Vandaag is het precies een jaar geleden, dat we mijn vader hebben herdacht en begraven. Het was ook voor hem een soort bevrijdingsdag. Hij werd bevrijd van zijn verloren vrijheid en van het mensonterende doolhof in zijn hoofd.

Sindsdien gaat er geen dag voorbij, zonder dat ik hem spreek. Wanneer ik mij iets afvraag of keuzes moet maken, dan hoor ik in mijn hoofd zijn stem, met raadgevingen die van hem hadden kunnen zijn.  We voeren een dialoog zoals we dat deden toen hij nog in de kracht van zijn leven stond. In de natuur overhoort hij mij, en zorgt ervoor dat mijn plantenkennis niet gaat roesten. Ik mis hem, en beleef mijn verdriet over zijn overlijden regelmatig wanneer ik in de auto rijd, met mijn lievelingsmuziek heel hard aan.  

Gek genoeg ben ik nu meer met hem bezig dan toen hij nog in leven was. Op zijn graf hebben we een mini natuurtuintje aangebracht, waar ik met plezier een beetje “tuinier”, vooral nu het weer zich er toe leent. Emmertje mee, snoeischaartje en harkje, alles natuurlijk mini. Op een mooie dag als vandaag is het bijna gezellig druk op het kerkhof; allemaal mensen met gieters, plantjes en tijd voor een praatje over hun gemiste dierbare. De zachte, zoete geur van een grote bloementuin. Het is een wereld waar je pas mee te maken krijgt wanneer je een dierbare ten grave hebt gedragen. Dodenherdenking en Bevrijdingsdag zijn voor mij nu nooit meer hetzelfde.

Pap schreef gedichten, van variërende kwaliteit. Sommige waren “rijmpjes en gedichten, gemaakt zonder je hemd op te lichten” ;>). Maar er zaten ook hele mooie tussen, en vaak rijmden die niet eens. Zoals deze.

Het halve leven – door Jan Post

Tinne heeft inmiddels ook honderden foto’s van de Belgische Whippet Clubmatch uitgezocht en deze twee van Dune (Salty Sand’s Autumn Melody) zaten er ook bij. Ze is werkelijk in topconditie op dit moment; het Dust ’n Dunes nestje heeft haar geen kwaad gedaan (integendeel, al zeg ik het zelf ;>). Virginie en ik zijn allebei erg trots op haar.