Afgelopen weekend was er weer coursingtraining bij de Windhonden Ren Vereniging in Amsterdam, de vereniging waar ik lid van ben. Ik had afgesproken met Marianne en Arend en met Ernst, zodat Megan en Ivy hun haasvastverklaring konden proberen af te ronden. Beide dames coursten onder rood, zoals dat hoort bij een haasvastproef.

Hinde verbruikt helaas veel energie tijdens het wachten op haar beurt; ze kermt, blaft, siddert en steigert, en toch helpt het haar niet naar een eerdere start.

In tegenstelling tot Hazel vergeet ze dan totaal dat ze een muilkorf draagt; die neemt ze wel voor lief.Hinde heeft haar coursinglicentie al en mocht Ivy begeleiden tijdens haar haasvastronde. Dat ging prima, die twee zijn niet even groot, maar hebben wel een vergelijkbare bouw en misschien komt het daardoor dat zij eenzelfde coursingstijl hebben en steeds dicht bij elkaar in de buurt bleven.Ivy met vlag en wimpel geslaagd!Daarna was Megan aan de beurt voor haar eerste haasvastronde; zij mocht met Zoë van Ernst en Nikki lopen. Vol aandacht had ze al staan kijken naar Ivy en haar moeder.En ze liet hetzelfde enthousiasme zien als Hinde, maar dan met wat minder gewicht en minder geluid ;>)Het starten is altijd een beetje spannend; je moet je spartelende hond van haar halsband en riem ontdoen, en tegelijkertijd voorkomen dat ze voortijdig wegschiet. De hond onder rood start altijd aan de rechterkant.Megan wist precies wat haar te doen stond;Zoë en Megan zijn allebei 46 cm hoog en gingen erg gelijk op.Ook de kill werd met veel passie gemaakt ;>)

Terwijl ik foto’s stond te maken van Megan had arme Arend zijn handen vol aan Hazel en Hinde, die er alles aan deden om ook het veld op te raken ;>)

Sabrina was ook van de partij; met Indie, de nestzus van Annemarie’s Donna, en Dakota, Donna’s dochter. Dakota, Megan en Hazel zijn praktisch even oud, alle drie van december 2011. Sabrina was zo lief om speciaal voor ons naar de training te komen en Indie uit te lenen voor Megan’s tweede haasvastronde.Maar eerst waren Hazel en Dakota samen aan de beurt, voor een trainingsrondje. Allebei bezitten ze inmiddels een coursinglicentie.Deze twee dames zijn heel verschillend gebouwd en hebben ook een verschillende stijl van lopen; Hazel heeft enorme zevenmijlslaarzen aan op de rechte stukken, maar Dakota is weer wendbaarder in de bochten. En toch kwamen ze tegelijkertijd weer bij het eindpunt aan ;>)Marianne, Ernst en Arend, met Megan, Zoë en Ivy.Een mooi plaatje van Zoë en Ivy…..Megan’s tweede haasvastronde was met Indie; het is hetzelfde parcours, maar dan in de tegengestelde richting, en daardoor is het traject weer totaal anders.En ze zijn vertrokken…..Megan, ze was deze ronde weer iets zekerder van haar zaak dan in de eerste ronde…Indie en Megan liepen op de eindsprint synchroon;Dat leverde mooie plaatjes op;Ze waren leuk aan elkaar gewaagd;Megan deed het beide keren prima en inmiddels is haar coursinglicentie ook aangevraagd. In augustus doen zij en Hazel voor het eerst mee aan een wedstrijd,  samen met hun moeder Hinde. Spannend!Een tevreden Marianne voert Megan van het coursingveld af.Hazel en Zoë deden samen nog een rondje; dat was een soort strijd tussen Goliath en David, ze verschillen enorm in bouw en maat. Maar dat mag de pret niet drukken ;>). Hazel was denk ik wel de allerfanatiekste windhond op deze trainingsdag; ze is verschrikkelijk luidruchtig en sterk, bijna niet te houden en trekt monsterlijke gezichten ;>)Door haar maat moet zij op wedstrijden meedoen in de sprinterklasse. De officiële FCI titels zijn daardoor niet binnen haar bereik, maar dat zal haar waarschijnlijk een bolle worst zijn ;>))Als Hazel maar mag jagen en rennen, dan is ze dolgelukkig.Alleen dat muilkorfje zint haar niet, en na de kill probeert ze het steeds af te trekken.Hinde en Ivy liepen hun tweede ronde opnieuw samen, deze keer zonder dekje, want Ivy hoefde deze dag maar één rondje voor haar haasvast.Ze gingen opnieuw mooi gelijk op;Bijna op hetzelfde moment bij het haas;Een gezamenlijke kill;Voor Sabrina en Annemarie wist ik deze vliegende foto van Dakota te schieten; dit was denk ik mijn beste shot van de dag.

Het was een droge, gezellige en geslaagde trainingsdag, dankzij het bestuur en vrijwilligers van de WRVA; en dankzij de medewerking van Ernst en Sabrina t.b.v. het haasvast van Megan in Ivy. Bedankt allemaal! De volgende training is op 21 juni; als het goed is is Virginie dan ook van de partij, met Dune en Dusty. Want ja, de Sandjes hebben de smaak nu dan toch goed te pakken…… eindelijk, zullen sommigen zeggen ;>)

Wie herinnert zich niet deze Britse TV serie uit de jaren ’90, uit de koker van de makers van “Hi de hi”, “Moeder wat is het heet” en “Daar komen de schutters”….. You Rang M’Lord speelt zich af in de Victoriaanse tijd (1837-1901), een tijd die zich o.a. kenmerkte door grote sociale ongelijkheid. In die tijd werd het “servant bell” systeem door alle voorname en vooral grote huizen gebruikt, om bedienden vanuit de keuken naar een bepaalde kamer in het huis te sommeren.

Toen Virginie hier laatst logeerde met Dune, Dusty en de nog piepkleine Doortje hing zij dit grappige bellenkoord aan mijn keukendeur….. voor Doortje, om aan ons duidelijk te maken dat zij naar buiten wilde om haar behoefte te doen. Ja hoor ;>) dacht ik in eerste instantie, maar… ja hoor, dat deed Doortje keurig.

Virginie vergat het koord weer mee naar Brugge te nemen. Toen zagen mijn dames kennelijk hun kansen schoon, en ze hadden de kunst goed afgekeken van Doortje.

As we speak is mijn training zo goed als voltooid; wanneer ik de bel hoor en één van de dames zie staan, weet ik nu wat de bedoeling is:

1. Bel + Chloe = behoefte doen in de tuin
2. Bel + Hinde = behoefte doen in de tuin, of water drinken uit de waterton
3. Bel + Jewel = een pensstaafje of kluifje uit de ton
4. Bel + Hazel = ’s morgens behoefte doen in de tuin, rond bedtijd een hand brokken want nog honger

Het werkt echt. Whippets hebben gelukkig maar een gemiddelde intelligentie. Ben ik blij dat ik niet vier Border Collies heb, want dan kwam ik niet meer aan mijn nachtrust toe ;>))

Bidaï poseert met zijn roedelgenoten Payte, Yuma en Nisga’a, vanaf de zandvlakte van Soestduinen. Daar lopen ze heel regelmatig. Prachtig gebied, ik heb nog goede herinneringen aan de NWC regiowandeling die we daar vorig najaar liepen! Aan hoe iedereen vol vertrouwen door de stromende regen toch maar richting Soest reed, omdat ik riep dat het weer daar op zou knappen. Eenmaal aangekomen brak de zon door en hadden we een heerlijke middag, terwijl het in de rest van Nederland bleef gieten ;>)