Ons B-nest uit de combinatie “Hinde” (Salty Sand’s Aubade For Chloe) x “Jazz” (Golden Peanuts It’s My Dream) zag precies een jaar geleden het levenslicht. Het gaat nog altijd prima met de B’tjes; ze hebben stuk voor stuk hun gouden mandje getroffen. Een Salty Sand’s reünie staat op de planning voor begin maart, in combinatie met mijn 50e verjaardag. Van harte gefeliciteerd allemaal!

En hier zijn ze nog een keer: een paar dagen oud, zeven weken oud en als jongvolwassenen, in de volgorde van geboorte:

Hazel kan altijd heerlijk luid zitten of liggen te jammeren, om aan te geven dat ze zich verveelt….. of we even een frisse neus kunnen gaan halen op deze druilerige kerstdag!

Dus wordt het een rondje Hengstenpad en bos.

Het Hengstenpad is de plek waar ze haar moeder Hinde altijd kan verleiden tot samen rennen. Het lijkt op deze foto net of Hinde averechtse pootjes heeft, maar niets is minder waar; ze is nog altijd sneller en wendbaarder dan haar kind….

Na een paar lekkere rondjes tankt Hazel even bij. Zij is echt een natuurkind; ze plukt bramen, rozebottels en meidoornbessen, zonder dat iemand het ooit heeft laten zien, en weet buiten altijd haar natje en droogje te regelen.

Inspectie van een grote blonde kerel;

En dan weer een rondje sjezen;

Hazel is ondertussen uitgegroeid tot een stevige, sportieve, vrijgevochten, brutale, goudeerlijke en knuffelige dame van bijna 1 jaar oud.

In het bos betrapten we een bonte specht, die totaal niet verlegen werd onder alle belangstelling van voorbijgangers.

En het wemelt er van de dennenappels en stokken, waar Hazel het altijd erg druk mee heeft ;>)). Het is leuk, zo’n jonge dame in de roedel, vooral tijdens de wandelingen. Never a dull moment!

Kerst en oud en nieuw staan voor de deur. Dit jaar staat op de achterkant van mijn kerstkaart een gedeelte uit een gedicht van wijlen Toon Hermans.

Als de liefde niet bestond
Zullen ze stilstaan, de rivieren
En de vogels en de dieren
Als de liefde niet bestond

Als de liefde niet bestond
Zou het strand de zee verlaten
Ze hebben niets meer te bepraten
Als de liefde niet bestond

Na een drukke werkweek in Amsterdam, die zondag begon en pas zaterdagavond eindigde, kijk ik uit naar een paar dagen thuis keutelen, samen met de dames.

De dames hebben bij mijn moeder gelogeerd en hebben het daar altijd prima naar hun zin. Maar ze vinden het ook wel weer fijn om bij mij thuis hun slaapzakjes in te duiken, en samen heel lang uit te slapen.

Vanavond was er ook eindelijk tijd om te face-timen met Virginie, die mij hernieuwd aan de enorm gegroeide Dust ’n Dunes pupjes voorstelde. Ze zijn nu 17 dagen oud en hebben hun oogjes open gedaan. Volgend weekend ga ik ze weer bezoeken en ik heb nu al weer zin in de gezelligheid in huize Busschaert. Ook Tinne en Marc ga ik deze keer bezoeken, dus het wordt een kleine Belgische toernee.

Maar eerst moet ik nog verslag doen van onze jaarlijkse boerenkoolwandeling met Wim en Jos, Marc en Annalies en Elly en Hans.

De datum bleek weer ideaal gekozen….. vlak voor de dag ging er nog wat vorst over de kool die mijn moeder op het oog had. Boerenkool zet dan een deel van het zetmeel in de bladeren om naar suikers, wat de smaak ten goede komt. Alle koolsoorten, en ook andere groenten, en aardappelen, doen dat ook. Niet speciaal voor onze smaak natuurlijk, maar om zich beter te beschermen tegen bevriezing ;>).

Terwijl mijn moeder in de keuken stond, maakten wij onze wandeling, door Mariëndal, over het strand, en door de duinen en het bos weer terug.

Maestro en Hazel lieten zich graag achtervolgen door een gigantisch zwart monster.

Het was Nieke, een bouvierdame, één van de twee honden van Ronald’s vriendin Els…… het ging prima samen met de elf whippets, Nieke en Mighty zijn alweer een tijdje gewend aan onze whippets, vandaar.

Het was vorig weekend droog maar wel een beetje mistroostig weer, en eigenlijk paste dat wel bij de maaltijd die zou volgen.

Groepsfotootje ;>)

En dan weer de paden op en de lanen in!

En het strand op. Het was heiig weer en dus was de Razende Bol, met daarop de arme bultrug Johanna, die tijdens deze wandeling haar laatste adem zou uitblazen niet te zien.

Els en Ronald;

Het zwarte hondje linksvoor is Mighty, het andere hondje van Els. Mighty heeft suikerziekte en is er stekeblind door geworden. Maar ze redt zich prima in de natuur, net als onze zo goed als blinde Isis. Die twee lopen wel eens per ongeluk tegen elkaar op, maar daar maken ze geen van beiden een punt van.

Marc, met Leilah in zijn kielzog. Voor het eerst zonder Jade het Helderse strand op, want ze is er sinds een week niet meer bij. Voor Marc en Annalies, en ook voor ons was dit wel een emotioneel onderdeel van onze wandeling.

Daar ging iedereen op zijn eigen manier mee om, in alle stilte. Wanneer ik bijvoorbeeld luchten als deze zie, denk ik altijd aan diegenen – mens en dier – die over de regenboogbrug zijn gegaan.

Na de wandeling werd het een drukke boel in mijn woonkamer; met negen mensen en elf whippets.

Nou ja…. tien whippets. Want Hazel, nummer elf, zat alles hoog en droog te bekijken bovenaan de trap.

De antieke aardewerken Chinese krukken die ik afgelopen augustus in Frankrijk had gescoord, kwamen mooi van pas tijdens de maaltijd.

Maestro had het nog altijd te pakken van zijn verloofde Jans. Hij zocht haar steeds op, en legde dan heel schattig een claimerig pootje op het hare.

Alle lof van de dag gaat natuurlijk weer naar mijn fantastische mam, die met veel liefde twee snelkookpannen vol boerenkool bereidde, worsten kookte, en de heerlijke jus trok van een paar lappen rundervlees. Daar heb ik een paar flessen Fleurie en Julienas bij gehaald, en als afsluiter was er een chipolatataart als dessert.

Volgend jaar doen we het hopelijk nog eens over, met hetzelfde clubje.

Fijne kerst allemaal, en een gezond, gelukkig en gezegend 2013!

Een foto van de bultrug die op de Razende Bol ligt – de zandbank vlak voor de zeedijk van Den Helder, ook wel Noorderhaaks genoemd. Zie op de achtergrond de Helderse zeedijk en de Lange Jaap, onze vuurtoren. Noorderhaaks hoort bij Texel, maar die Razende Bol is heel aanwezig en dichtbij voor de mensen van Den Helder. Gisteravond laat ben ik nog naar Nogal Wiedus gereden en heb in het donker naar de Bol gekeken. Een heel harde wind, hoge golven want het was springtij. Een heel vaag lichtje schijnt er op de Bol, van een politieschip dat ligt te waken, zodat niemand er bij kan komen. Hij ligt zo dichtbij…. om hier je dagelijkse leventje te leiden achter en op de dijk, zo dichtbij dit eenzame, gedoemde dier, ik vind het o zo moeilijk. Vooral als ik alleen ben, stuur ik goede gedachten naar hem en naar de mensen die invloed hebben op de gang van zaken, en hoop dat gebeurt wat het beste is voor hem, wat het ook zijn mag.

Reken maar dat degenen die sinds woensdag in zijn nabijheid zijn geweest het moeilijk hebben op dit moment, en dat menigeen een of meer slapeloze nachten achter de rug heeft. Wat zou er door hem heen gaan, zo alleen en hulpeloos in de harde wind. Eb en vloed wisselen elkaar af, zo ook het licht en het donker, mensen komen en mensen gaan, maar bijna alle uren ligt hij daar alleen. Wordt hij wel nat gehouden? Ik vermoed van niet. Op youtube een heel duidelijk stukje film van de eerste en enige reddingspoging tot nu toe. Vooral na 2 1/2 minuut beelden van zeer dichtbij, waarop is te zien hoeveel power Johannes nog in zijn staart en hele lijf had zitten; hij deed echt zijn best om vrij te komen uit het zand. Ik durf te wedden dat deze kerels een potje hebben gejankt dat het niet is gelukt. Gedachten zijn krachten, ik ben ervan overtuigd. Ik hoop dat alles wordt geprobeerd dat mogelijk is, en dat er snel een eind mag komen aan deze situatie. Er zijn voor- en tegenstanders van de huidige gang van zaken. Johannes is sinds woensdag van ons allemaal, maar de politiek in de vorm van de gemeente Texel en het Ministerie bepaalt over zijn lot. De lobby van Lenie ’t Hart, Marianne Thieme en de Sea Shepherd om nog een reddingspoging te wagen is nog altijd gaande.