Echt mooi en warm weer hebben we in de tweede helft van onze week in Vermala niet meer gehad, helaas. Dat hield in, dat we nog steeds konden wandelen, maar niet urenlang konden picknicken en luieren tijdens de lunch, op een of ander alpenweitje.

Op woensdagavond gingen we met z’n allen naar een restaurant, want dan is het de vrije dag van de keukenploeg in Vermala. Uit eten is een dure grap in Zwitserland, ware het niet dat wij een creditnota voor EUR 330 hadden gekregen, omdat onze groep uit meer dan 10 personen bestond (11e persoon is dan gratis). Dat was een leuke aanbetaling voor de avond.

En desondanks is kiezen serious business.

Hier werd gegeten met een scheef oog zo te zien. Gelukkig waren de glazen al leeg ;>))

En over glazen gesproken; er wordt in Zwitserland uitstekende wijn gemaakt; rood, wit, rose. Maar alles wordt door de eigen bevolking opgedronken, er wordt niets van geexporteerd, dus weinigen weten dat het lekker spul kan zijn.

We gingen lekker proeven en inkopen, bij een wijnhuis waarvan de dame een Nederlandse is. Ik trek hier een wanhopig gezicht, omdat mijn glas leeg is ;>))

Daarna nog een rondleiding door de kelder. Normaalgesproken zou je dat andersom verwachten, maar eigenlijk hadden deze mensen de prioriteiten gewoon goed ;>).

De laatste dag voor de dag van vertrek was het weer droog – eigenlijk hebben we maar een dag kommer en kwel gehad, in de vorm van aanhoudende regen – zodat we de wandeling langs de Bisse de Tsitsorette konden maken (een bisse is een beekje).

Het leuke van deze wandeling was dat we allemaal, jong en oud, mee konden lopen.

Chloe deed het met haar 14 jaar echt fantastisch, dankzij het niet echt heel warme weer.

En mijn mam van 84 trouwens ook!

Moeder en dochter, Tessa en Virginie.

Onderweg weer de mooiste uitzichten over het dal, waar de wolken lager hingen dan wij liepen.

Bosanemoontjes;

Kleine pauze onderweg;

Een opstopping van whippets…… dan is Wim zijn lunch waarschijnlijk zat, of hij verheugt zich meer op taart op het eindpunt ;>))

Een mistig momentje, midden in een wolk. Tja, dan denken de dames opeens dat het overal feest is, maar ik ben veel te dol op mijn eigen lunch. Ze komen niets te kort hoor, we hebben altijd wat snacks voor ze mee.

De laatste loodjes….

Daar staan de geiten, en daar ligt hun Pyrenese berghond ook. Het is de plek waar we eerder die week de lange prachtige wandeling bij de Cave du Scex zijn gestart.

Het gezellige tentje van de geitenkaas en abrikozentaart. Die kwam net uit de oven, dus we kochten de hele taart op voor onze groep.

Scharrelen bij de nepgeit….

Virginie lekker achterover in de ligstoel; hondjes lekker zacht op het picknickkleed.

Capuccino voor mam et moi;

Een lekkere jas voor James;

Tijd om terug te keren naar het hotel;

Op deze hoogte staat overal nog brem in bloei;

En dat levert prachtige plaatjes op met het dal erachter;

Dit is echt zo een heerlijk gebied om je honden los te laten – we kwamen hier niet voor niets voor de zevende keer ;>)

Een mooi plaatje van Megan. Marianne en Arend bleven een klein weekje langer in Zwitserland.

Kleine Aprille vermaakte zich opperbest. Maar op onverklaarbare wijze had ze opeens een knik in haar staart, en dus ging het een paar dagen eerder dan gepland huiswaarts, om de dierenarts ernaar te laten kijken.

Afgelopen maandag bleek dat er een staartwervel gebroken was ;>(

Er waren drie mogelijke oplossingen: amputeren, open maken en de wervel repareren, of uitwendig repareren door de wervel te zetten en te verbinden met een spalk. Het is voorlopig de laatste optie geworden; Aprille is goed door de narcose gekomen en heeft nu voor drie weken een spalk. Hopelijk heelt het dusdanig netjes dat er niets meer van is te zien. Wordt vervolgd!