Tijd voor een “special” over Sirope uit Spanje, de gecastreerde reu van 10 maanden oud, die nu alweer 2 1/2 week bij ons verblijft voor zijn inburgeringscursus.

Op 7 juli landde hij samen met nog twee hondjes uit asiel “Station van de hoop” op het vliegveld van Luik. Die week zaten wij nog in Zwitserland, dus werd hij opgevangen door Annemieke en haar gezin, van stichting Spaanse Hond. En dat was een goede week voor hem, want hij heeft weinig vertrouwen in kinderen, en hoe dat komt, dat laat zich raden. Vooral als hij er een paar in een groepje ziet wordt hij heel onrustig en terughoudend.

Sirope is een speelse jonge hond maar ook rustig van aard, dus de eerste nacht gokte ik het erop en liet ik hem gewoon in de woonkamer met de whippet dames. Een keer piepte hij, maar toen ik hem vermanend toesprak bleef hij rustig, en hij laat tot nu toe ook nog alles heel ;>)).

Maar ja, veel ervaring als huishond heeft hij nog niet, en de eerste dagen stond hij het liefst op de uitkijk op de vensterbank. Daar komt hij op door over de glazen hoektafel te lopen, een tafel waar hij tijdens de hete dagen hier ook graag op lag te slapen.

De straat afturen, steeds alert op bedreigende dingen: kinderen, mannen, fietsen, honden, wapperende voetbalvlaggetjes, hardlopers. En dan maar lekker blaffen, in de hoop dat iedereen gauw de benen neemt en niet dichterbij komt!

Toen ik hem voor het eerst verbaal corrigeerde en aan zijn halsband wegtrok bij het raam, reageerde hij abnormaal; hij trok een rare deemoedige grijns, drukte zijn hoofd ondersteboven tegen de grond en omklemde mijn arm met zijn voorpoten om vergiffenis te vragen. Hij bereidde zich duidelijk voor op iets dat niet vanzelf ophield. Ik werd daar heel verdrietig van, wetende dat er geen greintje kwaad in deze hond schuilt. Maar ondertussen reageert hij steeds beter op onze coaching; hij begint erop te vertrouwen dat alles alleen met de stem gebeurt, en hij reageert heel goed, leert alles ontzettend snel.

Iedere dag heeft in het teken gestaan van socialisatie in onze buitenwereld, met mens en dier. Als gecastreerde reu van 10 maanden zeilt hij in contact met andere honden overal netjes tussendoor. We zijn ook wat winkels in geweest; het tuincentrum, de Gamma. Daarin is niet veel keus, maar de dierenwinkel staat ook nog op mijn lijstje.

Hij was in het begin heel erg op zijn hoede dus durfde ik hem nog niet los te laten, uit angst dat hij de benen zou nemen na het zien van de bovengenoemde bedreigingen. Aan de flexilijn van 8 meter kreeg hij dus zijn beweging in de duinen.

In gezelschap van Hinde en Hazel durft hij steeds meer aan;

Spelen aan zo’n scherp lijntje; daar moest ik handig in meedoen en heel goed opletten wat er gebeurde.

Rennen met Hazel;

Ondertussen laten wij de p weg wanneer wij hem aanspreken of roepen: Siro hebben we ervan gemaakt.

Ik ontdekte al snel dat hij dol is op zout en zoet water, en bezeten van ballen. Dat laatste heb ik benut om een beetje te oefenen op het komen.

Wanneer je een bal in je hand hebt is hij een en al aandacht….

Ik mocht bij Sonja en Rik, onze leveranciers van Degomeat, en eigenaren van een prachtig omheind stuk grond, komen oefenen zonder riem. Ja, de bal was in de eerste minuut al lek ;>))

Lekker gek doen en niet zien waar je loopt ;>)

Iedere keer als hij de bal had opgepikt en op het punt stond om naar mij toe te lopen blies ik op mijn fluitje. Belonen met iets lekkers was in het begin niet aan de orde, omdat hij niet zo veel om eten gaf. Waarschijnlijk kwam dat slechte eten door een maag darm ontsteking, waarvoor hij nu een kuurtje krijgt. Zijn eetlust is inmiddels stukken beter en er is meer vertrouwen in hem dat het goed zit wanneer we hem iets toestoppen. Rauw vlees lust hij nog niet, maar hopelijk komt dat ook nog.

Tong op de schoenen na een kwartiertje rennen in de warmte; Sirope apporteert fantastisch en heeft alleen maar oog voor de persoon die met hem speelt.

Op de camping is hij de lieveling van alle hondenmensen; wanneer we ’s avonds met z’n allen wandelen is er altijd wel iemand die zijn riem uit mijn handen grist, en hij loopt dapper met iedereen mee. Trekt ook totaal niet aan de riem, hij is in alles verre van lomp.

Hazel en Hinde trokken de eerste week een heel lang gezicht; ze zetten hem flink op zijn plaats en waren niet zo happy met al die knuffels die hij steeds kwam halen… want het is een enorme knuffelkont, die het liefst slaapt in contact met zijn mensen.

Vaak ligt Sirope bij Hinde, of tegen haar aan te slapen.

Hazel is zijn speelmaatje, ze rennen samen en sjorren aan speeltjes en takken.

Sinds een dag of vier durf ik hem los te laten op de omheinde Hoorneboegse heide. Eerst alleen ’s avonds tijdens de groepswandeling met onze camping vrienden, omdat we dan op een open veld in het bos steeds ballen gooien voor de hele groep honden. Maar nu gaat hij los zodra we door het klaphek zijn, en hij houdt ons prima in de gaten.

Op de camping zijn genoeg socialisatiemomenten om te benutten; de drukte vorige week toen de lijkstoeten van de vliegramp hier aan de overkant aan kwamen; veel mensen, met fietsen etc.; een avondje interactief cabaret met de kinderen van de camping, met o.a. ballonnen etc. Honden, katten, vogels. Meelopen naast de fiets aan de hand gaat ook al aardig. Als een spons absorbeert Sirope alles, en wanneer het een tweede keer voorbij komt gaat het meestal al stukken beter.

Marc en Annalies kwamen hier gezellig langs; Marc en mijn mam op de foto;

Sirope vond al die aandacht prima;

Het spelen en gek doen met Marc vond hij geweldig;

Vol vertrouwen tutten bij Nikki;

In de auto vindt hij het prima, hij is niet wagenziek en blijft netjes in de auto op een schaduwplek liggen slapen met de dames wanneer mijn moeder en ik even een uitstapje doen.

Gezellig lunchen op het terras van kasteel Sypesteyn, een paar kilometer van de camping.

Sirope op zijn favoriete slaapplek; het leven is goed voor het lieve en charmante Spaanse ventje. Hij wordt steeds meer zichzelf, en dat is fijn, want dat gaat ons helpen om samen met de stichting te bedenken waar zijn gouden mandje zal komen te staan. Hij zit mij niet in de weg, en de komende weken wil ik in ieder geval benutten om hem verder te socialiseren!

 

Een volgend Salty Sand’s nest zal nog wel even op zich laten wachten, het C-nest is begin juni jl. uitgevlogen en deze generatie zal eerst volwassen moeten worden.

Onze Kamp. Of Summer’s Joy Georgy Girl “Chloe” is met haar 14 jaar betovergrootmoeder van de C-tjes, maar sinds kort ook van twee nesten die in juli zijn geboren bij twee andere Nederlandse whippetfokkers die net als wij volgens het NWC fokreglement fokken en daarnaast ook een goede socialisatie hoog in het vaandel hebben staan:

Salty Sand’s Best Friend “Bidai” van Manon en Olaf Le Blanc is op 6 juli jl. vader geworden van 8 beige pups (4 reutjes en 4 teefjes) bij Southgrove Whippets van Deke Bellinga (www.southgrovewhippets.wordpress.com)

Dust ’n Dunes Legend NJK JW’13 “Romeo” (gefokt door Virginie Busschaert uit Salty Sand’s Autumn Melody “Dune”) van Rosanna en Guido Rodermans is op 27 juli jl. vader geworden van 6 pups (4 reutjes en 2 teefjes) bij Nonsuch Whippets van Irene Du Chatenier (www.nonsuchwhippets.wordpress.com). Drie zijn lichtbeige brindles, en drie effen lichtbeige.

Echt mooi en warm weer hebben we in de tweede helft van onze week in Vermala niet meer gehad, helaas. Dat hield in, dat we nog steeds konden wandelen, maar niet urenlang konden picknicken en luieren tijdens de lunch, op een of ander alpenweitje.

Op woensdagavond gingen we met z’n allen naar een restaurant, want dan is het de vrije dag van de keukenploeg in Vermala. Uit eten is een dure grap in Zwitserland, ware het niet dat wij een creditnota voor EUR 330 hadden gekregen, omdat onze groep uit meer dan 10 personen bestond (11e persoon is dan gratis). Dat was een leuke aanbetaling voor de avond.

En desondanks is kiezen serious business.

Hier werd gegeten met een scheef oog zo te zien. Gelukkig waren de glazen al leeg ;>))

En over glazen gesproken; er wordt in Zwitserland uitstekende wijn gemaakt; rood, wit, rose. Maar alles wordt door de eigen bevolking opgedronken, er wordt niets van geexporteerd, dus weinigen weten dat het lekker spul kan zijn.

We gingen lekker proeven en inkopen, bij een wijnhuis waarvan de dame een Nederlandse is. Ik trek hier een wanhopig gezicht, omdat mijn glas leeg is ;>))

Daarna nog een rondleiding door de kelder. Normaalgesproken zou je dat andersom verwachten, maar eigenlijk hadden deze mensen de prioriteiten gewoon goed ;>).

De laatste dag voor de dag van vertrek was het weer droog – eigenlijk hebben we maar een dag kommer en kwel gehad, in de vorm van aanhoudende regen – zodat we de wandeling langs de Bisse de Tsitsorette konden maken (een bisse is een beekje).

Het leuke van deze wandeling was dat we allemaal, jong en oud, mee konden lopen.

Chloe deed het met haar 14 jaar echt fantastisch, dankzij het niet echt heel warme weer.

En mijn mam van 84 trouwens ook!

Moeder en dochter, Tessa en Virginie.

Onderweg weer de mooiste uitzichten over het dal, waar de wolken lager hingen dan wij liepen.

Bosanemoontjes;

Kleine pauze onderweg;

Een opstopping van whippets…… dan is Wim zijn lunch waarschijnlijk zat, of hij verheugt zich meer op taart op het eindpunt ;>))

Een mistig momentje, midden in een wolk. Tja, dan denken de dames opeens dat het overal feest is, maar ik ben veel te dol op mijn eigen lunch. Ze komen niets te kort hoor, we hebben altijd wat snacks voor ze mee.

De laatste loodjes….

Daar staan de geiten, en daar ligt hun Pyrenese berghond ook. Het is de plek waar we eerder die week de lange prachtige wandeling bij de Cave du Scex zijn gestart.

Het gezellige tentje van de geitenkaas en abrikozentaart. Die kwam net uit de oven, dus we kochten de hele taart op voor onze groep.

Scharrelen bij de nepgeit….

Virginie lekker achterover in de ligstoel; hondjes lekker zacht op het picknickkleed.

Capuccino voor mam et moi;

Een lekkere jas voor James;

Tijd om terug te keren naar het hotel;

Op deze hoogte staat overal nog brem in bloei;

En dat levert prachtige plaatjes op met het dal erachter;

Dit is echt zo een heerlijk gebied om je honden los te laten – we kwamen hier niet voor niets voor de zevende keer ;>)

Een mooi plaatje van Megan. Marianne en Arend bleven een klein weekje langer in Zwitserland.

Kleine Aprille vermaakte zich opperbest. Maar op onverklaarbare wijze had ze opeens een knik in haar staart, en dus ging het een paar dagen eerder dan gepland huiswaarts, om de dierenarts ernaar te laten kijken.

Afgelopen maandag bleek dat er een staartwervel gebroken was ;>(

Er waren drie mogelijke oplossingen: amputeren, open maken en de wervel repareren, of uitwendig repareren door de wervel te zetten en te verbinden met een spalk. Het is voorlopig de laatste optie geworden; Aprille is goed door de narcose gekomen en heeft nu voor drie weken een spalk. Hopelijk heelt het dusdanig netjes dat er niets meer van is te zien. Wordt vervolgd!

Er is een wandeling die we altijd doen als we bij Flexchalet zijn; “Cave du Sex” heet het oord waar de wandeling start, en dat spreek je uit als Cave du Sek, voor degenen die nu met een frons of grijns op hun hoofd zitten. Een wandeling van ruim drie uur, door een sprookjesachtig dal op hoogte. Het begint met een stuk recht omhoog steigen, naar de start van de wandeling.

Dan opnieuw steigen, via de trappen naast een luidruchtige waterval.

Daarna volg je het beekje Bisse de Tsitsorette richting het dal. Voor deze wandeling moeten mens en hond fit zijn; en dus bleef een deel van de groep in het hotel, met name de oudjes en de jonkies. We waren deze keer met z’n zessen: Wim, Evelien, Ronald, Nikki, Virginie en ik.

Bij het startpunt leeft een kudde geiten, die samen met hun Pyrenese berghonden naar het dal vertrokken om te grazen, maar dan aan de overkant ervan. Later die middag zagen we hen terug.

Op een gegeven moment stegen de wolken naast ons op vanuit de diepe rivierbedding.

De camera was steeds in de aanslag!

Uiteindelijk steek je een gestuwd deel van de rivier over;

Nestzusters Hinde en Dune;

Al die tijd was het droog en redelijk zonnig gebleven, maar nu zagen we toch wat nevel aan komen drijven;

Sprookjesachtig was het dal, dat op ruim 2.000 meter hoogte ligt. Flarden nevel over de groene alpenwei.

In het midden een van de vele watervallen, die zich in de rivier storten.

De weelderige bloemenpracht in juli;

Bloeiende distel;

Tijdens het klimmen richting een hele hoge waterval is het zaaks om regelmatig te rusten en van het uitzicht te genieten;

En naar omlaag te kijken, naar de meanderende rivier, zodat je weet dat je al aardig wat meters geklommen bent!

Een korte pauze, en twijfel; het is nog iets te vroeg voor de lunch. We hoefden niet langer te aarzelen, want opeens ging de lichte motregen over in lichte sneeuw; niet het moment om lekker te gaan zitten eten!

De honden vermaakten zich kostelijk met het jagen op marmotten;

Hier regende het nog niet – in een mum van tijd vlogen ze steeds honderden meters voor ons uit, tot we alleen nog stipjes zagen.

De besneeuwde toppen leken akelig dichtbij te liggen!

Echt indrukwekkend, en een beeld dat we in augustus nooit hadden op deze plek.

Het traject wordt achterin het dal wat moeilijker;

Daar steken we via bruggetjes over, en moeten we de honden wel eens van hele grote stenen af tillen;

Daarna volgt de gemakkelijker tweede helft van de tocht; de afdaling terug naar het startpunt.

Voor Wim was het wandelen in de bergen nieuw; dit tweede gedeelte toverde weer een glimlach op zijn gezicht ;>)

Ondertussen stonden wij – helemaal niet nieuwsgierig – het hutje van de geitenhoeder te bespioneren. Een bak lekkere kersen op tafel, een houtkacheltje….. zag er best knus uit.

Meer naar beneden stuitten we op de prachtigste koeien die er zijn;

Net fluweel; allerlei kleurtjes beige. Het konden wel Salty Sandjes zijn.

In ganzenpas over het riviertje heen; ik zie dit rattenvanger van Hameleneffect altijd pas op de foto’s ;>)

Eenmaal aangekomen op het terrasje bij de eerste waterval vielen we aan op de vers gebakken abrikozentaart. In deze periode zijn overal abrikozen te koop, echt heerlijk.

De pinkdeling van de creme fraiche, door – wie anders – Wim ;>)

Hinde zat er helemaal doorheen en viel in een diepe slaap. En haar regenjasje was niet warm genoeg want ze lag een beetje te rillen.

Als whippetpersoneel stel je dan natuurlijk je eigen regenjas beschikbaar.

We liepen terug naar de auto’s, met vlak boven ons hoofd een grijze wolk – zo dichtbij, zoiets had ik nog nooit gezien. Onder de wolk was het gewoon warm en zonnig weer.

Na afloop reden Virginie en ik met onze moeders naar het bergterras Plumachit, voor een “Valaise”, een abrikozensorbet overgoten met gedistilleerde abrikozendrank. Daar word je vanzelf heel vrolijk van.

De foto’s zijn nog altijd niet op; binnenkort volgt dus het vierde en laatste deel van onze vakantie.