups dagelijks heel kort te trainen om eventjes netjes op tafel te staan, en ik kon gisteren ook even proberen. Dat was spannend voor hen want zij kennen mij natuurlijk niet zo goed als Marianne. Over twee weken gaan we hen samen met een aantal bevriende fokkers beoordelen; we kijken dan vooral naar hun bouw. In plaats van een gezellige samenkomst met een drankje en een hapje wordt het een digitale voorstelling via Teams.

Jullie zijn de portretjes van deze week nog te goed; zo snel het kan zal ik ze even plaatsen in een apart blogbericht.

Wordt vervolgd!

We zijn weer een week verder, gisteren waren de Salty Sand’s E-tjes 3 weken oud.

De twee bonte jongens zijn de 1,4 kilo voorbij en de twee effen jongens de 1,2 kilo. De oogjes zijn afgelopen week open gegaan, en donkerblauw, het kleinste reutje, was daar als eerste mee. Zo zien we maar, dat grammen in dat opzicht helemaal niet tellen…

Ook kunnen ze nu waggelend lopen. Meteen verandert er dan zo veel…. ze zoeken elkaar op voor het spel, en ze hebben hun eerste zachte speelgoed gekregen, om mee te rommelen.

Opeens is het dan gedaan met het spel en wordt er weer urenlang geslapen….

Op de eigen bubbel van Marianne en Arend na, komt er nog geen visite. Sowieso wachten we daar altijd mee tot de pups niet meer helemaal afhankelijk zijn van moedermelk, maar in deze Coronatijd probeert Marianne sowieso het risico om Corona op te lopen zo veel mogelijk te verkleinen; het nest is immers afhankelijk van haar goede zorgen. Het betekent niet, dat de pups nog geen sociale contacten hebben; daar zorgt de eigen familie wel voor. Binnenkort is het zo ver, dan zijn ook de aanstaande eigenaren van de pups ook welkom. Ondertussen volgen zij de ontwikkeling van de kleintjes via hun besloten facebookgroep, en kunnen ze genieten van foto’s, filmpjes, verhalen en livestreamsessies.

De tandjes zijn aan het doorkomen en dat voelt Lotta wel…. nu begint het afzien wel een beetje voor de moederhond. Wie haar kent, ziet het ook aan haar blik. Ja…. dit wordt even doorbijten voor Lotta, met die kleine naaldjes van haar viertal.

Daarom beginnen we rond dag 19 altijd met een kennismaking met pap van puppymelk en rijstbloem. Als je de pups met zijn allen rond een bakje zou zetten, dan zou het een smeerboeltje worden, dus eerst eens met een lepeltje. Dit is de eerste stap naar het bijvoeren van vast voedsel, om ook de moederhond wat te ontzien.

Iedere vrijdag is nu ook nagelknipdag; deze weerhaakjes zijn ook al niet fijn voor Lotta, als de kids drinken en met hun pootjes de tepels van hun moeder masseren om de melkgift te stimuleren. Die nageltjes zijn nog zo klein…. daar heb je (nou ja wij wel) twee leesbrillen over elkaar heen voor nodig ;>)

Rond dag 21 maken de pups kennis met hun eerste balletje gemalen biefstuk. Het blijft altijd fascinerend om te zien dat ze daar nooit twee keer over hoeven na te denken. Dat vliegt erin met een grote gretigheid bij donkerblauw…

Bij paars….

Bij turquoise….

En ook groen gaat ervoor….

Alles gebeurt onder een meer dan geïnteresseerde blik van Lotta ;>)

Deze enerverende ervaring wordt afgesloten met hun lievelingstoetje.

En weer een lange slaapsessie….

In de facebook groep voor de aanstaande puppy eigenaren is afgelopen week met een “Meet the parents” serie aandacht besteed aan de twee die samen de genen van deze pups hebben geleverd. Voor de eigenaren is het altijd leuk om meer te weten over het uiterlijk en het karakter van de ouders van hun pup. Wij, en ook Lotta, hebben eerst kennis met Herman gemaakt, lang voordat het moment er was om haar te laten dekken. Herman (zijn stamboomnaam is Hadrian II of Gentle Mind) is een reu die prachtig binnen de standaard maat valt, met de klassiek Engelse uitstraling waar we zo van houden. Hij is een aangename, stabiele, rustige hond, die lekker naast je komt staan om te worden geaaid, en wanneer je ermee stopt dan duikt hij aan de andere kant van de stoel weer op voor een herkansing.

Lotta (haar stamboomnaam is Salty Sand’s Dedicated to Megan), hier geflankeerd door haar moeder Aprille en oma Megan. Ze is een intelligent en spraakzaam hondje met grappige maniertjes. Ze kan enorm kwebbelen en deinst er nooit voor terug om haar moeder en oma uit te dagen tot een racepartij. Ze gaat graag naar zee, verblijft met regen het liefst diep in haar cave bed binnen en in de zomer is ze na de wandeling aan zee hele dagen in de tuin te vinden. Daar brengt ze de dag luierend in haar stretcher door, afgewisseld met het vangen van wat bijen en vlinders en met beetje pech een wesp. Lotta is altijd enthousiast met alle activiteiten die Marianne en Arend met haar ondernemen.

Ja…. en hoe zullen die vier zoons van Lotta en Herman uiteindelijk uitpakken? Traditiegetrouw beginnen we met wekelijkse portretjes maken zodra hun ogen open zijn, en dan proberen we ook iets te vertellen over wat we opmerken bij de individuele pups. Dat is altijd heel leuk om later weer terug te lezen, en eigenlijk herkennen we ook later heel veel van die eerste observeringen. Het is altijd een beetje zoeken op welk moment je die portretjes maakt; deze keer was het na het vlees en in combinatie met het nagels knippen, ze waren daardoor hard toe aan hun slaapje. Dat kun je ook een beetje zien ;>)

Het donkerblauwe reutje; hij had dus als eerste zijn oogjes open en zoals hij zich nu laat zien is hij een heel soft reutje. Altijd heel ontspannen met oppakken en kan heerlijk tegen je aan hangen. Interactie is er genoeg met de nestgenoten maar hij kan ook heerlijk in een hoekje liggen slapen terwijl de anderen aan het stoeien zijn.

Het paarse reutje; hij is de zwaarste van de vier maar het is ook een soft manneke. Hij is er een die graag eet en dat klopt ook met zijn gewicht. Hij stoeit en slaapt graag samen met alle anderen.

Het turquoise reutje; een reutje die een eigen willetje lijkt te hebben. Als je hem oppakt en het komt hem niet uit dan moppert hij. Maar eenmaal in je handen is hij een heel ontspannen hondje.

Het groene reutje; een hondje dat zijn gangetje gaat. Slaapt en speelt graag met de anderen. En heeft hij geen zin in een balletje vlees of pap dan is hij niet over te halen. Hij doet dan hetzelfde wat Lotta doet: het van zich af duwen met zijn neus en het kopje weg draaien.

Week vier is nu ingegaan; dat is de week waarin de pups verhuizen naar de puppy ren die zal worden opgebouwd in de woonkamer. En zij gaan dan al kennis maken met de bak met houten korrels waarop zij hopelijk steeds vaker hun behoefte zullen gaan doen in de komende tijd. Het wordt allemaal nog leuker nu ze meer actie gaan vertonen. Wordt vervolgd.

De vier E-tjes zijn vandaag 16 dagen oud en ontwikkelen zich voorspoedig; ze groeien goed en zijn lekker vlot en beweeglijk. Dat is ook terug te zien in de groeicurve:

De eerste kiloknaller is gisteren geregistreerd en dat is het paarse reutje! Hij was dan ook de zwaarste bij de geboorte. En toch zegt het gewicht niet alles over een eventuele voorsprong, want reutje donkerblauw is nog steeds de lichtste, maar bij hem zijn als eerste de oogjes aan het openen. Ook het turquoise reutje is vandaag de kilo voorbij. De donker blauwe en groene zitten vandaag op 850 en 880 gram.

Dat zij zo goed kunnen groeien, heeft alles te maken met de enorme hoeveelheid melk van Lotta, die zij maar met zijn viertjes hoeven te delen. Het gevaar van zoveel melk en weinig klanten, is dat de moederhond stuwing kan krijgen in de tepels die niet worden gebruikt. Dat dreigde vorige week ook een beetje, maar daar is een beproefd grootmoeders middeltje voor (ook voor kraamvrouwen): gekneusde koolbladeren erop en dat bleek zowaar heel goed zijn werk te doen.

Als we naar ons eigen socialisatiegidsje kijken, dan staan deze dingen te gebeuren in de komende week. Als die oogjes eenmaal open zijn, dan zijn het opeens wezentjes die bewust interactie met elkaar gaan zoeken en dat is altijd zo leuk om te zien….

Dit is een snapshot van een filmpje van vanochtend, en je ziet hier al goed dat ze begonnen zijn met rondlopen. Altijd een onhandig momentje, lopen met de ogen nog wat dicht. Gelukkig zit er een zachte rand aan de binnenkant van de werpkist ;>). De aanstaande eigenaren van de pups kunnen hun ontwikkeling exclusief volgen in de facebookgroep die voor hen is gemaakt, compleet met foto’s, filmpjes en live sessies via de webcam.

Inmiddels zijn de nageltjes van de pups al eens geknipt, dit gaat wekelijks gebeuren, zodat zij hun moeder niet bekrassen bij het drinken. De pups zijn afgelopen vrijdag ook voor het eerst ontwormd, samen met hun moeder, oma en overgrootmoeder. Onze honden lopen normaalgesproken niet rond met worminfecties, daar doen we alles aan. Maar bij zwangere honden ontstaan altijd worminfecties, die zij doorgeven aan hun pups bij de geboorte en via de moedermelk. En daarom is twee wekelijks ontwormen van allemaal een must.

De ontwormingspasta is roze van kleur… en smaakt niet lekker, zoals duidelijk is te zien aan de snuitjes van alle vier…..

Lotta ziet ook dat ze niet onverdeeld gelukkig zijn met hun ontworming en volgt alles met argusogen….

En ze kan prima tellen tot vier ;>)

Even een momentje bijkomen van deze nieuwe ervaring, het donkerblauwe reutje in de veilige handen van Marianne….

Het is ook weer tijd voor een schoonmaakbeurtje….

Het is mooi om te zien hoe Lotta steeds vaker een momentje voor zichzelf pakt, op afstand van de werpkist. Zij blijft een erg relaxte moeder, als we haar pups oppakken houdt ze het in de gaten maar verder is het allemaal prima voor haar. Megan en Aprille mogen over de rand kijken, maar zodra die naar de werpkist lopen dan gaat ze supersnel naar haar pups terug. In de nacht hoeft Marianne niet meer naast haar te slapen. Halverwege de nacht komt ze soms naar Marianne en Arend toe, even bij hen liggen en soms komt ze Marianne even halen omdat ze wil plassen of wat wil eten. De pups drinken nu ook steeds meer en Lotta heeft daardoor ook meer eten nodig.

Pauze…. lekker genieten van het zonnetje…

Onder het toeziend oog van oma Aprille. Of zou Aprille alleen maar een beetje balen dat dit heerlijke plekje is bezet ;>)

Op deze foto van vrijdag zijn de ogen van het groene reutje nog dicht… volgende week een blog met alle oogjes open, dat is beloofd. Wordt vervolgd!