Er is een wandeling die we altijd doen als we bij Flexchalet zijn; “Cave du Sex” heet het oord waar de wandeling start, en dat spreek je uit als Cave du Sek, voor degenen die nu met een frons of grijns op hun hoofd zitten. Een wandeling van ruim drie uur, door een sprookjesachtig dal op hoogte. Het begint met een stuk recht omhoog steigen, naar de start van de wandeling.

Dan opnieuw steigen, via de trappen naast een luidruchtige waterval.

Daarna volg je het beekje Bisse de Tsitsorette richting het dal. Voor deze wandeling moeten mens en hond fit zijn; en dus bleef een deel van de groep in het hotel, met name de oudjes en de jonkies. We waren deze keer met z’n zessen: Wim, Evelien, Ronald, Nikki, Virginie en ik.

Bij het startpunt leeft een kudde geiten, die samen met hun Pyrenese berghonden naar het dal vertrokken om te grazen, maar dan aan de overkant ervan. Later die middag zagen we hen terug.

Op een gegeven moment stegen de wolken naast ons op vanuit de diepe rivierbedding.

De camera was steeds in de aanslag!

Uiteindelijk steek je een gestuwd deel van de rivier over;

Nestzusters Hinde en Dune;

Al die tijd was het droog en redelijk zonnig gebleven, maar nu zagen we toch wat nevel aan komen drijven;

Sprookjesachtig was het dal, dat op ruim 2.000 meter hoogte ligt. Flarden nevel over de groene alpenwei.

In het midden een van de vele watervallen, die zich in de rivier storten.

De weelderige bloemenpracht in juli;

Bloeiende distel;

Tijdens het klimmen richting een hele hoge waterval is het zaaks om regelmatig te rusten en van het uitzicht te genieten;

En naar omlaag te kijken, naar de meanderende rivier, zodat je weet dat je al aardig wat meters geklommen bent!

Een korte pauze, en twijfel; het is nog iets te vroeg voor de lunch. We hoefden niet langer te aarzelen, want opeens ging de lichte motregen over in lichte sneeuw; niet het moment om lekker te gaan zitten eten!

De honden vermaakten zich kostelijk met het jagen op marmotten;

Hier regende het nog niet – in een mum van tijd vlogen ze steeds honderden meters voor ons uit, tot we alleen nog stipjes zagen.

De besneeuwde toppen leken akelig dichtbij te liggen!

Echt indrukwekkend, en een beeld dat we in augustus nooit hadden op deze plek.

Het traject wordt achterin het dal wat moeilijker;

Daar steken we via bruggetjes over, en moeten we de honden wel eens van hele grote stenen af tillen;

Daarna volgt de gemakkelijker tweede helft van de tocht; de afdaling terug naar het startpunt.

Voor Wim was het wandelen in de bergen nieuw; dit tweede gedeelte toverde weer een glimlach op zijn gezicht ;>)

Ondertussen stonden wij – helemaal niet nieuwsgierig – het hutje van de geitenhoeder te bespioneren. Een bak lekkere kersen op tafel, een houtkacheltje….. zag er best knus uit.

Meer naar beneden stuitten we op de prachtigste koeien die er zijn;

Net fluweel; allerlei kleurtjes beige. Het konden wel Salty Sandjes zijn.

In ganzenpas over het riviertje heen; ik zie dit rattenvanger van Hameleneffect altijd pas op de foto’s ;>)

Eenmaal aangekomen op het terrasje bij de eerste waterval vielen we aan op de vers gebakken abrikozentaart. In deze periode zijn overal abrikozen te koop, echt heerlijk.

De pinkdeling van de creme fraiche, door – wie anders – Wim ;>)

Hinde zat er helemaal doorheen en viel in een diepe slaap. En haar regenjasje was niet warm genoeg want ze lag een beetje te rillen.

Als whippetpersoneel stel je dan natuurlijk je eigen regenjas beschikbaar.

We liepen terug naar de auto’s, met vlak boven ons hoofd een grijze wolk – zo dichtbij, zoiets had ik nog nooit gezien. Onder de wolk was het gewoon warm en zonnig weer.

Na afloop reden Virginie en ik met onze moeders naar het bergterras Plumachit, voor een “Valaise”, een abrikozensorbet overgoten met gedistilleerde abrikozendrank. Daar word je vanzelf heel vrolijk van.

De foto’s zijn nog altijd niet op; binnenkort volgt dus het vierde en laatste deel van onze vakantie.