Mijn aftrap van de maand juni begon met een lezing over wat er allemaal komt kijken bij het fokken van whippets, voor de leden van Blaffend Protest. Een leuke en door de interesse van de mensen gelukkig ook interactieve bijeenkomst, waarin ik mijn best heb gedaan om ook een genuanceerde kijk op de fokkerij in het algemeen te geven. Uiteraard was er tijd ingeruimd om de inhoud van onze socialisatiegids voor fokkers voor het voetlicht te brengen.En toen was het tijd voor vakantie. Ja, dat was een lekker weekje relaxen samen met mam en de honden, in Frankrijk. Gewoon, het Franse saaie platteland van de Berry (Centraal Frankrijk), waar George Sand haar minnaar Frederique Chopin onthaalde in haar fraaie huis, niet zo ver bij ons vandaan. En ook dichtbij Claudia, onze vriendin die ondertussen alweer zo’n 14 jaar in Frankrijk woont met haar paarden. We hebben elkaar gezellig een paar keer kunnen zien die week. Voor de deur hadden wij een heerlijk zwembad, geen overbodige luxe bij de temperaturen die we soms hadden daar; 23 -31 graden.We bezochten het bos van Troncais, een enorm bosgebied van ruim 10.000 hectare met dorpjes en meertjes, een van de mooiste oude eikenbossen van Europa.En dat loopt zo heerlijk koel…. wij zijn niet zo van het bakken in de zon.Lekker wijntje met mam op ons eigen terras in de late avondzon. Bij de eigenaresse van de gite ontdekte mam de combi van ijskoude witte wijn met een scheutje grapefruitsiroop….. en ik deed met haar mee uiteraard.Onderonsje met Hinde…We genoten volop van de kersentijd, die vroeger is dan bij ons. Het is ons lievelingsfruit en terwijl ik dit schrijf, hebben we samen alweer potten vol jam gemaakt van de Hollandse kersen uit Cothen.Onze gite was een traditioneel boerenhuisje. Was wel even wennen voor mams, die in haar huis alles strak en zwart en wit heeft ;>). De bovenverdieping was bijzonder; met hele lage balken waar je voor moest bukken als je je kamertje in wilde. Dit was ’s morgens mijn uitzicht als ik mijn mam haar thee met een beschuitje had gebracht ;>).Lekker! En zij zag eigelijk hetzelfde door al die poortjes heen, alleen een jongere versie van zichzelf, met een mok met een ander kleurtje.

Hinde en Hazel sliepen braaf beneden. En gek genoeg deed Hinde tijdens deze vakantie keurig haar grote boodschap tijdens de wandelingen en niet in huis, zoals hier thuis regelmatig gebeurt ’s nachts. Geen idee hoe dat kon, maar ik was er wel blij mee.Het nadeel van Frankrijk is wel, dat bijna alle natuur van iemand prive is. Gelukkig was dit echt een heel stil gebiedje, zodat ik rustig met de honden langs de weggetjes kon scharrelen. Aan de uitloopriem; ik vertrouw die Franse jagers voor geen meter, het jachtseizoen was gesloten maar het knalde nog lekker om ons heen.Van alles te bekijken en beruiken;Wat ruist daar in het struikgewas……Aan de overkant van de straat lag een prachtig meertje voor een weide en een verlaten huis. Daar liepen we iedere avond na de ergste warmte.Er zwom steevast een hele familie beverratten in het rond; vrij grote cavia achtige dieren uit Zuid Amerika, met een rattenstaart, die prima gedijen in Frankrijk.

En we hebben de bloementuinen van het kasteel van Drulon bezocht. Dol op klassieke rozen, vooral als ze ook echt lekker ruiken.Eind juni deden Marianne, Arend, Marianne’s vader en ik mee met de try out van Whippet Straight Racing in Leek, met Megan, Aprille en Hazel. Het lijkt op de manier van racen die ruim 100 jaar geleden werd gedaan met whippets. Ik was zijdelings betrokken bij dit initiatief, en hoop ook van harte dat er vervolg op komt in de toekomst.Hinde rechts, ze mocht niet lopen. Ik overwoog nog om haar een stukje alleen te laten lopen, met speciale instructies voor de draaier, maar er waren lieve whippetmensen die vonden dat ik mijn hand overspeelde, en dat ik gewoon blij moest zijn dat ze er nog was en redelijk functioneert. En ik gaf ze eigenlijk helemaal gelijk.Megan en Aprille, klaar voor de start. Megan kijkt hier nog wat weemoedig, maar toen ze eenmaal mocht rennen kwam er een glimlach op het snuitje.Megan liep prachtig. Aprille maakte er een potje van, en Arend maar meerennen. Daar is nog wat werk aan de winkel!

Megan 3e prijs in haar gewichtsklasse “light”;En ook Hazel 3e in haar gewichtsklasse “welter”.En Hinde vierde thuis haar frustraties bot op haar dikke speelgoedrat. Maar…… een week later liepen Hazel en Hinde per ongeluk tegen een haas aan in het lange gras, waarna een live coursing ontstond. Ze kwamen op het smalle dijkje waar we liepen recht op mij af gerend, de haas met vlak erachter Hinde en daarachter Hazel. En het was Hinde die het arme dier te pakken kreeg….. RIP mijnheer de haas ;>(.Momenteel geniet ik weer volop van mijn caravan in het bos. En spreek ik met mensen af voor een wandeling en een kop koffie met wat lekkers erbij, zoals vorige week met Elly en Mozart en Maestro. Wandelen op de Hoornboegse hei, die ernaast ligt.Hazel en Hinde vinden het een heerlijk gebied. Altijd op zoek naar de grootste stokken, vooral Hazel.Het enige waar ze van balen is dat de caves thuis moeten blijven. Want zelfs met warm weer liggen ze er graag in. Op de camping is het maar behelpen met hun “oude” slaapzakjes……Ik gebruik de caravan als uitvalsbasis voor afspraken die ik in het oosten, midden en zuiden van het land heb. Zo whipten we bijvoorbeeld na een vergadering in het zuiden ook spontaan nog even aan in Geldrop, op ziekenbezoek bij Annemarie, waar de keuken altijd de fijnste plek is voor de residentie whippets en hun gasten.Maar ook in Den Helder is het goed vertoeven, vooral wanneer het in het binnenland flink warm is.De zeedijk biedt zomerse taferelen…..Nergens is het gras groener dan hier wil ik wedden ;>). De camera stond nog afgesteld op een of andere fantasiestand.Maar dit is wel de werkelijkheid. Zonsondergang….. magischDan zijn bijna alle zitbankjes langs zee bezet, hoe laat op de avond het ook is.

De maan komt er soms ook bij kijken, prachtig wanneer die achter de dijk aan de stadskant staat te waken.

Ook al is het een paar graden koeler aan de kust, het was af en toe echt wel ijsjesweer; er ontstond een beetje een hondenijsjes hype op facebook en daar hebben we lekker aan meegedaan en ijsjes gemaakt van geitenyoghurt. Eigenlijk was dit gewoon hun gebruikelijke dagelijkse portie yoghurt, maar dan bevoren.

Toos heeft Storm (Salty Sand’s Colours of the Past) in de afgelopen weken twee maal geshowd. De eerste keer was in Oss.De tweede keer in Heteren, op de hete maar gezellige windhonden CAC show.Storm op tafel, bij keurmeester Editha Newton (UK, Nevedith whippets).Op beide shows heeft Storm het jeugd CAC behaald. Toos en hij hebben flink geoefend in de afgelopen weken, terwijl ik ze op afstand wat kon coachen, door te reageren op de filmpjes die ik ervan kreeg. En het heeft echt zijn vruchten afgeworpen, want ze doen het prima in de ring!En dan hebben we Bidai (Salty Sand’s Best Friend), van Olaf en Manon. Hij behaalde laatst de 9e plaats van 90 inschrijvingen bij behendigheid. Een eenzame whippet tussen alle Border collies! Hij straalt van plezier wanneer hij dit mag doen.

We zijn weer helemaal bij! Ik sluit af met wat wijze woorden van mijn moeder…..

Het was hoog tijd dat er weer een vrolijk blogje kwam van de afgelopen maand…. genoeg gezellige dingen gedaan en gefotografeerd om er iets leuks van te maken. Maar dat blog moet nog even op zich laten wachten, want we moeten hier iets vertellen waar we met z’n allen goed kapot van zijn.

Sinds gisteravond ontbreekt er een Salty Sand’s C-tje in onze wereld. Bodhi, het Sandje van Jeanine en Hugo en hun gezin werd tijdens de gebruikelijke wandeling in het park dood op een pad aangetroffen, met bebloede oren. Naar de toedracht kunnen we met z’n allen alleen maar gissen; wij denken aan een botsing, misschien wel met Tico, met hersentrauma als gevolg. Het is een park waar konijnen zitten, en daar gingen ze graag achteraan. Met een gebroken hart hebben zijn baasjes hem terug naar huis gedragen.

Jeanine kwam gisteravond in de lucht in het C-nest chatgroepje dat we hebben op facebook, direct nadat het was gebeurd. Dat groepje zal echt nooit meer hetzelfde zijn nu dit is gebeurd.

Bodhi was het reutje met het donkerblauwe bandje uit het nest van Megan en Reef.

Een heel zelfstandig en levendig pupje, dat helemaal zijn eigen koers koos tussen zijn nestgenoten.

Hij trof het ontzettend met zijn personeel, die aan huis werken. En met de lieve reu Tico, die zijn beste maatje werd. De honden gingen lekker mee op de boot en op pad, het ontbrak ze aan niets. Jeanine schrijft ons: “Bodhi was de mooiste whippet die ik ooit heb gezien en de gaafste hond die ik ooit heb gehad. Helemaal perfect en zo lief en aanhankelijk en stoer”. Mei vorig jaar schreef Jeanine dat ze zich ontzettend verheugde op de komst van het donkerblauwe reutje, en zij sloot haar mail af met “We zullen zien wie de gelukkige is, bij wie hij gaat slapen”. Gisteravond schreef ze ons wie dat is geworden: “Hij lag ’s nachts in mijn armen; door hem sliep ik beter.”

Salty Sand’s Close to the Heart, lieve Bodhi….. 15 maanden oud ben je geworden in je paradijs op aarde. Je zult heel erg worden gemist door jouw baasjes. Marianne en Arend, bij wie hij is geboren en bij wie hij nadat het nest uitvloog door de omstandigheden nog een paar weken is gebleven zijn zo verdrietig, om hun “tenenbijtertje” en bovenal voor Jeanine en haar gezin. Maar ook ik, en de eigenaren van Bodhi’s nestgenoten hebben het er enorm moeilijk mee.

En laten we Tico niet vergeten, Bodhi’s “grote broer”. Deze foto maakte dochter Deborah, vlak voor de fatale wandeling in het park, van Bodhi en Tico die elkaar hun liefde betuigen. Vandaag liep Tico in het park zijn maatje te zoeken. Honden rouwen ook, wel degelijk, maar zij gaan normaalgesproken sneller dan wij mensen weer over op de orde van de dag, want zij leven in het nu.

Vandaag las ik een tekst op een forum, die ik graag wil delen. Ik leg deze woorden in de mond van Tico, en in de mond van alle whippets die vandaag hun leven met ons delen. Zij leren ons om te focussen op het nu en los te laten, door te gaan, en dankbaar te zijn voor het geluk dat ons ten deel viel.