Vanochtend is ome Cor, mijn tweede vader in het hospice overleden na een ziekbed van ruim een half jaar, thuis, in een verzorgingstehuis en in het hospice. Hij begon lang voor die tijd al te dementeren, maar was tot april nog thuis. Zijn geest en lichaam waren allebei op. Hij is 83 geworden. Hij was een man die nooit klaagde of chagrijnig was, en dat is zo gebleven tot op zijn laatste dag.

Ik heb afgelopen week in Frankrijk veel aan hem gedacht; de laatste vakantie van ome Cor en mijn moeder samen was namelijk een jaar geleden, op diezelfde vakantieplek in Frankrijk, het land waar zij van hielden en waar zij decennia lang in het voor- en najaar rondtoerden met hun VW campertje.

Ik heb ome Cor praktisch mijn hele leven gekend; hij is meer dan 40 jaar getrouwd geweest met mijn moeder. Hij heeft in zijn leven geen grootse dingen verricht, maar hij was de man die mijn moeder gelukkig maakte, en vooral haar en anderen aan het lachen kon maken met zijn gortdroge humor. En mij ook, maar pas toen ik eenmaal de puberteit voorbij was ;>). Vaderlijke autoriteit zat er niet erg in bij hem, en gelukkig maar, want stiefouders en stiefkinderen, dat is niet altijd een fijne combi.

Tijdens mijn puberteit zat hij altijd te “kneuen” in zijn twee garages, waar hij een enorme hoeveelheid materialen en gereedschap had verzameld. Hij was een lelijke eendenman. Toen ik mijn vader’s oude Citroën Diane had gekregen, leerde ome Cor mij hoe ik de olie moest verversen en vervingen we samen de uitlaat.

Samen met mijn vader heeft hij toen ik 21 was het huisje waar ik nu nog woon verbouwd. Samen met mijn moeder heeft hij na aanschaf mijn piano gerestaureerd.  En zo heeft hij nog ontelbare dingen voor mij gefabriceerd of gerepareerd, met zijn grote handige handen. Hij was een zachtaardig mens, die zich voornamelijk via de krant en de televisie bezig hield met de buitenwereld en niet graag de aandacht op zich vestigde.

Hij was ook de man waar de honden graag bij op schoot lagen omdat hij rust uitstraalde en hij kon met zijn handen pijntjes bij hen wegnemen. Hij snapte niets van hondenpsychologie en ze namen dan ook figuurlijk vaak een loopje met hem, door zomaar in zijn bord eten of gebakje te duiken ;>). Neemt niet weg dat hij voor hen echt een geliefd roedellid was, en zij lagen tot het einde graag bij hem op bed, waar hij heel erg van genoot.

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik deze zomer geen werk heb, en dus heb ik er met meer aandacht voor ome Cor en mijn moeder kunnen zijn dan vorig jaar, toen mijn vader dat nodig had. En dat voelt goed, als een soort van revanche. Rust zacht, ome Cor. We zullen u missen.