Ik kreeg gisteren van Jan Willem het maartnummer van het blad Onze Hond; hierin is aandacht besteed aan de gratis socialisatiegids die wij voor fokkers hebben geschreven, voor de eerste acht levensweken van pups. Met een verwijzing naar dit blog, waarop de gids is te downloaden. Ik wist er niets van, echt een leuke verrassing!

Hinde en Hazel, vijf maanden nadat Hinde onder een auto kwam en haar rug brak. Hinde kan inmiddels weer galopperen, niet meer zo hard als Hazel, maar toch…. ze spelen weer samen op de dijk!

Hinde speelt inmiddels ook weer met andere honden. Maanden lang heeft ze zich daarvoor te kwetsbaar gevoeld; als er honden aan kwamen zocht ze gauw bescherming bij mij, maar dat is nu voorbij.

Hoe hard Hinde precies gaat is niet zo belangrijk; wat meer telt is dat ze een stralend snuitje heeft als ze in actie is. Tijdens de bindweefselmassage vond de fysiotherapeute de afgelopen keer dat Hinde weer prima in haar vel zit nu. Dat was mij ook al opgevallen, Hinde’s velletje zit weer heerlijk los, en dat is natuurlijk veel prettiger tijdens het bewegen dan zo’n plak huid die verkleefd zit op het bindweefsel eronder. We gaan de frequentie van de hydrotherapie vanaf nu iets afbouwen. Hinde zal nooit meer een vloeiende manier van lopen krijgen, dat komt door de platen in haar rug. Maar zoals ze het nu doet is het in ieder geval al meer dan ik in oktober had durven hopen.

Manon was zondag met Hinde’s zoon Salty Sand’s Best Friend “Bidai” naar een agility wedstrijd, waar dit filmpje werd gemaakt. Echt fantastisch om die twee zo door de ring te zien flitsen!

Vorige week waren we naar de jaarlijkse kampioensclubmatch van de Ned. Whippet Club. Marianne showde Salty Sand’s Cherished by Hinde “Aprille” in de jeugdklas.

En ik showde haar moeder Salty Sand’s Bring me Luck “Megan” in de open klas. Het ziet er allemaal heel beheerst uit, maar in werkelijkheid waren dit de weinige momenten waarop de dames zich gedroegen. Allebei deden hard hun best om naar de ander te komen. Waardeloos gewoon, daar moeten we echt iets op zien te vinden voor toekomstige shows…… De keurmeester was niet degene onder wie we hen hadden ingeschreven; er waren teveel inschrijvingen voor een keurmeester en dus werd een tweede keurmeester ingeschakeld voor de whippetteven, helaas.

We hadden onder de nieuwe keurmeester weinig succes verwacht, en we kregen ook gelijk. Je mag normaalgesproken je hond nog terug trekken onder die omstandigheden, maar we gingen nu eenmaal toch naar de show, omdat een aantal mannelijke Sandjes was ingeschreven, en het ook gezellig is om iedereen weer te zien.

Het was een mooie locatie in Beusichem, met prachtig wandelgebied naast de deur. Marieke en Elly kwamen ook kijken en wandelen.

Voor Toos en Jeanine was dit de vuurdoop met hun Sandjes uit het nest van Megan. Salty Sand’s Colours of the Past “Storm” en Salty Sand’s Close to the Heart “Bodhi” stonden samen in de jeugdklas en voor hun baasjes was het ook de eerste keer…..

Jeanine met Bodhi; Bodhi wilde naar zijn baasje toe, en rende twee keer de ring uit. Maar hier op tafel ging het nog prima. Wij vinden het fantastisch dat de eigenaren van de Sandjes bereid zijn om dit af en toe te avonturen!

Ook Storm wilde naar zijn baasje toe langs de ring, en Toos had net als Jeanine haar handen vol aan haar Sandje. In deze grote jeugdklas wist Storm de keurmeester toch nog te overtuigen en hij werd zelfs 3e geplaatst!

In de open klas van zes reuen stonden drie van “onze” heren en zij deden het fantastisch, want zij wisten de eerste drie plaatsen te bezetten. Van links naar rechts Hinde’s zonen Salty Sand’s Best Friend “Bidai” op de eerste plaats, Salty Sand’s Beach Comber “Ryan” op de tweede plaats. Op de derde plaats Dust ’n Dunes Legend “Romeo”, een door Virginie gefokte zoon van Salty Sand’s Autumn Melody “Dune”.

Bidai;

Ryan;

Ryan werd voorgebracht door zijn baasje Guido, die voor het eerst in de ring stond en lang geen verkeerd figuur sloeg.

Romeo;

Bidai na afloop, langs de ring.

Het was een goede dag voor de Sandjes. Voor mij persoonlijk was het een moeilijke dag, want het was de geboortedag van Chloe’s nest en daar had ik zeer gemengde gevoelens bij. Precies een jaar geleden, heb ik Chloe en Hinde op deze show voorgebracht. Ik had Jewel thuis gelaten, want het ging helemaal niet goed met haar. Twaalf dagen later is Jewel uit mijn leven gegaan. We zijn nu een jaar verder, maar op een datum als deze voelt alles alsof het nog maar gisteren was. In de afgelopen tien dagen heb ik me iedere avond voorgenomen om dit blog te schrijven, maar het lukte me niet; een enorme vermoeidheid en een groot verdriet maakten dat ik voor uitstel koos.

Acht jaar geleden ben ik met Marieke en Els en onze hondjes naar de windhondenshow in Donaueschingen geweest. Daar is deze foto van onze whippets gemaakt door een Zwitserse fotografe, voor in het boek “Passt dieser Hund zu mir?”, over zo’n 200 hondenrassen. Van links naar rechts Jewel, Chloe, Lucky, Rosy en Pippa. Inmiddels leven ze alle vijf niet meer; vier van hen zijn in de afgelopen twaalf maanden over de regenboogbrug gegaan, variërend in de leeftijd van 10 tot 15 1/2 jaar oud. Er is een tijdperk afgesloten dat nooit meer terugkomt, en zij laten een leegte achter die de achterblijvers en opvolgers nooit zullen kunnen vullen, hoe lief en mooi ze ook zijn.

Vandaag is het Jewel’s sterfdag, precies een jaar geleden. In het begin van dit filmpje dat ik over haar maakte is ze samen met haar moeder Chloe te zien. Ik houd het gelukkig steeds langer droog als ik ernaar kijk, maar nooit helemaal tot het einde. Ik mis mijn twee oudsten nog zo…. het dappere kopje van mijn grote vriendin Chloe en de wijze ogen van haar deemoedige dochter Jewel.

Nu zijn het de grote ogen van Jewel’s kleindochter Hazel die me observeren, doorgronden en toespreken. The show must go on, lijken ze te zeggen, maak er wat van en kijk niet steeds terug! Wijs beest……