Het is toch plotseling herfst geworden. Temperaturen omlaag, groen wordt geel, het paars van de heide vervaagt, maar gelukkig geeft een aantal vruchtdragende bomen en struiken nog even uitstel op de kleurloze winter……De dames doen zich nu tegoed aan allerlei bessen en bottels; Hazel en Jewel nog het meest. Ze plukken dat het een lieve lust is. Chloe en Hinde staan erbij en verwachten dat ik de meest sappige en gave vruchten voor hen selecteer en met de hand pluk.De vlierbessen; daar hebben de honden hulp bij nodig; ik buig de takken omlaag zodat ze zelf kunnen plukken. Daar kun je heerlijk sap van maken (raadpleeg dan vooral Tinne voor het recept ;>)De rozebottels van de uit China afkomstige rimpelroos, die zowel roze als witte bloemen heeft. Deze soort zie je veel in onze duingebieden en hij heeft tomaatvormige sappige rozenbottels, waar je goed jam van kunt maken. Dat deed ik ieder jaar samen met mijn vader en broer, tot mijn vader kwam te overlijden.Ze zitten boordevol vitamine C en dat weten de dames kennelijk precies. Er zijn in Nederland 17 wilde rozensoorten te vinden. Eigenlijk zouden de dames deze bottels van de Hondsroos moeten pakken. Maar ja, daar lusten de honden nu juist geen brood van, want ze zijn klein en bikkelhard ;>)Populair zijn nu ook de meidoornbessen, waarvan een deel lekker laag boven de grond hangt.Ik begrijp niet wat ze eraan vinden, ze zijn vrij melig en smakeloos. Ze versterken wel de doorbloeding van de haarvaatjes en zijn goed voor de werking van het verouderende hart.Waar zowel de honden als ik zelf blij van worden, zijn de bramen. En wat was de oogst enorm dit jaar. Sowieso bogen alle vruchtdragende struiken dit jaar helemaal door onder hun zware vracht. Ik heb er een leuk aantal potjes Helderse biologische bramenjam van gemaakt. Leuk om uit te delen (alles is dan ook al op) en lekker op zelf gemaakte scones ;>)Elk jaargetijde kent zijn charmes, gelukkig. Mijn lievelingsseizoenen zijn de lente en de herfst, waar veel valt te zien en te genieten, als je tenminste regelmatig buienradar in de gaten houdt ;>) Afgelopen weekend was ik eindelijk weer eens te gast bij Annemarie, Martin en Daaf, en hun Ballistic whippets. De taken waren goed verdeeld in huize Rouw; Martin zorgde voor de innerlijke mens en Annemarie voor de innerlijke hond. Acht stuks, wel te verstaan.Het was druk in de keuken, rond etenstijd ;>)Natuurlijk wordt er stevig aan mandje ruil gedaan. Andermans mand is altijd lekkerder.Jewel vindt het niet erg; mooi rood is niet lelijk, ik heb thuis ook van alles rood…..Chloe komt al ruim zeven jaar over de vloer bij Annemarie; ze voelt zich er helemaal thuis.En Maggie, die komt al net zo lang bij mij over de vloer. Ze vindt het gezellig om bij mijn vier dames in de slaapkamer op visite te komen, en hun slaapzakjes en ook wel mijn dekbed uit te proberen.Cyrus en Truffel, halfbroer en -zus uit het tweede en eerste nest van Annemarie.Hazel komt zoals gewoonlijk nergens aan ;>)Hazel en Cyrus gingen ook nog met ons mee de stad Eindhoven in, om de socialisatie van Cyrus af te ronden en te vieren met een slagroomtompouce in de Bijenkorf…..Annemarie woont pal naast een prachtig bos- en heidegebied. In de schapenkooi lopen Schotse Hooglanders en het wemelt er van de konijnenholen. Nu ik toch in Eindhoven was bracht ik ook nog een bliksembezoek aan Jan en Leny, de baasjes van Fenja en haar whippetmaatje Xiroff. Zij wonen samen met nog een lieve Barzoi dame, waarvan ik helaas geen foto heb genomen.  Fenja was het kleinste pupje uit Jewel’s nest.De ouders van het nest; Tibère – Blue Spring’s Tibère –  en Jewel – Of Summer’s Joy Mandolin.Silkstone Opera Queen; zij was Tibère’s moeder, en oma van Fenja, Hinde, Dune, Zoë, Maestro, Tiba en Grace. Fenja lijkt sprekend op haar, en ik heb haar destijds dan ook naar haar oma vernoemd: Salty Sand’s Aria For An Opera Queen.Fenja, nu vijf jaar oud.

Annemarie heeft weer een sappig blog gemaakt over ons weekend; alle culinaire hoogtepuntjes en allerlei andere foto’s komen er voorbij:  www.ballisticwhippets.wordpress.com

Een groepje krabbetukkers op de zeedijk…..  Krabbetukken is een ouderwets tijdverdrijf. Het bestaat uit het vangen van krabben met behulp van een touwtje met daaraan een stukje vlees of vis. Daarna gooi je normaal gesproken de krabben weer terug in zee. We hebben in Den Helder sinds 1962 ook een carnavalsvereniging die zich zo noemt. Er is langs onze kust een veertigtal verschillende krabsoorten te vinden. De meest algemene is deze strandkrab. De dames hebben het de laatste weken druk met deze bezigheid; krabben zoeken….

Chloe is er ooit mee begonnen, en alle generaties doen het na. Ook Megan sloot zich bij hen aan, en had al gauw door dat krabbenpootjes een ware delicatesse kunnen zijn. Het gaat om onderdelen van dode krabben; gedood door zeemeeuwen. Die eten de lijfjes leeg; de honden gaan voor de pootjes.

Het is deze week plotseling herfst geworden….. temperaturen omlaag, grauwere luchten.De zon gaat nu veel vroeger onder….. Een foto van precies dezelfde plek aan het water als hierboven, maar dan om half negen ’s avonds. Sprookjesachtig, niet?De bekende bocht in de kilometerslange dijk, op de plek waar wij altijd wandelen. Het strand ligt een paar kilometer verderop, maar daar komen we iets minder vaak. De dames vinden het strand een beetje saai, en proberen hem dan te smeren, de duinen in, om lekker te kunnen jagen.Dezelfde bocht in de dijk, vlak na zonsondergang. Dan gauw naar huis, kaarsjes aan en gezellig met z’n allen op de bank……. en dat is eigenlijk ook best prettig ;>)

Hinde in het midden van mijn bed, met vooraan dochter Megan en achteraan dochter Hazel.

Megan is inmiddels een week bij ons te gast en is weer helemaal ingeslingerd. Ze geniet altijd ontzettend van het roedelgebeuren, zowel van het wandelen als in huis. Nu eens ligt ze bij haar moeder, dan bij oma Jewel of bij overgrootmoeder Chloe. Ze likt iedereen de oren uit. Sommige whippets zijn het liefst helemaal alleen met hun mensen, maar Megan is volgens Marianne echt het schoolvoorbeeld van het gezegde “één whippet is géén whippet”, en gelukkig zal ze als het volgens plan verloopt over een half jaar niet langer de enige whippet thuis zijn.

Buiten zijn de twee zusters altijd samen; waar de een is, is de ander. De eerste dagen was dat wel anders; Hazel zat in haar derde loopsheidweek en is in die periode behoorlijk bazig. Ze voelt zich dan oppermachtig – zou het door die tanga slip komen ;>) –  en laat zich af en toe best gelden naar de rest toe, met als geldig excuus dat het door de hormonen komt.

Toen Megan er vorige week bij kwam was Hazel’s boodschap overduidelijk: Mij! Ik! Mij! Alles is van mij! Míjn vrouwtje, míjn moeder, míjn oma, míjn overgrootmoeder, míjn huis, míjn tuin, míjn eten!

Maar Megan bleef daar nogal onverstoorbaar onder en iedere dag trokken die twee meer met elkaar op. Hinde, die nog altijd aan de riem loopt i.v.m. haar dikke teen, vindt het wel eens frustrerend als Hazel en Megan samen gaan rennen en spelen. Ze wil zo graag meedoen met haar meiden…… Of zij en Megan weten dat zij moeder en dochter zijn? 100% zeker….

Ze zullen elkaar zeker missen, als Megan zondag weer naar huis gaat.