Mijn jongste twee dames, Hinde van 6 en haar dochter Hazel van bijna 3…. zo heb je nog een paar gezonde blije hondjes en zo ziet hun toekomst samen er onzeker uit. Het is maar goed dat we de dingen niet vantevoren weten, anders zouden we geen leven meer hebben, in angstige anticipatie voor wat komen gaat. Dinsdag is bij ons het ondenkbare gebeurd, dat wat de grootste nachtmerrie is voor alle whippeteigenaren. Een herhaling van wat Mozart van Elly en Hans vijf jaar geleden is overkomen, en van de tragedie die Maggie en Cyrus van Annemarie en Mart afgelopen november trof. Vandaar mijn dubbele deja vue…. 
Vandaag ben ik dan degene, die zich afvraagt, of Hinde en Hazel ooit nog samen zullen kunnen rennen en ravotten. Dinsdagmiddag liep Ronald met ze in Mariendal, en halverwege de wandeling renden ze samen uit zicht. Ik weet bijna zeker dat ze naar het aangrenzende struingebied zijn gegaan, waar honden verboden zijn en waar de hazen zich dus graag ophouden. Ze zijn daarna op de een of andere manier overgestoken richting het bos en de duinen bij Duinoord; Hinde werd daar aangereden en Hazel maakte zich overstuur uit de voeten. Ze liet zich af en toe zien midden op de weg, maar liet zich door niemand pakken. Toen ik het hoorde ben ik net als Ronald gaan zoeken naar Hazel, terwijl Hinde door de dierenambulance naar onze dierenarts werd vervoerd. We waren zo bang dat Hazel in al haar paniek eenzelfde lot was beschoren als Hinde, dat we besloten dat zij eerst moest worden gevonden, voor het donker werd. Maar wat is het verdrietig als je daardoor je gewonde hondje niet zelf kunt begeleiden naar de dierenarts….. 
Hazel werd gelukkig na ruim een uur samen zoeken door Ronald gevonden; heel timide en onzeker, achter een hek in de verste hoek van het struingebied. Hinde lag met een verlamde achterhand bij de dierenarts, inmiddels in gezelschap van mijn moeder. De foto’s wezen uit dat een rugwervel van zijn plek was geraakt door de impact van de aanrijding. Er werd voor de volgende dag een afspraak voor ons gemaakt bij het Medisch Centrum voor Dieren in Amsterdam, bij de orthopeed / neurochirurg die drie jaar geleden ook Chloe had geopereerd aan haar geluxeerde schouder. Ik wilde Hinde die avond niet naar een kliniek brengen waar ze de nacht alleen zou moeten doorbrengen en dus kreeg ik haar mee naar huis, inclusief infuus. Maar dat is nog wel een handigheidje om goed te laten druppelen. Godzijdank sprong Annemarie in de auto en reed op die avond vanuit Brabant naar Den Helder, zodat ik er die nacht niet alleen voor stond met Hinde. Heerlijk gewoon, want Annemarie is niet alleen een heel dierbare vriendin in goede en slechte tijden, maar ook verpleegkundige en dus veel handiger met infusen dan ik. 
De volgende dag reden Ronald en ik met Hinde naar het MCD, waar zij onder narcose werd gebracht voor een CT-scan. Nikki was vanuit Utrecht naar ons toegekomen. Chirurg Roelof Maarschalkerweerd legde uit dat de dwarslaesie een ernstig probleem was, dat het niet zeker is dat zij ooit weer zal lopen en dat zij mogelijk ook incontinent zou kunnen blijven. Opereren biedt kansen maar ook risico’s. Een andere optie was om af te wachten hoeveel herstel er spontaan op zou kunnen treden, zonder operatie. Ik besloot direct om Hinde de grootst mogelijke kans op herstel te geven en dus werd alles klaar gemaakt voor de operatie. Op de foto hierboven zien we twee witte strips van kunststof liggen, met gaatjes. Die zouden aan weerszijden van Hinde’s ruggengraat worden geschroefd nadat de geluxeerde wervel opnieuw was gepositioneerd op zijn oude lokatie. 
Hinde werd geschoren; 
En ontsmet;
Vervolgens gefixeerd op de operatietafel; 
Het operatielaken werd aangebracht; 
Ik heb deze foto’s eigenlijk te danken aan Nikki; toen de chirurg hoorde dat zij derdejaars student geneeskunde is, nodigde hij haar uit om de operatie bij te wonen. Voor Nikki een unieke kans; deze operatie aan een dwarslaesie wordt zelfs in het MCD hooguit drie keer per jaar uitgevoerd. Het is namelijk een ingrijpende en kostbare operatie met een onzekere uitkomst, gevolgd door een heel intensieve en tijdrovende revalidatieperiode die maanden duurt. Ik wist er wel iets van; Elly en Hans hebben vijf jaar geleden hun Mozart een vergelijkbare operatie laten ondergaan in Antwerpen. Net als voor hen destijds was er nu voor mij eigenlijk geen echte keus, elke mogelijkheid wilde ik met beide handen aangrijpen om Hinde nog een tijdje bij me te mogen houden, maar het moet dan wel op een levenswaardige manier kunnen gebeuren. 
Nikki woonde dus de drie uur durende operatie bij, en ik grapte na afloop dat ik in zekere zin haar studiefinancier ben. Vorig jaar gebeurde namelijk hetzelfde toen Chloe in het MCD door de chirurg Sjollema werd verlost van een aantal gezwellen onder de huid.
Op deze foto is Hinde’s ruggengraat te zien, met de plaatjes die er al tegen aan zijn geschroefd, nadat de gekantelde ruggenwervel weer op zijn plaats was gezet. 
De schroeven werden afgeknipt met een enorm stuk gereedschap…. 
De rug werd vervolgend gehecht met drie lagen hechtingen. Excuus voor de bloederige beelden; ik hoop maar dat iedereen er net zo goed tegen kan als ik ;>)). De chirurg was meer dan tevreden met het eindresultaat, de operatie had niet voorspoediger kunnen lopen. 
Deze foto maakte ik van Hinde en Nikki in de uitslaapkamer, vlak voordat we Hinde inlaadden om terug naar Den Helder te rijden. 
Zo ziet Hinde’s rug er nu uit; kaal met een lang litteken met pleister; 
Ze zit vol bloeduitstortingen door de aanrijding; dat zijn dingen die je normaalgesproken niet zo goed ziet onder de vacht. 
Eenmaal thuis gekomen installeerden we Hinde op haar binnenstebuiten gedraaide cave naast mijn matras, in de woonkamer. Ze moet nu zes weken rust houden en wanneer ze aangeeft naar buiten te willen mag ik haar alleen de tuin in vervoeren. Ze heeft een catheter die haar blaas in gaat. Daar past een injectiespuitje op, waarmee ik de urine kan onttrekken aan haar blaas. Wanneer ze onrustig wordt is dat het eerste dat ik doe. We hebben opnieuw een lastige nacht achter de rug, want de Methadon en Tramadol die Hinde waren toegediend speelden haar parten. Periodes van rust en stilte werden vaak afgewisseld door janken en piepen en onrustig hijgend overeind willen springen. 
Hazel en Chloe waren vannacht bij mijn moeder zodat ik me helemaal kon concentreren op Hinde, maar sinds vanmiddag zijn ze weer bij ons thuis; Hazel is nog altijd van slag door wat er is gebeurd. Ze is een beetje teruggetrokken en gaat niet van harte mee wandelen. Allebei krijgen ze Bach rescue remedy, en zelf neem ik ook af en toe maar zo’n pipetje, want dit gaat een mens niet in de koude kleren zitten ;>). Onze dierenarts in Den Helder en onze holistisch dierenarts zijn regelmatig in contact om te horen hoe het gaat, dat geeft wel een goed gevoel moet ik zeggen. Zo kreeg ik van de tweede dierenarts o.a. het advies om Hinde Arnica en Traumeel te geven naast de gewone medicatie en aan zowel Hinde als Hazel Bach rescue druppels. Verder raadt zij mij aan om Hinde’s vier poten regelmatig te strekken, buigen en masseren, om stijfheid tegen te gaan. En om haar oorpunten te masseren bij onrust, en echt, daar kalmeert ze heel snel door. Over een kleine twee weken ga ik met Hinde bij haar langs, en aanstaande maandag komt de dierenarts uit Den Helder bij ons thuis. 
Een groot dankjewel gaat naar de mensen die deel uitmaken van de bijzondere en warme hondencommunity waarvan ik deel uitmaak op Facebook. Mensen die bereid waren om direct naar Den Helder te komen om naar Hazel te zoeken, mensen die meeleven, mensen die prive berichtjes sturen met goede raad, met voorbeelden van honden voor wie het goed is gekomen, en andere oppeppende boodschappen. Zoveel mensen die een kaarsje voor Hinde brandden sinds haar ongeluk. En dan al diegenen die gisterochtend en vanochtend wakker werden en meteen hun gedachten bij ons hadden, “hoe zijn ze de nacht doorgekomen?” en daar even een pb’tje over stuurden. Al diegenen die gisteren regelmatig op facebook keken of er al nieuws was over de operatie. Een aantal lieve vrienden die aanbieden om op Hinde te komen passen zodat ik even de handen vrij heb, of aangeven dat ik hen voor van alles mag bellen en dat ze dan komen helpen. En dan zijn er natuurlijk mijn lieve mam en mijn broer Ronald, die me altijd weer het gevoel geven dat ik er nooit alleen voor sta. Al die lieve wensen ook op Facebook, voor Ronald, omdat iedereen zich zo goed kan voorstellen hoe ellendig hij zich moet voelen door deze verdrietige gebeurtenis. Hartverwarmend, dat jullie zo met ons bezig zijn. 
Hinde’s achterpoten zijn vandaag nog steeds krachteloos, ze doen niets. In de komende twee weken moet daar iets gebeuren, anders ziet het er somber uit voor haar. Een scenario waar ik nog niet aan wil denken, gewoon hopen en ervan uitgaan dat het allemaal goed komt met haar, met de tijd. Wordt vervolgd.
SALTY SAND'S WHIPPETS 