Tijd voor een “special” over Sirope uit Spanje, de gecastreerde reu van 10 maanden oud, die nu alweer 2 1/2 week bij ons verblijft voor zijn inburgeringscursus.

Op 7 juli landde hij samen met nog twee hondjes uit asiel “Station van de hoop” op het vliegveld van Luik. Die week zaten wij nog in Zwitserland, dus werd hij opgevangen door Annemieke en haar gezin, van stichting Spaanse Hond. En dat was een goede week voor hem, want hij heeft weinig vertrouwen in kinderen, en hoe dat komt, dat laat zich raden. Vooral als hij er een paar in een groepje ziet wordt hij heel onrustig en terughoudend.

Sirope is een speelse jonge hond maar ook rustig van aard, dus de eerste nacht gokte ik het erop en liet ik hem gewoon in de woonkamer met de whippet dames. Een keer piepte hij, maar toen ik hem vermanend toesprak bleef hij rustig, en hij laat tot nu toe ook nog alles heel ;>)).

Maar ja, veel ervaring als huishond heeft hij nog niet, en de eerste dagen stond hij het liefst op de uitkijk op de vensterbank. Daar komt hij op door over de glazen hoektafel te lopen, een tafel waar hij tijdens de hete dagen hier ook graag op lag te slapen.

De straat afturen, steeds alert op bedreigende dingen: kinderen, mannen, fietsen, honden, wapperende voetbalvlaggetjes, hardlopers. En dan maar lekker blaffen, in de hoop dat iedereen gauw de benen neemt en niet dichterbij komt!

Toen ik hem voor het eerst verbaal corrigeerde en aan zijn halsband wegtrok bij het raam, reageerde hij abnormaal; hij trok een rare deemoedige grijns, drukte zijn hoofd ondersteboven tegen de grond en omklemde mijn arm met zijn voorpoten om vergiffenis te vragen. Hij bereidde zich duidelijk voor op iets dat niet vanzelf ophield. Ik werd daar heel verdrietig van, wetende dat er geen greintje kwaad in deze hond schuilt. Maar ondertussen reageert hij steeds beter op onze coaching; hij begint erop te vertrouwen dat alles alleen met de stem gebeurt, en hij reageert heel goed, leert alles ontzettend snel.

Iedere dag heeft in het teken gestaan van socialisatie in onze buitenwereld, met mens en dier. Als gecastreerde reu van 10 maanden zeilt hij in contact met andere honden overal netjes tussendoor. We zijn ook wat winkels in geweest; het tuincentrum, de Gamma. Daarin is niet veel keus, maar de dierenwinkel staat ook nog op mijn lijstje.

Hij was in het begin heel erg op zijn hoede dus durfde ik hem nog niet los te laten, uit angst dat hij de benen zou nemen na het zien van de bovengenoemde bedreigingen. Aan de flexilijn van 8 meter kreeg hij dus zijn beweging in de duinen.

In gezelschap van Hinde en Hazel durft hij steeds meer aan;

Spelen aan zo’n scherp lijntje; daar moest ik handig in meedoen en heel goed opletten wat er gebeurde.

Rennen met Hazel;

Ondertussen laten wij de p weg wanneer wij hem aanspreken of roepen: Siro hebben we ervan gemaakt.

Ik ontdekte al snel dat hij dol is op zout en zoet water, en bezeten van ballen. Dat laatste heb ik benut om een beetje te oefenen op het komen.

Wanneer je een bal in je hand hebt is hij een en al aandacht….

Ik mocht bij Sonja en Rik, onze leveranciers van Degomeat, en eigenaren van een prachtig omheind stuk grond, komen oefenen zonder riem. Ja, de bal was in de eerste minuut al lek ;>))

Lekker gek doen en niet zien waar je loopt ;>)

Iedere keer als hij de bal had opgepikt en op het punt stond om naar mij toe te lopen blies ik op mijn fluitje. Belonen met iets lekkers was in het begin niet aan de orde, omdat hij niet zo veel om eten gaf. Waarschijnlijk kwam dat slechte eten door een maag darm ontsteking, waarvoor hij nu een kuurtje krijgt. Zijn eetlust is inmiddels stukken beter en er is meer vertrouwen in hem dat het goed zit wanneer we hem iets toestoppen. Rauw vlees lust hij nog niet, maar hopelijk komt dat ook nog.

Tong op de schoenen na een kwartiertje rennen in de warmte; Sirope apporteert fantastisch en heeft alleen maar oog voor de persoon die met hem speelt.

Op de camping is hij de lieveling van alle hondenmensen; wanneer we ’s avonds met z’n allen wandelen is er altijd wel iemand die zijn riem uit mijn handen grist, en hij loopt dapper met iedereen mee. Trekt ook totaal niet aan de riem, hij is in alles verre van lomp.

Hazel en Hinde trokken de eerste week een heel lang gezicht; ze zetten hem flink op zijn plaats en waren niet zo happy met al die knuffels die hij steeds kwam halen… want het is een enorme knuffelkont, die het liefst slaapt in contact met zijn mensen.

Vaak ligt Sirope bij Hinde, of tegen haar aan te slapen.

Hazel is zijn speelmaatje, ze rennen samen en sjorren aan speeltjes en takken.

Sinds een dag of vier durf ik hem los te laten op de omheinde Hoorneboegse heide. Eerst alleen ’s avonds tijdens de groepswandeling met onze camping vrienden, omdat we dan op een open veld in het bos steeds ballen gooien voor de hele groep honden. Maar nu gaat hij los zodra we door het klaphek zijn, en hij houdt ons prima in de gaten.

Op de camping zijn genoeg socialisatiemomenten om te benutten; de drukte vorige week toen de lijkstoeten van de vliegramp hier aan de overkant aan kwamen; veel mensen, met fietsen etc.; een avondje interactief cabaret met de kinderen van de camping, met o.a. ballonnen etc. Honden, katten, vogels. Meelopen naast de fiets aan de hand gaat ook al aardig. Als een spons absorbeert Sirope alles, en wanneer het een tweede keer voorbij komt gaat het meestal al stukken beter.

Marc en Annalies kwamen hier gezellig langs; Marc en mijn mam op de foto;

Sirope vond al die aandacht prima;

Het spelen en gek doen met Marc vond hij geweldig;

Vol vertrouwen tutten bij Nikki;

In de auto vindt hij het prima, hij is niet wagenziek en blijft netjes in de auto op een schaduwplek liggen slapen met de dames wanneer mijn moeder en ik even een uitstapje doen.

Gezellig lunchen op het terras van kasteel Sypesteyn, een paar kilometer van de camping.

Sirope op zijn favoriete slaapplek; het leven is goed voor het lieve en charmante Spaanse ventje. Hij wordt steeds meer zichzelf, en dat is fijn, want dat gaat ons helpen om samen met de stichting te bedenken waar zijn gouden mandje zal komen te staan. Hij zit mij niet in de weg, en de komende weken wil ik in ieder geval benutten om hem verder te socialiseren!