Vaste prik op onze vakanties is een wandeling rond het stuwmeer van Tseuzier. Deze foto laat de Trax bewegingen van onze hondjes zien; net voor we uit Nederland vertrokken ontvingen we de nieuwe versies, zodat we die konden uitproberen in Zwitserland. Het is een GPS’je die je aan de halsband van je hond bevestigt, waarna je op je smartphone kunt volgen waar hij zich bevindt. Ze werken nu heel aardig, in tegenstelling tot de testversie die we een paar maanden geleden ontvingen.
En ja, het meer heeft echt dat kleurtje. Deze keer stond het water heel laag gek genoeg. Want de watervallen die er rondom het meer zijn waren juist veel overvloediger en woester dan de eerdere keren toen wij hier waren.
Rondom het meer zijn steile rotswanden, waar alleen steenbokken uit de voeten kunnen. Een ideale plek dus om je honden los te laten; ze blijven keurig op het pad lopen.
Op een rijtje op pad dus, de eerste helft van de wandeling…
Wij waren hier nooit eerder in juli (altijd augustus) en wat was het prachtig fris groen van kleur allemaal….
Witte, gele, rose, blauwe en paarse bloemen overal, een duidelijk verschil met een maand later.
Moeder en dochter over de brug; de hondjes gingen er allemaal in kruiphouding overheen ;>)
Moeder en zoon over de brug…..
De twee moeders brachten het er veel beter vanaf dan we hadden gedacht.
Langs het pad een lekker beekje voor de honden….
Watervallen en super uitzichten over het meer;
De jongste en de oudste van onze multi-generatiegroep ;>)
We moesten het gebruikelijke kippenloopje over om bij de picknickplek te komen;
Met behulp van de galante mannen in de groep was dat een peulenschil;
Neergestreken voor een welverdiende lunch;
Met wat knuffels als toetje;
Onze lunches maken altijd een belangrijk deel uit van de wandelingen ;>)
Alleen heeft zo laag bij de grond eten ook zijn nadelen……
Na zo’n 20 minuten pauze pakten zich opeens donkere wolken samen boven ons hoofd; niets zo verraderlijk als het weer in de bergen… in de regen kozen we het hazenpad terug.
Aprille moest nog maar niet zelf het kippenplankje over ;>)
Elly en Maestro; en toch is ook lopen in de regen niet echt een straf in zo’n mooie omgeving. Een voordeel ervan was ook, dat de temperatuur dan niet zo hoog is en dat onze oudjes, Chloe en Isis toch mee konden lopen op de meeste wandelingen.
Zo’n picknickkleed is perfect als regenponcho, blijkt. Truus houdt niet zo van regen en liep dus in hoog tempo voorop. Daardoor was ze automatisch ook onze gate keeper.
In het hotel beschikt iedere verdieping over een enorme woonkamer gevuld met lekkere bankstellen. En iedere dag om vier uur ’s middags is er koffie met iets wat de keukenploef vers heeft gebakken.
We tutten wat op de bank (hier Megan met dochter Aprille);
Of op een cave bed (Zoe en James)
Om zeven uur schuiven we beneden aan voor de maaltijd;
Er is geen menukaart; je eet wat de pot schaft.
Het was enkele keren heerlijk, enkele keren OK en enkele keren iets minder geslaagd, maar wel altijd vers gekookt eerlijk spul; geen rommel uit pakjes.
Het is allemaal prima te doen, en de lokale wijntjes die we erbij schonken maakten het toch allemaal erg aangenaam ;>)))
Een van de prima geslaagde creaties; verse meringue met slagroom en sinaasappel coulis;
Of het eten op zo’n dag nu wel of niet heerlijk was, dat zal de keukenploeg nooit weten; wij zorgden namelijk altijd dat het vlees en de groenten op waren – lees: overgeheveld naar een doggy bag. En Wim van Evelien was deze week regelmatig de Sint Nicolaas der whippets.
Tja, wat doe je ’s avonds boven op zo’n berg…. dassen kijken natuurlijk, vanaf je balkon!
En vossen ook!
Verder het WK kijken, en een beetje poolen…..
Mijn moeder bleek nog best haar mannetje te staan. En meer dan dat!
Dan staat er voor de honden rond negen uur nog een laatste rondje langs de bosrand en rond de golfbaan achter het hotel op het programma.
De volgende dag daalden we met z’n allen af naar het dal, waar de vader en Marianne’s zusje Yvonne en haar gezin wonen. Yvonne heeft ook twee whippets, en heeft ooit een nestje gefokt. Zij en drie van haar pupeigenaren waren onze gids voor een mooie boswandeling bij haar in de buurt. 22 hondjes samen op pad, waarvan 20 whippets!
De foto’s zijn nog niet op; wordt vervolgd in deel 3!
SALTY SAND'S WHIPPETS 
Ziet eruit als een prachtvakantie!
Wat een fantastische vakantie met al die super honden! en mensen!
Mooie foto’s Monique.
Heerlijk lezen ! Die dassen daar schrik ik wel van ! Ik wist niet dat die daar zaten ! een vos hadden we er vorige keer wel gezien.
Hadden jullie de ‘goede’ keukenploeg of de ‘iets minder goede ?’.
Het zag er alleszins weer heel gezellig uit. en het meer is zowiezo een prachtige wandeling !
De mensen in het huis tegenover het hotel voeren de dassen en vossen iedere avond, dus die komen daar met z’n allen naar toe. Er waren ook vossenjongen bij dit jaar; je zag dus zomaar 3 vossen en 3 dassen door elkaar hollen in die tuin, en ze deden elkaar helemaal niets. Die dassen zitten natuurlijk overdag in hun holenstelsel, daar zie je normaalgesproken nooit iets van. Ze zijn enorm groot, zo groot als een filnke hond, echt veel groter dan een vos. We hadden de iets minder goede keukenploeg, de goede zit de laatste jaren altijd op de andere – iets minder goede ;>) – lokatie…..
ja, ze moeten die keukenploegen dringend weer eens wisselen 🙂
Ik heb ooit bij Sue in Engeland een das gezien, maar ik had er geen idee van dat ze zo groot waren. Ik weet alleen dat ze heel er zouden kunnen bijten.
Ja, ze hebben het hoofd en gebit van een flinke hond, dus daar kan ik me wel wat bij voorstellen. In Engeland lieten ze vroeger ook honden tegen dassen vechten…. Ik had ook nog nooit een levende das gezien, wel dode, langs de kant van de weg in Schotland.