Tegenwoordig moeten veel honden iets doen voor hun maaltijd, het bemachtigen van iedere hap wordt ingewikkeld gemaakt, zodat het maaltijdmoment wordt verlengd en gevuld met fysieke en of mentale uitdaging. Anti-schrokbak, strooivoeren, rolballen waar af en toe een brokje uit komt rollen…. Vaak gebeurt dit onder het mom van “verrijking” van het leven van de hond.
Ik las daar een artikel over bij The Dog Nose en wat zij schrijven is me uit het hart gegrepen.
De schrijver is absoluut een groot fan van het laten puzzelen en zoeken naar traktaties. Maar vindt dat ze horen te gebeuren buiten de maaltijd om, in de vorm van een spannende traktatie, en niet om die grote honger te stillen. Dan pas zijn deze activiteiten een verrijking, en niet een frustratie. Laat die hond rustig eten, zonder bij wijze van spreken eerst door een hoepel te moeten springen.
Dingen die de dag van je hond echt verrijken hebben volgens het artikel nauwelijks met eten te maken. Ze gaan over het bezoeken van nieuwe plekken met andere uitzichten en de mogelijkheid hebben om te verkennen, tijd door te brengen met hondenvrienden, tijd om nieuwe en interessante dingen te ervaren om naar te kijken, te ruiken, proeven, aanraken, geluiden horen, eigen keuzes kunnen maken. Verrijking kan zo eenvoudig zijn als linksaf slaan in plaats van rechtsaf en een ander pad verkennen. De honden laten snuffelen aan je koffer en vuile kleren als je terugkomt van een weekendje weg. Een wandeling maken rond een straatmarkt nadat deze voor de nacht is gesloten. De wekker vroeg zetten en eens een zonsopgangwandeling maken. Laat je hond de wandeling leiden. Bied in huis verschillende slaapplaatsen aan, op verschillende plekken, op verschillende hoogtes en kijk welke hun voorkeur heeft.
Ik kan me hier alleen maar bij aansluiten en het is de reden waarom ik zo’n medelijden heb met honden die alleen buiten in de wijk komen om te plassen en te poepen, of niet verder komen dan een grote tuin waar alles in moet gebeuren. Wat hebben ze dan te zien, ruiken, horen, kiezen? Of maar één mandje hebben, vaak van waardeloze kwaliteit, waar zij hun hele leven in moeten doorbrengen, ongeacht hoe dat nu voelt. En denken we nu echt dat zij de zee, de wind en de mooie zonsondergang niet waarnemen als we met ze buiten zijn? Natuurlijk wel! (nu klink ik als de Aldi reclame, wat erg).
Je hoeft niet de hele dag met je hond in de weer te zijn, ze hebben ook heel veel slaap en rust nodig. Maar denk eens terug hoe de dag van je hond eruit zag, als je alles weg denkt wat jouw eigen activiteit was waar hij niet aan te pas kwam. Blijft er dan genoeg over om blij van te worden of gebeurt er alleen nog maar iets in hun dromen? Food for thought…. Ik probeer daar in ieder geval oog voor te houden, in het dagelijks leven met mijn honden, maar ook als ik mensen spreek die op zoek zijn naar een pup….
Met mam op de Appeldijk in de Betuwe met Tobie, Bliss, Hazel en Hinde. Afgelopen voorjaar konden we ons vaste tripje naar landgoed Mariënwaerd in Beesd weer maken. Helaas nog iets te vroeg voor de appelbloesem, maar het is daar sowieso altijd prachtig. Wat er altijd mee naar huis gaat met mijn moeder is een doos vol kersenjam en marmelade uit de landgoedwinkel.
Mijn moeder bij mij thuis, met Bliss, het koffiemonster. Sinds Corona werk ik vooral vanuit huis en sinds onze verhuizing hebben we een heerlijk terras met tuin voor de honden, dus breng ik de honden minder vaak naar mijn moeder. Mijn moeder is weldra 92 jaar oud en ondertussen helaas behoorlijk dementerend. Dat maakt dat ze de honden zou veranderen in bijzettafeltjes, omdat ze vergeet dat ze al iets hebben gehad. De honden zelf zouden haar daar in ieder geval nooit aan herinneren ;>)
Op mijn vrije dag van de week gaan Marianne en ik vaak wandelen met onze gezamenlijke Salty Sand’s roedel.
Ook oude Whiskey van Ronald loopt dan mee; dat lukt tot nu toe nog goed, hij loopt nog graag, maar is ons ook wel eens kwijt als hij ergens blijft snuffelen. Dan lopen wij te babbelen en als ik omkijk dan staat hij vaak wat rond te kijken in de verte met 50% kans dat hij de verkeerde kant op begint te draven ;>). Whiskey is onderweg naar zijn 17e verjaardag (begin maart 2022). Hij heeft af en toe slechte dagen, dan denken we dat het gebeurd is, maar tot nu toe krabbelt hij altijd weer op, hij is echt een krasse knar!
Het voorjaar was weer prachtig in de Poldertuin in Anna Paulowna; ook een vaste prik samen met mijn moeder, naar dit Klein Keukenhof.
Ook al ben ik verhuisd naar een ander deel in Den Helder, en zitten we nu dichter bij het strand dan bij de zeedijk, ik blijf daar toch regelmatig even met de honden lopen. Ik hou enorm van deze combinatie van kleuren van de lucht, de zee, het zeewier en het basalt.
Ik bezocht Lenneke in haar schattige recreatiehuisje in de bossen bij Arnhem. Groener dan groen was het daar!
Een regenachtige wandeldag in een prachtige natuur.
Daarna heerlijk lunchen in het huisje, waar de honden het zich gerieflijk maakten. Hazel hield het overzicht vanuit haar fauteuil….
Met Yvonne, Noor en Syl was er een mooie wandeling met stop bij het pannenkoekenhuis op landgoed Haarzuilens. Aangelijnd…. jammer maar ook maar goed, want de hazen vlogen ons daar wel een beetje om de oren ;>)
Op de terugweg heb ik nog een klein rondje gemaakt in het bos langs de Hoornboegse heide, om een patatje te scoren bij snackbar Egelhoek en de honden nog even de poten te laten strekken voor het donker. Ik mis de weekends op de camping daar soms wel een beetje, omdat het zo heerlijk was om zo het bos in te lopen met de honden.
Een opvoedmomentje van Lotta met haar zoon Jutter. Nienke loopt regelmatig met onze roedel mee in Mariëndal in Den Helder.
Een foto van vijf generaties Salty Sands whippets: Hinde uit het A-nest, dochter Megan uit het B-nest, kleindochter Aprille uit het C-nest, achterkleindochter Lotta uit het D-nest en achterachterkleinzoon Jutter uit het E-nest.
Met de pups uit Lotta’s nest gaat het uitstekend. Ik trof Toos, Rob en Nienke met de drie mannen River, Floyd en Jutter op het strand.
De broers hadden ontzettend veel plezier samen….
En Bliss deed lekker met ze mee.
Aan de overkant, op Texel, lag de vierde broer Oida te chillen in de tuin. Hij en Jutter hebben elkaar onlangs suf gespeeld toen Nienke daar een weekend op kwam passen. Wat een plezier voor de twee broertjes! Deze foto’s zijn van afgelopen zomer; in februari is het viertal alweer een jaar oud.
In augustus hadden we Evelien en haar roedel een week te gast. De tuin was net aangelegd, wat echt wel bijdroeg aan het vakantiegevoel!
Mens en dier (honden en vogels) zijn ook blij met het waterpartijtje!
Het is echt een paradijsje geworden in onze achtertuin, zoiets fijns hadden de honden ook niet op mijn vorige adres.
Heerlijke wandelingen hebben we gemaakt in gebieden in Den Helder, met Mariëndal als vaste prik, omdat het nu eenmaal een fijn losloopgebied is.
Waterpret in Mariëndal, en de oudjes deden nog heel fanatiek mee; Zoë en haar nestzus Hinde van 13, James van 12, Hazel van 10 en de jonge fitte Billy en Bliss, die allebei 4 jaar oud zijn.
Bliss en Billy hebben vier jaar geleden als pups samen vakantie met ons gevierd op de Hoornboegse heide en zijn nog steeds dikke maatjes.
Op Evelien’s laatste dag reden we een klein stukje naar het zuiden, naar de duinen en het bos bij Hargen en Schoorl. Het is 30 kilometer bij Den Helder vandaan, ook aan de kust, en toch weer een heel andere wereld.
Het drietal van Evelien moest er steeds aan geloven, maar zij zijn het poseren duidelijk gewend!
Bliss moest er ook aan geloven, op zo’n mooie plek zou je gek zijn om niet even een plaatje te maken!
Mijn broer Ronald had de juiste kleuren aangetrokken en moest er daarom ook aan geloven, samen met zijn oude Whiskey. Die geniet daar altijd ontzettend, maar hij moet wel door Ronald worden gedragen als het duin opwaarts gaat.
Ik moest er zelf ook aan geloven. Er komt nooit zoveel door de censuur heen bij mij, maar deze ging nog wel ;>)
Een mooi, bijna buitenlands aandoend uitkijkpunt.
We maakten nog een heerlijke wandeling op de Hoornboegse heide met Hinde, Dune, Zoë en Tiba uit ons A-nest, dat 4 september 13 jaar oud werd.
De jarigen: Zoë, Tiba, Dune en Hinde. Er is nog een zus in leven, Grace, maar zij was niet van de partij.
We brachten allerlei lekkere dingen mee en troffen het met het weer;
Hinde, Zoë, Dune en Tiba… de dames hebben alle vier echt nog wel iets jeugdigs in hun uitstraling.
Dit gebied is een aanrader voor een omheinde losloopwandeling, want het is zo groot dat je de omheining niet eens merkt. We hebben hier ook diverse windhondenwandelingen georganiseerd in het verleden.
Hazel bekijkt het gepeupelte bij de picknicktafel graag vanuit de verte;
En dan de mogelijkheid om te picknicken achter de klaphekken, midden in het groen, is fijn, omdat de honden gewoon los om je heen kunnen lopen.
En als je dan gebakken kippenhartjes gaat strooien, dan gebruik je de hei gewoon als grote snuffelmat ;>)
Een dag met een gouden randje, met Elly en Hans, Chantal en Willem, Virginie, Evelien, mijn broer Ronald en ik.
We hebben deze zomer en herfst ook wat plezier beleefd op het coursingveld in Lelystad (Coursing 2000) in Leek (fundag van de NWC) en nog eens in Lelystad op de coursingtraining. Altijd leuk als er fotografen zoals Elles bij zijn, want mijn camera fikst deze snelle beelden niet zo goed. Deze foto’s zijn genomen van Bliss.
En deze foto’s zijn door Elles gemaakt van Hazel, in Leek. Hazel is bijna 10 jaar oud, maar omdat ze dagelijks nog zoveel rent met Bliss, waarbij Bliss steevast het haasje speelt, durfde ik het wel aan om Hazel te laten lopen. Ze was altijd zo dol op het coursen en wordt helemaal gek als ze doorheeft wat er gebeurt op het veld. Ze is groot en woest op zo’n moment, en daarom vond ik het prettig dat Edwin haar wel wilde starten ;>)
Een trots momentje voor Nienke, toen Lotta’s zoon Jutter, zes maanden oud, een stukje mocht coursen en vol overtuiging en als een speer achter de haas aan ging. Ook deed hij het keurig bij het keuren voor de fun. Dat smaakt naar meer! Daarom spraken we onlangs nog eens op de coursingtraining in Lelystad, waar Marianne en ik ook met Lotta en Bliss kwamen trainen:
Manon en Olaf kwamen op de terugweg van Texel even lunchen met hun roedel. Bidaï is een zoon van Hinde.
Bidai met 7 weken, nog bij mij thuis. Die blik is eigenlijk niet erg veranderd in de afgelopen 10 jaar ;>). En die van mij ook niet echt geloof ik ;>)
Mijn viertal loopt er weer knap bij dankzij de handige handen van Marianne;De keltische knoop in lekkere primaire kleurtjes staat ze prachtig vind ik ;>)
Een lekkere wandeling door het bos met Marianne en de roedel;
We zagen een fraaie buizerd;
En werden aangenaam verrast door dit soort spreuken onderweg;
De herfst vind ik echt een heerlijke tijd, prachtige kleuren en geuren in de natuur, en in huis is het gezellig en knus.
Ik sluit af met mijn zwarte zigeunerprins Tobie, in dromenland. 14,5 jaar oud en wat wordt hij al grijs…. maar hij is nog zo fit als een hoentje en doet alle wandelingen in een pittige handgalop.
SALTY SAND'S WHIPPETS 