Zaterdag 20 februari bleek de dag van Lotta’s bevalling te worden…. dag 61 van de dracht. Het werd ingeluid door een tweetal duidelijke temperatuurdalingen, en dan weet je dat de pups de volgende dag gaan arriveren.
Lotta had donderdag- en vrijdagnacht al veel onrust; hijgen, krabben, afgewisseld met periodes van rust in de cave of in de werpkist. Vermoeiende nachten voor haar en ook voor Marianne. Je zag ook dat haar flanken invielen en dat de pups lager in haar buik hingen. Ze verloor een slijmprop. Allemaal tekenen dat het eraan zat te komen. Haar eetlust was zaterdag ook even weg.
Ik was vrijdagavond voor de avondklok bij Marianne en Arend om samen deze nieuwe Salty Sand’s generatie welkom te heten op de wereld. Maar die nacht gebeurde het nog niet. Dus nog maar even naar huis ’s morgens vroeg. Een paar uur later waarschuwde Marianne mij weer en ook Nikki, die gelukkig niet hoefde te werken dit weekend en graag eens een natuurlijke bevalling mee wilde maken; ze kwam onze kant op en met name Megan kon haar geluk niet op.
Inmiddels is Megan een senior van negen jaar oud en is Nikki een volwassen vrouw, die tot onze vreugde dierenarts is geworden. Deze foto is van negen jaar geleden, toen Hinde haar nest kreeg, waar Megan er een van is. Nikki heeft heel veel geholpen met het grootbrengen van dit nest, dus voor Megan maakt zij deel uit van haar vroegste herinneringen. Zoals hier, gezellig op mijn bank met het hele nest, hun moeder Hinde en hun oma Jewel. Nikki moest toen nog beginnen aan haar studie diergeneeskunde, kun je nagaan. Pups vergeten hun ouderlijk huis en de mensen die voor hen zorgden en de eerste acht weken al van hen hielden nooit meer.
Kleine Megan, op de handen van Nikki…. en nu werd zij dan overgrootmoeder van het nest van Lotta. Zo leuk om terug te denken aan deze tijd, waarin nog niet eens bedacht was dat Megan ooit moeder, oma en overgrootmoeder zou worden…
Megan en Aprille kwamen zaterdag met Arend terug van het strand. Zij hadden direct door dat er iets in gang was gekomen bij Lotta.
Lotta liep te hijgen en te krabben in de werpkist….
Aprille vond het wat spannend wat er met haar dochter Lotta aan de hand was, maar Megan bestudeerde haar kleindochter in de werpkist vol interesse en ook wel wat bezorgd…. ze bleef het allemaal volgen langs de rand van de werpkist.
Lotta was duidelijk meer op haar gemak toen Megan en Aprille weer thuis waren; ze ging regelmatig voor het raam kijken waar ze nu toch bleven. Toen iedereen eenmaal thuis was, bracht ze meer tijd in de werpkist door, wetende dat ze de steun had van haar mensen en haar roedelgenoten.
De weeën kwamen en gingen, Lotta ondervond er behoorlijk last van maar tussendoor was er nog wel even tijd om mee te genieten van een tompouce. Tijdens de bevalling werd ze daarnaast getrakteerd op vanillevla en kippenbouillon met vlees.
Op een gegeven moment begon Lotta persweeën te krijgen en ving dat deels staand op.
Er verscheen na lang werken een staartje…. de eerste pup lag in stuitligging en dat verloopt vaak wel minder vlot dan een pup in kopligging.
De landing van het eerste reutje zag er heel bijzonder uit, want er kwam een kontje met trappelende beentjes tevoorschijn, en toen liet hij zich ter wereld zakken.
Hij werd afgenaveld door Nikki;
En door Marianne gewogen. Hij kreeg zijn donkerblauwe bandje om, en werd aangelegd bij Lotta om te gaan drinken. Lotta gaf hem een lange wasbeurt en was helemaal geobsedeerd door haar kleine zoon.
Lotta bracht in zo’n vier uren tijd haar vijf jongens ter wereld. Drie beige met witte bles en witte voetjes zoals hun vader Herman, twee met wat meer wit, zoals Lotta zelf is getekend. Zij wegen tussen 250 en 334 gram.
Er gebeurde met Lotta’s tweede zoon iets heel verdrietigs. Hij zat nog in de vruchtblaas toen hij ter wereld kwam, maar ademde niet en had ook geen hartslag. Hij bleek veel vruchtwater in zijn longen te hebben en toen dat er eenmaal uit was, ging hij het niet uit zichzelf doen, ondanks dat Nikki hem lang heeft gereanimeerd. Het was voor ons de eerste keer dat er een pup overleed bij de geboorte. En wat hakt het erin, ondanks de vreugde om het pasgeboren nest. Ook vandaag zijn we van slag en verdrietig, dat dit mooie hondje nooit zal worden geliefkoosd door zijn moeder, de rest van de familie en zijn mensenroedel.
Hij heeft een plekje in de tuin gekregen. Asterisk betekent “sterretje” in het oud Grieks, en * wordt vaak gebruikt wanneer er geen woorden zijn. Zo toepasselijk gevonden door Arend en Marianne, en liefdevol gedaan.
Marianne berichtte me dat het momenteel heel goed gaat met Lotta en haar vier kleine musketiers. Ze zijn levendig en drinken goed. Lotta heeft veel melk voor ze, en ze is een toegewijde moeder. Alle vier zijn de eerste dag in gewicht aangekomen. Ze zijn nu nog grijzig van kleur, maar die kleur gaat de komende weken veranderen naar de kleuren van hun ouders. Er gaat nog veel meer veranderen en ze worden iedere week leuker. Het wordt de komende acht weken dik genieten! Natuurlijk gaan we daar regelmatig verslag van doen in ons blog.
Geplaatst door Monique | Filed under Nieuws, Salty Sand's E-nest februari 2021
