Joy is ondertussen alweer acht maanden oud en is aardig ingeslingerd in de roedel. Opvallend is, dat zij altijd vooraan loopt, al sinds zij een kleine pup was. Ze is onderzoekend, een gangmaker, maar wat de anderen betreft soms op het verkeerde feest (quote Acda en de Munnik ;>)).

Betovergrootopoe Hinde is geschikt om mee te pitten;

En inmiddels zijn Tobie en zij samen ’s nachts vaste prik bij mij op bed.

De eerste zonnestralen van dit jaar pakt Joy samen met haar moeder Bliss. Het is vast erfelijk, die twee zijn allebei echte zonnekloppers.

Moeder en dochter spelen wel vaak samen, maar Joy probeert nog steeds alles uit Bliss haar mond te rukken, waarna Bliss het op een gegeven moment opgeeft.

Dan krijg je een triomfantelijk ererondje van het verwende kind….

Samen op onderzoek, dat gaat er wel heel gezellig aan toe.

En ieder met een frisbee, dan is het ook dolle pret.

Die frisbee laat Bliss ook echt niet afpakken, want die is haar persoonlijke obsessie.

Toch is die van Bliss altijd weer begeerlijker dan die van Joy, gek genoeg ;>). Kwestie van een zeer verwende eenling….

Verwend is ze, maar ook aanhankelijk en vrolijk. En als het geregend heeft tijdens een wandeling heeft Joy het druk, want ze likt graag alle hoofden droog.

Terrasje pikken met Lenneke, die een dagje naar ons toe kwam. Focus ligt vooral op de toef slagroom zo te zien ;>).

Joy maakt kennis met alle honden die we tegenkomen en dat doet ze voorzichtig en vriendelijk. Heel graag nodigt ze uit tot spel en wie daarop in gaat kan rekenen op een respectvol en wederkerig potje tikkertje, waarbij Joy haar snelheid perfect aanpast op het speelmaatje en zich afwisselend laat achtervolgen of zelf achtervolgt. Van singleton pups wordt wel eens gezegd dat het a-sociaaltjes worden met andere honden, maar daarvan is – buiten de roedel – niets te merken, gelukkig.

De tuin, en mijn keukenkruidenbak, worden helaas op onbewaakte momenten goed onder handen genomen. Graven is wat ze het allerliefst doet als ze zich alleen moet vermaken, in de grond en ook in het beddengoed, de matras, noem maar op. Zo’n pup is altijd weer aanleiding tot wat vervanging van huisraad, en toch vergeet je dat weer en begin je eens in de zoveel jaar weer blij aan zo’n jong ding.

Op weg naar weer een graafklus….

Moeder Bliss begint er een beetje grijze haren van te krijgen, viel me ineens op. Ze is ondertussen weer loops geworden en was daarna wat stil en down, en had een slechtere eetlust, maar viel er niet van af. Ja, die extra pondjes raak je ook met de blues niet zo maar kwijt, ik weet er alles van. Ze is sinds kort weer vrolijk en eist haar persoonlijke aandacht weer op.

Onze lieve Tobie. Hij is ondertussen zestien jaar oud, als ik af moet gaan op wat zijn vorige eigenaren mij vertelden over hem, zeven jaar geleden. Vorige zomer twee tia’s in een maand tijd. Hij ging aan de vitamine B-complex op advies van onze holistisch dierenarts, en het bleef weg, tot een paar maanden geleden. Opeens weer rondjes lopen, omvallen en niets meer lijken te zien. Opnieuw krabbelde hij op, en sindsdien loopt hij gewoon weer op de wandelingen mee, maar wel met een scheef kopje. Hij begon wat meer te drinken en plassen, dus hij doet nu voor de zekerheid met Hinde mee, met het nierdieet en het lijkt wel wat te helpen.

Hindje heeft nierfalen maar doet het heel aardig op het Bandit rauwvlees nierdieet, en de nierbrokjes van Hill’s. Ze had altijd een enorme eetlust, maar die ontbreekt tegenwoordig af en toe, door het nierfalen. Dus ze krijgt wat meer eten als ze wel trek heeft, want ze heeft de neiging om te vermageren. Over drie maanden hopen we haar vijftiende verjaardag te vieren, en dat betekent dat ze negen bonusjaren erbij kreeg sinds ze werd aangereden en verlamd raakte.

Hinde’s dochter Hazel van elf jaar werd een paar maanden geleden erg ziek, op de dag dat Lenneke hier was. Ze had overgegeven en had daarna enorme buikpijn en was misselijk. Op de bonnefooi reed ik eind van de middag gewoon maar naar de dierenarts, zonder afspraak, vlak voor sluitingstijd. Dat was ons geluk, want ze bleek pancreatitis te hebben. Ze moest een dag aan een infuus en daarna kreeg ze nog een aantal dagen onderhuids extra vocht, een opiaat voor pijnstilling en een middel tegen misselijkheid. Ze eet nu speciaal voer met minder vet en ze krijgt extra enzymen door haar eten. Ze krabbelde gelukkig snel en goed op en is weer helemaal happy.

Hazel wacht samen met Tobie en Joy op iets dat lekker ruikt….

Ik bak tegenwoordig iedere week zelf hondenkoekjes, waar ze verzot op zijn. Met havermeel, havermout, geraspte groenten en gemalen sprotjes (kleine visjes uit de diepvries).

Die gaan er altijd in. Het is relatief goedkoop, en je weet tenminste dat er geen zinloze ingrediënten in zitten.

Ondertussen is het voorjaar in het land gekomen… eindelijk!

Met Joy ben ik aan het eind van de puppylessen bij Daniëlle iedere week kort aan het oefenen geweest voor de show. Joy doet me wat denken aan Hinde in haar jonge jaren (boven Hinde, onder Joy) en dat vind ik leuk om te zien. Als er maar één pup in je nest zit, moet je echt maar afwachten hoe ze uitpakt, en tot nu toe ben ik daar wel tevreden over.

In 2000 kwam Chloe, mijn eerste whippet. Zij werd gefokt door Wim Wiersma en Jos Schrijver, uit twee Engelse importhonden, Guus en Cleo. Ik heb laatst eens de tevengeneraties van onze Salty Sand’s nesten in kaart gebracht, tot en met Joy (centrale foto); rechtsonder Cleo van Wim, daarnaast links haar dochter Chloe. Chloe’s dochter Jewel, die onder Wim’s kennelnaam Of Summer’s Joy bij ons is geboren. Jewel’s dochter Hinde werd geboren in ons eerste Salty Sand’s nest. Megan komt uit Hinde’s nest; Aprille werd bij Marianne en Arend geboren, haar dochter Bliss ook. En uit Bliss is Joy geboren in september 2022. Links boven staat ook haar vader Yuko en helemaal links boven Yuko en Bliss. Het is heel fijn om samen te wonen met verschillende generaties en eigenschappen van verder terug te herkennen. Bij het fokken is het nuttig om heel veel te weten van het karakter en de gezondheid van de achterliggende generaties.

Begin april ging ik met alleen Joy op pad naar Goes in Zeeland, voor haar eerste show.

We zaten een nacht in Wemeldinge, in B&B het Onderduukertje.

Leuk plekje, klein maar fijn, en honden zijn er welkom, dat merk je aan de snackjes en hondenbakjes bij aankomst.

Vlakbij is het strandje aan de Oosterschelde, waar Joy, nog wat onwennig zonder roedel, heerlijk heeft gespeeld.

Charel en Margret met Bella en Teuntje namen ons mee op een lange wandeling door hun mooie Zeeuwse regio. Dat was even lekker voor Joy, wat beweging voor de show begon.

We troffen daar Tinne, Katja, Annemarie en Sabrina. En… prachtig weer. Het werd een gezellig dag, met prachtige resultaten voor de ingeschreven honden van ons groepje.

Drie halfzussen, allemaal dochters van Tinne’s Yuko: Freya, gefokt door Katja – werd beste van het ras. Poppy, gefokt door Annemarie – werd beste jeugdhond en reserve beste teef. Joy werd beste pup – zonder concurrentie maar wel met een prachtig keurrapport. Ollie van Annemarie werd beste reu. Annemarie vierde deze dag ook haar zestigste verjaardag, dus er waren genoeg redenen om een flesje open te trekken in de zon.

Joy gedroeg zich tegen mijn verwachting in super in de ring, en we konden naderhand ook nog wat goede foto’s van haar maken. We hebben van haar als jongere pup nooit een knappe standfoto kunnen maken want ze was het niet zo eens met het gefrummel aan haar poten.

Op deze dag was daar niets meer van te merken, ze stond geduldig en voorbeeldig.

Het kwam er vorige maand ook eindelijk eens van, om mijn roedel mee te nemen naar de fotostudio van Nuelle Flipse. Het resultaat van die fotosessie mag er zijn, ik ben heel blij met de portretten die zij van hen maakte. Van oud naar jong:

Onze lieve geadopteerde vent Tobie (voorheen Hunter) van 16;

Mijn dappere Hinde, bijna 15 jaar;

Stoere Hazel van 11 jaar; dochter van Hinde;

Lieve Bliss van bijna 6; achterkleindochter van Hinde;

Wakkere Joy, 8 maanden, dochter van Bliss.

Na afloop even op bezoek bij Olaf en Manon, de eigenaren van Bidai, Tessa en Mogui.

Bidai is een zoon van Hinde en nestbroer van Hazel. Dit is een heel recente foto; met zijn elf jaar neemt hij nog steeds deel aan agility wedstrijden. Voor mij als fokker is het super om te zien hoe fit en mooi hij nog is op deze leeftijd. Fokken blijft wat mij betreft een grote verantwoordelijkheid. Je doet er je best op om pups te fokken waar eigenaren blij mee zijn, en die hopelijk gezond een hoge leeftijd bereiken. En het is super als je ze regelmatig terug kunt zien.

Mijn mam vierde in maart haar 93e verjaardag. Haar korte termijngeheugen is helemaal weg, waardoor het lastig is om het dagelijks leven op de rit te houden. Mijn broer en ik helpen daarbij. Ze geniet zo van het gezelschap van de honden. Ze mist het om op hen te passen, maar helaas is dat niet meer verantwoord door haar dementie.

Doordeweeks kook ik en Ronald gaat met haar eten. In de weekends eet zij bij mij. Deze foto is niet gemaakt om haar lievelingsprakje van tegenwoordig in beeld te brengen hoor…. het gaat om het hoofd van Hazel aan de rand van de tafel. Van de eerste tot de laatste hap zet Hazel haar hoofd klem onder haar arm, met grote smekende ogen. Er gaat altijd meer in de honden dan in mijn moeders mond ;>)).

Heel anders gaat het er kennelijk aan toe als ik niet thuis ben, getuige deze foto die Nienke van Joy maakte….

Mijn broer Ronald en Nienke, op pad met de honden. Dankzij hen kon ik dit jaar opnieuw een weekje weg zonder de honden. Ronald en ik hebben drie jaar geleden samen een twee onder een kap laten bouwen, met een lekkere gezamenlijke tuin eromheen. Daardoor kunnen we de zorg voor de honden gemakkelijk delen. Nienke is de eigenaresse van Jutter, een zoon van Marianne’s Lotta. Zij kwam dit jaar opnieuw een week in mijn huis om ervoor te zorgen dat het mijn roedel aan niets ontbrak.

Het was alweer even geleden dat ik naar Claudia kon gaan, in de Cher in Frankrijk. Vroeger ging ik ieder jaar, toen de honden nog bij mijn moeder konden logeren.

Claudia heeft al haar hele leven een passie voor Arabische paarden en hun historie en heeft daar ook haar werk van gemaakt op allerlei verschillende manieren, waarvan de afgelopen twintig jaar in Frankrijk. Nu haar pensioen is aangebroken zijn er nog steeds Amilette van 32 jaar en haar dochter Andorra van 20 jaar. Toen wij elkaar leerden kennen, 28 jaar geleden, was Amilette nog een jonge blom, die net haar eerste veulen had gehad.

Een van de redenen waarom ik mijn honden absoluut niet meeneem naar Claudia is Doekie en zijn zus Minnie. Die laten we graag heel.

Deze lieve clown Fara, kruising Epagneul Breton / Engelse setter, zorgde er gelukkig voor dat ik geen honden hoefde te missen. Prachtige wandelingen heb ik met haar gemaakt afgelopen week.

In de natuur bij het stuwmeer van Sidiailles;

Het kasteel van Culan, vlak in de buurt. Als je nog zoiets zoekt; het is te koop, want de gemeente wil het kwijt (met name de onderhoudskosten).

Het was de ultieme Franse plattelandsbeleving in deze streek, met overal grazende Charolais koeien, kalveren en stieren in de weides. Zij hebben velden vol met gras en smakelijke kruiden en altijd wel wat bomen om de schaduw op te kunnen zoeken. Wel een schril contrast met hoe dat in Nederland gaat.

Daar komt Fara voorbij gescheurd, die ben je standaard een kwartiertje kwijt tijdens de wandeling….

Nieuwsgierige dames;

We bezochten diverse prachtige valleitjes waar de Aron door stroomt;

Daar bloeit momenteel de zeldzame paarse schubwortel.

En deze al net zo zeldzame varensoort.

Het stuwmeer van Sidiailles met grazige weiden aan de overkant;

De velden en landweggetjes rond het huis van Claudia.

Ik verbleef in Claudia’s gezellige gite, een zelfstandig gedeelte van het huis dat regelmatig wordt verhuurd. Alles in dit huis herinnert eraan dat je op het Franse platteland bent, heerlijk!

Even poseren met Fara, een mooie herinnering aan een heerlijke week. Ik heb een aantal jaren in Frankrijk mogen wonen en werken, en dit land zal altijd blijven trekken voor vakanties.

Maar…. thuis wacht er iets waarvoor ik ook weer graag naar huis kom: