AFSCHEID

Eigenlijk ben ik wel tevreden, ‘k heb me niet zo vaak vergist
Huil dus om geen andere reden, dan dat je me mist
Als de ster die valt je toe wenkt, ben ik bij je in je hoofd
Elke keer dat je aan mij denkt, dat heb ik toen beloofd
Mag ik die paar laatste dagen, daar zijn waar ook jullie zijn
Samen zal de grens vervagen, tussen waar en schijn
Laat de kinderen erbij zijn, echt bij alles wat gebeurt
Dan is het of wij weer wij zijn en niet zo verscheurd
Kom gerust met alle honden, schilder bloemen op mijn kist
Deel je tranen en je wonden, niks word uitgewist
Doe alsof ‘k er zelf nog bij was, zeg me wat ‘k het liefste hoor
Denk aan hoe je steeds bij mij was, ga zo met me door
Draag me zelf, al kan het zwaar zijn, laat me dan ook niet alleen
Doe gewoon dan zal het waar zijn, ik blijf om je heen
Ga maar veel en lekker eten, maak geen heilige van mij
Je hoeft geen dingen te vergeten, blijf er altijd bij
Zing mijn liedjes denk aan dagen, dat de zon over ons scheen
Dan is alles te verdragen, ik blijf om je heen
Eigenlijk ben ik heel tevreden, als ik alles samenvat
Alles had een echte reden, ‘k heb jullie toch gehad.

(Paul de Leeuw)

Vandaag hebben we ome Cor uitgeleide gedaan, met veel zonnebloemen en lavendel, om hem voor de laatste keer een stukje Zuid Frankrijk te brengen. Hinde en Hazel waren er ook bij.

In onze filmpresentatie over ome Cor zit een voor mij bijzondere foto; van ome Cor en mijn vader, die 45 jaar geleden samen aan het lelijke eendje van mijn vader klusten. Twee vaders, allebei 83 1/2 jaar oud geworden, en allebei even onvervangbaar….

Vanochtend is ome Cor, mijn tweede vader in het hospice overleden na een ziekbed van ruim een half jaar, thuis, in een verzorgingstehuis en in het hospice. Hij begon lang voor die tijd al te dementeren, maar was tot april nog thuis. Zijn geest en lichaam waren allebei op. Hij is 83 geworden. Hij was een man die nooit klaagde of chagrijnig was, en dat is zo gebleven tot op zijn laatste dag.

Ik heb afgelopen week in Frankrijk veel aan hem gedacht; de laatste vakantie van ome Cor en mijn moeder samen was namelijk een jaar geleden, op diezelfde vakantieplek in Frankrijk, het land waar zij van hielden en waar zij decennia lang in het voor- en najaar rondtoerden met hun VW campertje.

Ik heb ome Cor praktisch mijn hele leven gekend; hij is meer dan 40 jaar getrouwd geweest met mijn moeder. Hij heeft in zijn leven geen grootse dingen verricht, maar hij was de man die mijn moeder gelukkig maakte, en vooral haar en anderen aan het lachen kon maken met zijn gortdroge humor. En mij ook, maar pas toen ik eenmaal de puberteit voorbij was ;>). Vaderlijke autoriteit zat er niet erg in bij hem, en gelukkig maar, want stiefouders en stiefkinderen, dat is niet altijd een fijne combi.

Tijdens mijn puberteit zat hij altijd te “kneuen” in zijn twee garages, waar hij een enorme hoeveelheid materialen en gereedschap had verzameld. Hij was een lelijke eendenman. Toen ik mijn vader’s oude Citroën Diane had gekregen, leerde ome Cor mij hoe ik de olie moest verversen en vervingen we samen de uitlaat.

Samen met mijn vader heeft hij toen ik 21 was het huisje waar ik nu nog woon verbouwd. Samen met mijn moeder heeft hij na aanschaf mijn piano gerestaureerd.  En zo heeft hij nog ontelbare dingen voor mij gefabriceerd of gerepareerd, met zijn grote handige handen. Hij was een zachtaardig mens, die zich voornamelijk via de krant en de televisie bezig hield met de buitenwereld en niet graag de aandacht op zich vestigde.

Hij was ook de man waar de honden graag bij op schoot lagen omdat hij rust uitstraalde en hij kon met zijn handen pijntjes bij hen wegnemen. Hij snapte niets van hondenpsychologie en ze namen dan ook figuurlijk vaak een loopje met hem, door zomaar in zijn bord eten of gebakje te duiken ;>). Neemt niet weg dat hij voor hen echt een geliefd roedellid was, en zij lagen tot het einde graag bij hem op bed, waar hij heel erg van genoot.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik deze zomer geen werk heb, en dus heb ik er met meer aandacht voor ome Cor en mijn moeder kunnen zijn dan vorig jaar, toen mijn vader dat nodig had. En dat voelt goed, als een soort van revanche. Rust zacht, ome Cor. We zullen u missen. 

Gisteren hadden Chloe en ik een afspraak bij de dokter Sjollema, internist chirurg in het MCD in Amsterdam. Een voor mij bekende en vertrouwde naam, want dokter Sjollema heeft in 1997 een grote goedaardige tumor verwijderd van de dij van mijn Griekse hondje Rhody. Rhody was toen 13 jaar oud, net als Chloe nu.

Chloe is twee jaar geleden ook al eens geopereerd in het MCD, aan haar schouder die uit de kom was geraakt nadat ze bij het achtervolgen van een haas in een greppel landde en over de kop was gevlogen. Ik had daarom een beetje verwacht dat ze deze keer met veel tegenzin naar binnen zou gaan, maar dat viel erg mee. Zij is het bikkeltje van mijn vier dames; een grappig en opgewekt hondje, dat van weinig onder de indruk is.

Ze stond er dus rustig bij, maar je zag aan haar oogjes dat het niet van harte was. Wij kwamen om een hemangiopericytoom te laten verwijderen die ik laatst ontdekte op haar borst, tussen de twee voorpoten. Dat is een kwaadaardige bloedvatwoekering, die vroeg of laat uitzaait. Chloe heeft de laatste jaren wel meer verdikkinkjes gekregen, boven op een voetje, een paar wratjes op haar flanken en een bultje bovenop haar hals. We spraken tijdens een uur durend consult alles uitgebreid door en kwamen overeen in welke volgorde dokter Sjollema zou werken. Als haar conditie tijdens de narcose het toeliet, zou hij alle bultjes verwijderen.Nikki was ook van de partij, zoals ze de laatste jaren gek genoeg heel vaak is geweest bij de spannende en ook nare gebeurtenissen in mijn leven. Wij hebben een bijzondere vriendschap vind ik, die is begonnen toen Nikki 14 was en samen met haar vader op zoek naar een whippetpup. Er was geen Sandje beschikbaar op dat moment, en dus vonden zij Zoë bij een lieve fokker in Duitsland en twee jaar later kwam Ivy, uit een veelbelovende combinatie in Ierland. Via onze hondjes zij wij in contact gebleven en er volgden diverse logeerpartijen, gezamenlijke trips naar Crufts en vakanties met de honden. En zo heeft Nikki ook intensief geholpen bij het grootbrengen van Hinde’s nestje. Zij is vorig jaar begonnen met de studie diergeneeskunde, en toen dokter Sjollema dat hoorde, nodigde hij haar uit om de operatie van Chloe bij te wonen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd ;>)Chloe heeft sinds haar 8e een hartruis, waar zij het medicament Vasotop voor krijgt, om de conditie van haar vaten zo goed mogelijk te houden. Toen zij 11 was is voor haar schouderoperatie een hartecho gemaakt, waaruit bleek dat de met de stethoscoop duidelijk te horen hartruis veroorzaakt werd door mitralisinsufficiëntie (lekkende kleppen tussen de linkerkamer en -boezem). Volgens de specialist is dit een vrij onschuldige slijtage, die een operatie niet in de weg staat. Het is ook wel een typisch whippetkwaaltje, waar de meeste whippets gewoon oud mee worden en uiteindelijk overlijden aan een heel andere oorzaak dan het hart. Degene die gisteren opnieuw een echo maakte gaf aan, dat het hart totaal niet is vergroot en dat er in de afgelopen twee jaar geen verslechtering van de kleppen is opgetreden. Het zou mij ook een beetje verbaasd hebben, gezien het feit dat Chloe met haar 13 jaar buiten regelmatig jolig voorbij komt galopperen.

De echo werd besproken met dokter Sjollema en daarna werd gestart met de operatieprocedure. Allereerst werd een infuus aangebracht. Windhonden hebben relatief dik bloed met daardoor een hoog hematocrietgehalte. Dat maakt narcose een beetje tricky, en dat wordt aangepakt met twee dingen: door een half uur voor de operatie te beginnen met veel vocht in te brengen wordt het bloed verdund, en daarnaast wordt gekozen voor een narcose door middel van opiaten. Vandaar de titel van dit blogje; Chloe’s trip ;>).

Er werd gestart met methadon, en toen Chloe eenmaal onder zeil was werd zij geïntubeerd en geschoren. Dat is erg voortvarend gebeurd, ze lijkt nu op een gatenkaas ;>). Ik was hier al niet meer bij; deze foto’s zijn genomen door Nikki, die ondertussen in een groene outfit was gehesen.

Hier is Chloe gefixeerd; vervolgens komt er nog een groen laken over haar heen, en een opblaasbare deken die warme lucht blaast. Dit, omdat mensen en dieren sterk afkoelen onder narcose. Chloe’s starttemperatuur was 38 graden, en aan het eind van de operatie nog maar 34 graden.

Daarnaast worden hartritme, zuurstofgehalte en kooldioxidegehalte van het bloed en ademhalingsritme gemonitord tijdens de operatie. Op deze foto is de tumor op Chloe’s borst los gebrand, ruim om de tumor heen. Er komt tegenwoordig geen scalpel meer aan te pas en er is nauwelijks bloedverlies.

Hopelijk hebben jullie gegeten en kunnen jullie tegen “vieze” plaatjes…. daar ligt de boosdoener dan!

Nikki kon er in ieder geval prima tegen en heeft over de schouder van dokter Sjollema heen genoten van deze privéles huidchirurgie ;>) Ik had bij de verdikking bovenop Chloe’s hals ook niet echt een goed gevoel, want hij leek ook donker gekleurd; en bij het verwijderen bleek het toch ook wel op de hemangiopericytoom op Chloe’s borst te lijken. Alle verwijderde verdikkingen worden opgestuurd en hierover ontvang ik binnenkort nog de uitslag.

Chloe is tijdens de operatie diverse keren gedraaid, omdat de bultjes op allerlei verschillende plekken zaten. Hier werd zij klaar gemaakt voor het verwijderen van het bultje op haar voetje.

Dat leek op een onschuldig vetbultje. Toch ben ik blij dat het weg is, want ik was al een tijdje bang dat het uiteindelijk zou zorgen voor last bij het lopen, als het groter zou worden.

Klaar is Kees, Chloe dus. De intubatieslang is verwijderd. We zijn inmiddels bijna 2 1/2 uur later – het heeft lang geduurd, maar dat komt ook door het feit dat zij voor ieder bultje weer gekeerd moest worden. 

Controle van de hartslag.  Onder een warmtedeken en gewone deken in de uitslaapkamer van de spoedkliniek. De slang die je ziet blaast de warme lucht door de warmtedeken heen. Het nadeel van opiaten voor narcose is, dat het effect niet kan worden omgekeerd met een injectie. Het is dus een kwestie van wachten tot deze uit gaan werken. 

Dat deden we vlak in de buurt, op een mooi veld, onder een boom. Koelbox, koffiekan en boeken mee, en zo verenigden we tussen de saaie kantoorgebouwen het nuttige met het aangename.

Chloe kon al vrij snel weer zelfstandig ademen, maar haar temperatuur moest eerst voldoende hoog zijn voor wij haar mee kregen. Drie en half uur na de operatie kregen wij haar mee, zoals we op de foto zien die in de auto is gemaakt, nog altijd zo stoned als een garnaal ;>). Ze had ook een plastic kap omgekregen, maar die heb ik verwijderd. Ik vind het stomme dingen, waar je hond overal mee tegenaan loopt, bovendien zijn er andere manieren om te zorgen dat je hond van de hechtingen afblijft; zoals een babysokje, of een hondenrompertje.

Eenmaal thuis is het een kwestie van je roes verder uitslapen……En af en toe je hoofd omhoog, om te volgen wat er in huis gebeurt. Chloe heeft vannacht alleen op mijn bed geslapen, Jewel, Hinde en Hazel logeren even bij mijn moeder, zodat Chloe alle aandacht en rust kan krijgen. Ondertussen heeft zij gegeten, gedronken, gepoept en veel geplast (door het vochtinfuus van een paar liter). Ze krijgt nu nog een paar dagen Rimadyl tegen de napijn. Af en toe hijgt en kwijlt ze een beetje, om dan snel weer rustig te gaan dutten. Een opluchting, dat alles weer achter de rug is!