Megan was vorige week in Kootwijk, waar ze kennis maakte met Bram, het schaapje. Ze had wel door dat het geen hond was, maar maakte er verder niet zo veel van.
Hoezo, zandkleur……
Ik had afgelopen weekend afgesproken met Manon, wij hadden samen ingeschreven voor een workshop “dog mindfulness”, oftewel mediteren met je hond. Jewel en Payute waren de gelukkigen, die samen met ons mochten relaxen en uitvinden dat wij lucht & water, en water & vuur bleken te zijn ;>)
Inhoudelijk miste deze middag toch een beetje diepgang, maar wij en de honden werden er wel relaxed van, we hebben er leuke foto’s aan over gehouden, en we hebben buiten de meditaties om gezellig kunnen bijkletsen.
Mediteren maakt hongerig, maar gelukkig had Manon voor ieder wat wils; voor Jewel heerlijke kippen- (of eenden-?)nekken….
Voor ons heerlijke aangeklede nasi, met een glaasje bubbels;
En voor Bidaï een extra kroepoekje – hij kijkt er scheel van.
Hij is een blije en tevreden jongen. met nog altijd die zachte expressie, waar ik zijn moeder Hinde en zijn oma Jewel in herken.
De B’tjes zijn ondertussen 16 maanden oud, en helemaal uitgegroeid in de hoogte. 
Langzaam beginnen ze ook uit te zwaren, en het silhouet dat de pups met 7 weken lieten zien begint opnieuw zichtbaar te worden.
Olaf met zijn Bidaï. Samen houden ze van hardlopen. Met Manon beoefent Bidaï agility en gehoorzaamheid. Hij zit daar goed op zijn plek en de klik met de andere reuen in de roedel is helemaal goed.
De volgende ochtend had ik al vroeg afgesproken met een paar ex-collega’s plus hond, voor een mooie strandwandeling in Den Helder.
Op de foto Hazel met Bella de labrador.
Bij Nogal Wiedus koffie drinken op het terras….
En na afloop lunchen bij Duinoord; hier probeert Wies drie van de dames in toom te houden, terwijl ik hun slaapzak uit de auto pak. Paniek; stel je voor dat vrouwtje aan haar palen trekt!
Ze gedroegen zich weer voorbeeldig tijdens de lunch. Whippets zijn meestentijds ideale reisgezellen….
Voor degenen met wie ik in contact ben op facebook is het misschien een verrassing, dat mijn moeder en ik hier opeens met ome Cor het park inrijden; hij was immers overgebracht naar het hospice. Daar is hij door alle lieve zorgen tegen alle verwachting in opgeknapt, en dus hebben wij hem verhuisd naar een verzorgingstehuis, pal tegenover het park waar ik ’s avonds meestal nog even met de honden loop.
Het is er nu prachtig groen, eindelijk.
Hazel met haar eeuwige stok;
Chloe bij een mooi doorkijkje op de Liniesloot;
Ome Cor vindt het heerlijk om de zon op zijn gezicht te voelen, en de honden om zich heen te hebben.
En zij voelen heel goed aan dat hij ze graag om zich heen heeft. Zo hangen we lekker een uurtje rond in het park, voor ome Cor aan de warme middagmaaltijd gaat. De vier dames gaan vaak mee naar binnen, naar de groep waar ome Cor in zit. Het personeel en de (meeste ;>) cliënten vinden honden aan tafel wel gezellig.
Deze week reden mijn moeder en ik met de dames in de achterbak naar de Betuwe; mijn moeder komt uit Gelderland en verlangt ieder voorjaar naar de bossen en de fruitbomen in haar provincie.
We maakten eerst een wandelingetje in het bos van Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd.
Gevolgd door een lunchsalade bij het pannenkoekenhuis. De dames wekten weer de nodige verbazing door hun kalme aanwezigheid op hun slaapzak.
D
Daarna liepen we naar het beroemde Appeldijkje langs de Linge.
De laatste keer dat wij er waren was vier jaar geleden; toen fotografeerde ik de appelbloem tegen een lichtblauwe lucht; deze keer was het een donkergrijze onweerslucht; ook best mooi.
Het is een idyllisch plekje, met mooie doorkijkjes over de weilanden langs de Linge.
We waren weken geleden al van plan om naar de Betuwe te gaan; gelukkig hebben we goed geluisterd naar Yvonne, die er woont en ons steeds op de hoogte hield van de vorderingen op bloesemgebied. Wij waren er de vorige keer op 10 april, en nu dus vier weken later, zo traag is de lente dit jaar op gang gekomen.
We bezochten het schitterende middeleeuwse vestingstadje Buren, dat nauwe banden heeft met het Huis van Oranje. Onze koning draagt ook de titel Graaf van Buren, hij gebruikte in 1986 de naam W.A. van Buren, toen hij incognito deelnam aan de Elfstedentocht.
In Buren staan vele monumenten, waaronder het schitterend gerestaureerde voormalige weeshuis, dat nu het Marechaussee museum is.
Het weeshuis is in 1613 gesticht door Maria van Nassau, de dochter van Prins Willem van Oranje en Anna van Egmond, Gravin van Buren. Vandaar natuurlijk de prachtige oranje luiken…..
Zo stel ik me ook een beetje het dorp van Wim Sonneveld voor;
En langs het tuinpad van mijn vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat het nooit voorbij zou gaan
Buren heeft nog altijd intacte stadswallen, daarbuiten is het een groene oase met fruitbomen en volkstuinen.
Vanaf Buren was het nog maar een klein stukje naar Yvonne en Emil toe, die hun leven delen met hun paarden en honden, op een heerlijk plekje in de Betuwe.
Yvonne met Wolk, die een oog mist. Je ziet het nauwelijks door zijn prachtige manen, en het weerhoudt hen er niet van om samen op hoog niveau dressuur te rijden.
Mijn moeder was erg gecharmeerd van River, de kalme lieve Afghaandame, die zich haar knuffels liet welgevallen.
Ondertussen sneed Yvonne de boterkoek die mijn moeder had gebakken, onder het toeziend oog van de whippets.
Terwijl Yvonne een poging deed om een puntje boterkoek te verorberen, door het schoteltje zo’n beetje tegen haar neus te houden, deed Hazel een poging om de punt van de fotografe te grijpen ;>). Honden weten het donders goed wanneer het “eigen baksels” zijn, zou het door het hoge % roomboter komen misschien?
’s Avonds werd de heerlijke pasta gevolgd door ijs met vers fruit en slagroom, in een wafelchocolade bakje. Hinde vond het nodig om met een sprong midden op tafel te landen. Toen zij weer op de grond was gezet door Yvonne, stond opeens Hazel weer op tafel. Goh, dat doen ze anders nooit!
We maakten nog even een wandeling voor we naar huis reden.
Yvonne met een handjevol pastel….. staat je mooi hoor!
Jillz is de jongste spruit in huis; ze komt uit het derde Yva Vita nestje dat moeder en dochter Yvonne en Yvanca groot brachten.
De bloesem in de Betuwe is echt de moeite waard om te bezoeken…
Maar de tulpenvelden bij ons in Den Helder zijn ondertussen ook weer onweerstaanbaar ;>). Nederland is gewoon mooi……
