Afgelopen jaar was voor mij opnieuw een jaar vol pieken en dalen. Mijn vader overleed in 2012 en mijn stiefvader in 2013. Het was zwaar, en ik heb gehoopt op een 2014 zonder afscheid van dierbaren. Helaas waren het in 2014 twee van mijn geliefde roedelleden die ik tot aan de regenboogbrug heb begeleid.
Jewel en Chloe in de sneeuw, maart 2005.
Jewel verloor de strijd tegen de ziekte van Cushing en twee gebroken halswervels als gevolg van een val van de trap. Op 26 februari heb ik mijn hartendief moeten opgeven, nog geen twee weken nadat zij haar 10e verjaardag vierde. Chloe is haar dochter op 14 oktober achterna gegaan. Mijn oude prinses is 14 1/2 jaar oud geworden. Zij was mijn allereerste whippet, gefokt door Wim Wiersma en Jos Schrijver. Jewel en Chloe hebben mij al die jaren hun liefde en vertrouwen geschonken, en ik mag hopen dat het hen aan niets heeft ontbroken. Mijn honden komen in mijn prive leven praktisch op de eerste plaats, en met name de oudsten kregen altijd mijn extra aandacht. Ik ben ervan overtuigd dat zij op een andere manier nog steeds bij mij zijn, maar ik mis hun fysieke aanwezigheid enorm. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik mijn leven deel met hun directe nageslacht, Hinde en Hazel.
Om aan Jewel’s overlijden een positieve draai te geven stortte ik me met veel energie op het bijhouden van een blog dat is gewijd aan het geven van informatie en tips over de ziekte van Cushing bij de hond (zie voor link hierboven in het menu). Hierin verwerk ik onze eigen ervaringen en die van anderen, en de laatste inzichten van faculteit diergeneeskunde in Utrecht. Sindsdien ontvang ik regelmatig mails van mensen met Cushinghonden, die op het blog zijn beland en er iets over kwijt willen, gewoon contact willen, of iets willen overleggen over hun hond. Vorige week ontving ik zo maar een heerlijk kerstpakket van de Cushingspecialisten uit Utrecht, met deze lieve kaart. Steeds vaker blijken eigenaren van Cushinghonden na het lezen van mijn Cushingblog naar hen toe te stappen, om hun hond zo goed mogelijk te ondersteunen bij deze ziekte, en het doet enorm deugd om dat te horen.
Hinde (Salty Sand’s Aubade for Chloe) met kleindochter Aprille (Salty Sand’s Cherished by Hinde).
Op 6 april is bij Marianne en Arend het Salty Sand’s C-nest geboren uit Megan en Reef. Een drukke maar heerlijke periode brak aan, natuurlijk vooral voor Marianne en Arend, maar toch ook wel een beetje voor mij; de vijf heren verhuisden twee maanden later naar hun nieuwe eigenaren en sindsdien zien wij ze gelukkig nog regelmatig terug. Het enige meisje in het nest werd naar haar oma Hinde vermoemd, zoals bij ons de traditie is, en zij is bij haar moeder Megan blijven wonen.
In juni voltooide ik mijn post HBO studie Mantelzorgmakelaar. Van september tot en met november mocht ik stage lopen in het Mantelzorgcentrum in Heiloo, om ervaring als mantelzorgmakelaar op te doen. Ik voelde mij daar als een vis in het water en mijn wens om in de sector gezondheid en welzijn te werken gaat nu dan echt in vervulling; volgende week begint mijn baan als mantelzorgmakelaar bij het Mantelzorgcentrum, en meestentijds zal ik werken vanuit het kantoor in Den Helder.
Begin juli heb ik met een groep vrienden en familie en onze honden genoten van een week in de Zwitserse Alpen. En gedurende het hele jaar heb ik mijn caravan in Hilversum gehad, waar ik met de honden, familie en vrienden heb genoten van het mooie bos en heidegebied dat zich daarnaast bevindt.
Na de vakantie was het tijd voor een project met een goed doel; mijn roedel kreeg tijdelijk uitbreiding in de vorm van Siro uit asiel Station van de Hoop in Spanje. Ik heb erg genoten van zijn vier weken bij ons, het waren intensieve weken waarin ik uitgebreid tijd heb kunnen besteden aan zijn socialisatie. Siro vond bovendien al snel zijn definitieve gouden mandje, bij Guido en Rosanna en hun whippetmannenroedel. Ik richtte in die periode de facebookgroep Gouden Lepeltjes op, waarmee we het asiel en de hierbij aangesloten Nederlandse stichting Spaanse Hond steunen d.m.v. het inzamelen van geld en materialen en het promoten van de adoptiehonden die door het asiel zijn gered uit het dodingsstation.
Op 23 september sloeg het noodlot opnieuw toe; Hinde en Hazel renden een natuurgebied uit en staken de weg over, waarbij Hinde werd aangereden en verlamd raakte als gevolg van een gebroken rug. Ze werd de volgende dag geopereerd en een heel intensieve periode van zorg brak aan. Ze maakte 40% kans om weer te gaan lopen. Alle mogelijke registers hebben we opengetrokken om Hinde weer aan het lopen te krijgen, met heel veel steun en hulp in allerlei vormen, van een aantal lieve vrienden, kennissen en familie. Ik heb deze steun als een warm bad ervaren en het heeft me geholpen om mijn veerkracht in die moeilijke periode te bewaren.
Met name Elly wil ik in dit opzicht nog eens extra in het zonnetje zetten. Ik ben haar enorm dankbaar, omdat zij tijdens mijn stagemaanden voor Hinde en Hazel kwam zorgen, wat inhield dat zij zeven weken lang de helft van de week bij ons logeerde en Hans en de honden thuis achter liet. Elly heeft jaren geleden de revalidatie van Chloe’s zoon Mozart in goede banen geleid en wist dus goed wat er allemaal bij komt kijken.
Hier volgt een compilatie van de filmpjes die we gedurende 12 weken van Hinde maakten, en waarop haar vorderingen heel goed zijn waar te nemen:
Een hele opluchting, Hinde loopt weer, haar revalidatie gaat nog altijd door, en ze maakt wekelijks nog vorderingen. We zijn inmiddels weer een beetje overgegaan op de orde van de dag……
Ik ben zojuist terug van een leuk weekend in Limburg en Brabant, waar ik te gast was bij Ron, Annemarie en Mart en Leny en Jan. Hinde en Hazel genoten van de prachtige omheinde weide bij Ron en…. er lag sneeuw – in tegenstelling tot Den Helder.
We hebben een paar heerlijke wandelingen kunnen maken;
We vonden in Ron en zijn Jack Russell mannen Skundi en Bjani de perfecte gastheren;
Het was schitterend weer in het Limburgse land;
De meeste van deze mooie foto’s zijn door Ron gemaakt, want de batterij van mijn camera stortte helaas in bij deze mintemperaturen.
Hazel genoot, maar ik hield haar wel aan de flexlijn. Dat doe ik altijd in voor mij onbekend gebied.
Hinde deed het prima, ondanks de wat moeilijke ondergrond van opgevroren sneeuw.
Ze rende af en toe blij in het rond en maakte aardig vaart;
Ron met zijn mannen.
Twee dikke vrienden, allebei 9 jaar oud inmiddels maar nog superenergiek.
Hazel en Hinde klaar voor de bevroren oversteek….
Poseren met mijn meiden.
Op dit filmpje is wat sneeuwpret vastgelegd…. en zie Hinde eens hard gaan (lichtblauw)!
Bij Mart en Annemarie schoven we aan voor Mart’s heerlijke indonesische ovenschotel.
Op de terugweg naar Den Helder whipte ik nog even aan bij Leny en Jan, de eigenaren van Hinde’s nestzus Fenja. Links Fenja, rechts haar maatje Xiroff.
En hun grote lieve vriendin de Borzoi……
Hazel’s ogen rolden er bijna uit toen haar per ongeluk een enorme punt vlaai voor de neus werd gehouden.
Fenja ziet mij niet zo heel vaak, maar het feest der herkenning is er niet minder om. Dat is echt een van de leuke dingen van een nest grootbrengen.
Een heerlijk whippetmeisje is deze Jewel-dochter, die vooral grote gelijkenis vertoont met haar oma van vader’s kant, Blue Spring’s Opera Queen, waar ik haar dan ook naar heb vernoemd (Salty Sand’s Aria for an Opera Queen).
Vandaag vieren we alweer de derde verjaardag van Hinde’s nest. Van links naar rechts Ryan, Megan, Bidai en Hazel op de leeftijd van 7 weken.
Ik wens jullie allen een gelukkig en gezond 2015 toe, en hoop jullie allemaal weer te zien in het nieuwe jaar.
SALTY SAND'S WHIPPETS 