“Hinde is aangereden en Hazel is zoek” waren vandaag een jaar geleden de woorden van mijn broer via de telefoon, die de grond onder mijn voeten vandaan sloegen, en ook de woorden die ik een half uur later vanuit de duinen wanhopig deelde op Facebook, in de hoop dat mensen uit de buurt konden helpen met de zoektocht naar Hazel, voor het donker werd. Er kwamen die dag en de dagen erna ruim 400 hartverwarmende reacties op die status update op Facebook…..

Hazel werd gevonden. Hinde had haar rug gebroken en was verlamd. Ze werd de volgende dag geopereerd in Amsterdam, met 40% kans om weer te lopen. Zij kreeg plastic platen in haar rug geschroefd en kwam mee naar huis met een onzekere prognose.

Precies 3 weken later zette zij haar eerste stapjes, op omgeklapte pootjes. Een paar uur later stierf haar oude oma Chloe, die al die weken bij haar op het luchtbed had geleden. Geluk bij ongeluk dat ik er helemaal voor Chloe heb kunnen zijn op haar sterfdag, omdat ik niet hoefde te werken. Chloe was zo’n dapper hondje, ik heb haar naar mijn gevoel niet voldoende kunnen eren en betreuren door alle gebeurtenissen rond Hinde. Het was een ingrijpende gebeurtenis die ik er eigenlijk niet bij kon hebben. De rouw om Chloe heb ik onbewust geparkeerd en begon voor mij pas enkele weken geleden.

Hinde is naar haar vernoemd: Salty Sand’s Aubade for Chloe, en zij heeft duidelijk de moed van oma geërfd. Ze heeft het gered, maar is natuurlijk niet meer helemaal de oude geworden; haar rechterachterpoot heeft iets minder kracht dan de linker. Ze klimt op de bank met behulp van een opstapje (maar op banken die iets lager zijn springt ze zelf); er rolt nog wel eens een drolletje uit in huis of op haar slaapplek, maar de meeste landen buiten tijdens de wandelingen.

De nagels van haar achterpoten slijten meer dan normaal omdat ze haar voeten soms niet voldoende optilt, dus we lopen vooral op onverharde ondergrond. Het vel op haar rug moet liefst dagelijks worden los gemasseerd, omdat het de neiging heeft om op het operatiegebied te verkleven op het bindweefsel eronder. En ik moet haar in de auto tillen, omdat haar rug is gefixeerd en dus niet voldoende energie en kracht kan overbrengen vanuit haar achterhand.

Maar ze is dapper, vrolijk en zonder pijn, en geniet volop van haar leven. Ze kan ballen en stokken ophalen en met haar dochter Hazel spelen, graven en rennen.

Ze rent voluit op de dijk, springt in het bos over obstakels, springt steeds vaker zelf de auto uit, ving laatst op volle vaart een haas (waar ik zeer gemengde gevoelens bij had), kruipt sinds kort onder de hekwerken op de dijk door, weet de trap op de dijk netjes te nemen en kwispelt ook steeds vaker. Ze is dus zo goed als maar nog niet 100% klaar met revalideren, ik zie nog altijd subtiele verbeteringen.

Wat dat betreft is mijn blogje van 8 oktober 2014 “Niet alleen een droom, ook een visie” helemaal waarheid geworden en heeft Hinde mijn stoutste verwachtingen overtroffen. Nog altijd maakt mijn hart een sprong wanneer ik haar bezig zie, want wat zij doet is nooit meer vanzelfsprekend voor mij……

Niet alleen Hinde is door haar ongeluk veranderd; voor mij zijn bepaalde dingen nog meer op de voorgrond komen te staan. De simpele dingen in het leven: werk dat innerlijke voldoening geeft, rust in de natuur, sociale activiteiten met familie, mijn honden en vrienden.

Al met al hebben we meer dan genoeg te verstouwen gekregen in het afgelopen jaar. Ik ervaar het feit dat Hinde nog bij mij is als een cadeau, van boven, van de behandelaars, van haarzelf, en niet in de laatste plaats van al die lieve helpende mensen in ons leven. Nog altijd wordt mijn hart warm wanneer ik terug denk aan wat anderen in het afgelopen jaar voor Hinde en voor mij hebben willen betekenen; dichtbij en op afstand, met fysieke hulp, geestelijke steun en zelfs met geld. We zijn jullie nog altijd zo dankbaar voor al die dingen!

De meteorologische herfst is op 1 september begonnen…. nou, dat is te merken! Vanmorgen een fikse wind op de dijk, en wat is er weer veel water gevallen in de afgelopen week.

Deze foto van het verschrikkelijke onweer vorige week, van de hand van mijn stadgenoot Tom van Ossanen haalde zelfs de krant. Den Helder kent enkele geweldige fotografen, die de mooie dingen die hier zijn en gebeuren prachtig vast weten te leggen.

Hazel en Hinde stonden vanochtend op de dijk te snuiven met de neuzen in de richting van Texel….

Zouden ze hun broer Bidai daar soms ruiken ;>)))

Hazel met een vieze nek en halsband….. er lag iets doods op de dijk. Een klein diertje, dat zij dan steeds weer oppakt, ermee wegrent, om er buiten mijn bereik in te liggen rollen ;>)

Hinde stapt er lekker overheen. Over 3 weken is het alweer een jaar geleden, dat zij haar rug brak en er plastic platen in kreeg.

Ik ben reuzetrots op hoe ze zich momenteel redt. Op dit filmpje is zij degene die als eerste in beeld is, Hazel achtervolgt en dan inhaalt (Hinde met het blauwe bandje, Hazel met het rode). Natuurlijk past Hazel hier haar snelheid aan aan haar moeder, omdat ze anders niet leuk kunnen spelen, maar toch….. wie had dit 10 maanden geleden kunnen dromen, toen Hinde verlamd op de bank lag…. ik niet!

Gisteren vierden de pups van ons nest van Jewel en Tibere hun zevende verjaardag. Vooraan Tiba, Dune en Grace. En achteraan Zoe, Fenja, Hinde en Maestro. Mijn wens voor alle zeven is dat zij er allemaal nog minimaal zeven jaar aan vast plakken.

Twee weken geleden hadden we een windhondenwandeling in Hilversum. Die had ik een week vantevoren pas aangekondigd, omdat ik wist dat ik er toch zou zijn, en me afvroeg of er mensen waren die ook van de paarse heide wilden genieten. Het was een zonnige dag en de voorspellingen waren “heet”, maar er stond gelukkig een stevige bries op de hei, waardoor het prima was te doen.

We waren met een man of 30 en zo’n 30 honden en dat was een prettig aantal. Geen soep, koffie of thee, gewoon lekker wandelen en daarna een ijsje bij de snackbar. Voor mij persoonlijk was dit iets meer genieten dan op onze hele grote wandelingen met alle toeters en bellen, ook al blijft het fantastisch om zo’n 100 windhonden op een kluitje te zien en mee te maken…. allebei heeft wel iets.

Ook hebben we een heerlijke wandeling en lunch beleefd met Herma en haar twee whippets Anyl en Raguel.

Anyl komt uit het eerste nest van Annemarie (Ballistic Whippets).

Raguel komt uit het Salty Sand’s nest van Megan, van 2014. Die twee kunnen het prima met elkaar vinden en zijn bij het rennen aan elkaar gewaagd; Raguel is niet veel groter dan Anyl en met zijn langere lijf sneller, maar Anyl is daarentegen iets wendbaarder, en ik heb ze spectaculaire rensessies zien maken, met pirouettes van Raguel en al.

Op de laatste zomerdag van de week had ik Sylvia te gast op de camping. Wij kennen elkaar uit Den Helder, maar helaas wonen we nu niet meer zo dicht bij elkaar. Syl is een vierdaagse loopster, dus voor ons rondje Hoornboegse heide draaide zij haar hand niet om.

Syl is degene die 15 jaar geleden deze foto maakte van Chloe en mij, toen ik haar net had opgehaald. Chloe was mijn allereerste whippetje, oma van Hinde en overgrootmoeder van Hazel, en dat moest met champagne worden gevierd op het strand!

Een jaar geleden kwam Siro uit Spanje in mijn leven. Een slungel van 9 maanden oud, die nog helemaal moest worden gesocialiseerd.

Hij vond al na een maand zijn gouden mandje bij Rosanna en Guido en hun whippetroedel, waaronder Ryan, de broer van Hazel, Megan en Bidai.

Het gaat fantastisch met Siro, hij is gelukkig, en hij is uitgegroeid tot een indrukwekkende hond met een gouden karakter. Van dit soort dingen word ik heel erg blij!

Over mooie portretten gesproken…. deze liet Manon laatst maken van Bidai…. ik zie zijn moeder Hinde en ik zie zijn oma Jewel, kortom, ik kijk er heel graag naar.

Hinde in de tuin bij Marieke. Ze kan weer met wat allure staan, maar je ziet goed dat haar onderbelijning niet zo strak meer is. Ze heeft een kilootje meer dan zou moeten, maar ook denk ik dat zij haar buikspieren niet meer kan trainen, door de stijve plastic platen in haar rug. Bij het rennen blijft haar rug stijf, alleen haar poten doen het werk.

Wij kwamen Marieke’s nieuwe pupje Fuego bewonderen, een halfbroer van Hazel, Megan, Bidai en Ryan (zelfde vader Jazz). Hij is gefokt door Cisca van der Toorn.

Hazel met haar halfbroertje;

Saaie bezoekers heb je, Fuego.

Ik sluit af met Bidai’s zus Hazel….. de zomer is helaas zo goed als voorbij, maar binnen is het ook goed toeven. Kaarsjes aan, wijntje erbij. We komen de herfst heus wel door.