Tien jaar is voor een whippet te jong om te gaan. Maar wanneer je je hond een leuk en gevarieerd leven biedt, dan blijkt er toch te veel te zijn om op te noemen in één blog. Op 15 februari 2004 kreeg onze Chloe haar nestje. Het was een samenwerking tussen ons en Wim Wiersma, Chloe’s fokker, uit een vriendschap die inmiddels 14 jaar duurt. Het nest droeg zijn kennelnaam Of Summer’s Joy, maar werd bij ons thuis geboren en grootgebracht.
De pups kregen allemaal een andere kleur bandje om, en we zouden na ruim zes weken samen met Wim kiezen wie de mooiste was, en die zou dan bij ons blijven wonen. Maar ik begon het ingetogen pupje met het witte bandje al Jewel te noemen zodra zij na twee weken haar oogjes open deed en haar hypnotiserende blik op mij richtte. Er was geen houden aan en geen weg terug; haar gedrag in het nest had al de vanzelfsprekendheid van de uitverkorene – zoals dat bijna altijd gaat met pups die bij hun fokker blijven, omdat zij het weten, lang voordat de fokker het weet ;>)
In het eerste jaar was ze een slechte eter, en daardoor is ze een tijdje de lelijkste pup uit het nest geweest. Pas met twee jaar kreeg ze vrouwelijke vormen, en durfde ik haar af en toe in te schrijven op shows. Met enig succes, maar er was één whippetdame die in dezelfde week is geboren als Jewel, die in Jewel’s beste jaren zo’n beetje alles won wat er te winnen was, de inmiddels levende legende Daydream Di Mahana. Toen heb ik een heel belangrijke les geleerd: wanneer je als fokker niet alleen je ogen maar ook je hart volgt bij het kiezen van een pup, en er wordt toevallig ergens weer eens een “Daydream” geboren, dan win je misschien niet zo vaak, maar de keuze gemaakt met je hart betreur je nooit meer.
In 2006 werd Jewel beste van het ras op de Eurosighthoundshow, onder keurmeester Caroline van Zanten. Daarmee verkreeg ze haar 1e CAC plus de titel ESH’06 op haar stamboom. In 2007 werd ze reserve beste teef op de Belgische Club Match, onder keurmeester Susanne Oschinski, achter Blue Spring’s Tiffany, haar toekomstige schoonzus. In 2010 werd ze beste teef op de kampioensclubmatch van de Ned. Whippet Club onder keurmeester Hetty v.d. Lee. Daarmee verdiende ze haar 2e en 3e CAC. De volgende dag deed ze mee aan de NWC Clubren in Venlo, waarmee ze winnares werd van het show/ren combinatieklassement. En dan werd ze nog twee maal reserve beste teef op Nederlandse hondententoonstellingen, waardoor ze uiteindelijk maar twee reserves van het Nederlands Kampioenschap af is gebleven (3 CAC’s plus 4 reserve CAC’s benodigd). Het veteranenkampioenschap was binnen handbereik en had haar naar dat Nederlands kampioenschap kunnen brengen, maar blessures en daarna het syndroom van Cushing als gevolg van een hypofysetumor gooiden roet in dat eten.
Maar al die mooie successen verbleken bij wat mijn hartendief voor mij is geweest in al die jaren. Een hondje dat mijn benen altijd droog likte wanneer ik uit de douche kwam. Dat met haar etensbakken in het rond liep en de bakken van haar roedelgenoten voor hun neus in haar bek nam en wegdroeg, om elders leeg te likken. Een hondje dat nooit bedelde, omdat ze wist dat alles haar toch wel werd gebracht. Dat een lust voor het oog was wanneer zij zich bewoog door de natuur. Mijn muze, mijn mooiste whippetfoto’s maakte ik van haar. Mijn stille kracht, die haar blessures zo goed kon verbergen. De meest gepassioneerde jager uit mijn roedel, die een gevaar vormde voor mollen, konijnen, hazen en katten…… en die ooit een prachtige kill maakte op de witte vlieger van een argeloos jongetje in de duinen, omdat zij dacht dat het de kunsthaas op een coursing training was ;>).
De stammoeder van het eerste nest dat onder de prefix Salty Sand’s is geboren. Dat bracht ze prima groot. Toch is ze altijd meer dochter van Chloe gebleven dan moeder van Hinde geworden. Jewel had haar handen vol aan deze brutale dochter, die graag met moeder speelde maar ook de ambitie had om een plaatsje op te schuiven in de roedelrangorde, ten koste van Jewel. Pas toen Hinde zelf haar nest kreeg en daarna werd gesteriliseerd werd hun relatie gelukkig stabieler. 
Toen Jewel oma werd van Hinde’s nest wrong zij zich met veel gedram de werpkist in om bij de pups te kunnen liggen en ze te verzorgen. Tot onze stomme verbazing vond Hinde dat allemaal prima. 
Vorig jaar viel de diagnose Cushing. Jewel kreeg de daarbij horende dikke buik en dunne beentjes. Wie daarover wil lezen, kan kijken in Jewel’s dagboek op haar Cushing blog (www.hondcushing.wordpress.com). We gingen het gevecht aan met behulp van medicatie, maar de aftakeling ging gestaag door, met af en toe wat opstekers er tussendoor. Met kerst viel ze met dat rare lijfje van de trap. Afgelopen dinsdag, de dag nadat ik met de steun van Elly en Nikki bij de specialist in Utrecht zag wat voor afschuwelijk geheim zij steeds heeft geprobeerd verborgen voor ons te houden – een vergrote tumor aan de hypofyse en twee gebroken nekwervels – zag ik haar met moeite 100 meter de natuur in strompelen, en daarna weer 100 meter terug, met nog veel meer moeite. Ik wist toen wel wat mij te doen stond. Want hondjes zijn sinds een eeuwigheid aan ons verbonden om ons te leren wat onvoorwaardelijke liefde is, en dat we in vandaag moeten leven, niet in gisteren en morgen. Dat eerste heb ik naar mijn gevoel volledig aan haar kunnen geven, nooit heb ik haar voor iets of iemand opzij geschoven. Maar het tweede vind ik terwijl ik dit schrijf nog gods onmogelijk. 
Ik heb dinsdag en woensdagochtend Jewel’s lievelingsplekjes in de natuur bezocht, samen met haar en haar moeder Chloe. Hinde en Hazel, mijn andere twee eenheid, bleven bij mijn moeder. We hadden schitterend weer en hebben rustig in de natuur gezeten en om ons heen gekeken. Gisteren reden Ronald en ik met Jewel naar mijn holistisch dierenarts in Heemskerk. Wij zijn daar uren geweest, terwijl zij Jewel naar het licht begeleidde. Op afstand hebben een aantal bijzondere helpers ons daarbij geholpen.
Het was een mooie serene gebeurtenis, waaruit naar voren kwam dat Jewel na haar overgaan nog een nacht bij mij thuis zou blijven. De honden hebben bij haar gekeken; Chloe durfde niet; Hinde is één keer geweest, en onze bijzondere Hazel ging keer op keer met mij mee naar binnen en leek er heel begrijpend mee om te gaan. Hazel is ook degene geweest die haar oma de laatste weken op het hoofd likte, en regelmatig dicht tegen haar aan ging liggen met haar kop over haar heen. Is het dan echt toeval, dat ik Hazel op haar stamboom “Salty Sands Be Jewelled” noemde?
Bij zonsopkomst vanochtend zijn Marianne en ik, met Megan, Chloe, Hinde en Hazel gaan wandelen in de duinen bij het Hengstenpad. Ik hing een waxinelichtje in een struik, en we zagen de zon opkomen en namen in gedachten afscheid, volgens Jewel’s laatste wens.
Ik heb haar gezegd dat ze er voortaan bij iedere wandeling bij zal zijn en als vanouds trots en alert voor mij uit zou lopen. We hebben onze wandeling door het bos gemaakt en genoten van Jewel’s moeder, dochter en kleindochters. Daarna hebben we thuis bij Jewel koffie gedronken. Aan het eind van de ochtend heb ik haar naar het crematorium gebracht. Samen met Ronald, mijn grote broer, de rots die er altijd voor mij is, die altijd bij de geboorte van mijn pups is geweest, maar die me ook zo geweldig steunt bij het afscheid van onze hondjes.
Vandaag heb ik Jewel’s overlijdensdatum ingevoerd in The Whippet Archives. Ik mis haar warme lijfje en oogopslag meer dan ik uit kan leggen. Chloe, Hinde en Hazel zijn me tot troost, met hun vrolijkheid en routines, ook al zullen zij haar nooit kunnen vervangen. Maar het leven gaat door; aanstaande dinsdag gaan Marianne en ik met Megan naar de dierenarts voor een echo, en hopelijk komen Jewel’s achterkleinkinderen begin april op de wereld.
Ik wilde tot slot in deze blog Jewel’s leven vieren, met dit filmpje dat ik gisteren op facebook publiceerde, en waar honderden hartverwarmende reacties, privé mailtjes en telefoontjes op kwamen. Zoveel mooie woorden, die heel erg binnen kwamen. Wat zijn windhondenmensen toch bijzonder op belangrijke momenten. 
“Jewel” Of Summer’s Joy Mandolin
*15-02-2004 +26-02-2014
Ook ontving ik dit prachtige gedicht, dat ik nog niet kende en me ontzettend aanspreekt in deze situatie.
VOLBRACHT
En dan
is het volbracht.
En dan
is alles stil.
En dan
wordt alles anders…
En zal tot leven komen,
wat blijvend is –
De liefde,
die over de grenzen verbindt,
De liefde,
die kracht en troost geeft,
De liefde,
die de weg wijst,
De liefde,
die eeuwig is.
SALTY SAND'S WHIPPETS 
Heel mooi geschreven …
Hoe mooi kan het leven zijn, Hoe dankbaar kan het leven zijn , Hoe liefdevol kan het leven zijn, Hoe kort kan het leven zijn en daar in tegen HOE oneerlijk….. Jewel mooie meid HOE kan het …. Veel te kort ….
Wat ben ik blij met mensen zoals jij/jullie wat een warmte, die voel je door heel het verhaal heen. Wat heeft Jewel een fijn leven bij jullie gehad en altijd die warmte mogen voelen, iets wat ze ook dubbel en dwars heeft terug gegeven. Wat een schat van een hond. Hele bijzondere oogjes. Kortom alles wat ik over de whippets lees maakt dat ik met veel liefde kijk naar alles wat ik van jullie lees over de prachtige maar vooral lieve whippets. Ze zij bijzonder.
Heel veel sterkte met het missen van jullie Jewel.
Warme groet Riza Roemers-Berenson
Wat heb je dat weer mooi geschreven Monique. Een mooi eerbetoon aan jouw hartendiefje. Wat een prachtig hondje was ze hè? Zowel van binnen als van buiten. Wat ik me vooral van haar zal herinneren is haar lieve bruine ogen die je zo doordringend konden aankijken en haar humor. Ik moest altijd lachen zoals ze haar etensbakje meenam naar haar mand of lekker op de bank bleef liggen omdat het lekkers haar toch wel werd gebracht. Wat ben ik blij dat ik nog afscheid van haar heb kunnen nemen. Nu overheersen de tranen nog als ik aan haar terugdenk, maar ik weet zeker dat die snel zullen worden vervangen door een lach. Sterkte x
Ach Monique… De tranen stromen over mijn wangen. Ik ben met bevende handen aan je blogje begonnen… Wat is het triest om je hartendief te moeten laten gaan. Ik voel zo je verdriet 😦
Ze heeft gelukkig een prachtig prachtig leven gehad. Maar of dat het gemis zachter maakt?
Veel van de dingen die je beschrijft over Jewel herken ik dan ook in Zoë (het voor je uit lopen, je met een speciale blik bekijken, het aflikken van de benen na een douche). Maar niet het bedelen: dat doet Zoë als de beste, zelfs al krijgt ze altijd iets na afloop. Dat moet ze dan van de papa hebben 😉
Ik kreeg het echt moeilijk als je omschrijft dat Chloe niet bij haar lichaampje durfde gaan. En Hazel dan weer moedig met je mee ging.
Ze zijn zo speciaal, onze windhondjes.
Ik heb mijn hele leven lang -voor ik het genot van een windekind kende- iets ‘gemist’ … Ik wist niet wat het was.
Tot ik mijn eerste whippetje kreeg van jou. Ze zijn ZO een verrijking in mijn leven. Het is gewoon onvoorstelbaar wat deze speciale hondjes voor ons betekenen. Gelukkig ben je omringd door mensen die dit ook zo aanvoelen.
Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat ik even moedig als jij kan zijn Monique. Als de tijd daar is om ze te moeten laten gaan.
Je hebt een prachtig stukje voor Jewel geschreven. Voortaan kijkt ze over je schouder mee.
Erg veel sterkte. Ook aan Ronald en je mam.
Prachtig geschreven. Het raakt me echt.
Nogmaals,heel erg veel sterkte.
Met een brok in mijn keel ben ik aan je blog begonnen. Bij het begin wist ik al hoe dit blogstukje af ging lopen want de laatste dagen hebben we intensief mee mogen beleven via onder andere de social media. Dankbaar dat je dat met ons wilde delen. Ik heb halverwege even moeten stoppen. Even heel egoïstisch mijn eigen pijn voorrang gegeven aan alle herinneringen die boven kwamen toen mijn eigen whippetkind het aardse verruilde voor het eeuwige. Wat een verdriet. Wat een boosheid. Waarom nou toch? Die lieve Jewel. Jouw hartendiefje. Dat mooie blonde kind. Iemand zei tegen me: het moet wel verdomd mooi zijn in de hemel, wil ie het net zo goed hebben als bij jullie. Dat telt ook voor Jewel en jou. Ze had geen beter huisje kunnen vinden. Alles heb je voor haar gedaan. Tot het allerlaatst. En de rest van je leven zal altijd in het teken van Jewel blijven want ze zit in je hart.
Heel veel kracht, liefde en sterkte om dit intense verdriet een plaatsje te geven. Ook woorden van troost voor je grote broer en je mam. En iedereen die van Jewel houdt.
Rust zacht, lieve Jewel. Vaarwel, lieve schat. Je wordt nooit vergeten.
Slik… wat een ontzettend mooi blog over jouw Jewel. Meer komt er eigenlijk niet uit bij mij nu… Daardoor voel ik al dat jij zo’n ontzettend moedig mens bent, dat jij dit volbrengt, vandaag, voor jouw Jewel.
Ontzettend veel sterkte met dit verlies, je hebt alles gedaan voor haar wat gedaan moest worden Monique, maar wat zul je haar vreselijk missen. Xx
Lieve Monique,
Wat hartverscheurend mooi, dit eerbetoon aan en deze liefdesbetuiging voor Jewel. We hebben tranen met tuiten moeten huilen terwijl we haar nog niet eens kennen…. We hebben jou leren kennen op de Veteranendag. Sinds april vorig jaar zijn wij ook de dolgelukkige eigenaren van een geweldige whippet vent en snappen daarom met iedere vezel van ons lichaam hoe zwaar het is om los te moeten laten… alleen de gedachte al is ondragelijk. Toch weten we dat dit prachtige whippet meisje voor altijd bij je zal zijn, al wordt het nu anders. Ze is nu in een andere dimensie waar ze gelukkig geen pijn meer hoeft te hebben. We wensen je, naast je verdriet en pijn, ook hele fijne momenten van dankbaarheid en vreugde omdat deze lieve hond jou was toevertrouwd. Jewel behoorde jou toe vanaf het allerprilste begin, en andersom. En dat zal nooit verdwijnen… Dat heeft weer toekomst…
Heel veel sterkte Monique, ook voor je broer en moeder en de andere prachtige whippet dames….Wij omarmen je vanuit Eindhoven,
Marcel, Marjo, Marissa, Lara& Marvin en Beer
Wat zag ik ertegenop om hieraan te beginnen maar ik werd gegrepen door het verhaal en heb het ademloos uitgelezen. Aan het eind leek het of ik haar gekend heb. Een prachtig leven heeft Jewel gehad bij jou, ze heeft er dankzij jou alles uit kunnen halen wat maar mogelijk was. Je hebt gelijk, het is te jong maar tien van zulke jaren tellen dubbel.
Sterkte.
XXX Trea
Al die laatste keren, het is iets verschrikkelijks. Invoeren in the Whippet Archives..bijzonder dat jij dat ook noemt, dat vond ik zo erg. Het hakt er allemaal zo in..en tegelijk zijn er zoveel dingen zo ontzettend mooi. Heel veel intenser leven dan in deze dagen, gaat haast niet. Ik heb er veel respect voor prachtig je hier mee omgegaan ben, Monique. Het is Jewel-waardig.
Heel mooi,
sterkte Monique
Monique wat een prachtig afscheidsblog van je lieve Jewel, Het lijkt voor mij alsof ik haar gekend heb terwijl wij haar maar heel even gezien hebben die dinsdag.
Ze heeft een prachtig leven gehad maar helaas veel te kort. Gelukkig zie je haar terug in haar kinderen. Heel veel sterkte met dit grote verlies.
Henk en Marianne.
Wat aangrijpend. Wat een rot ziekte, dat zo’n lief en mooi lijf zo kan degenereren maar in haar prachtige zoon zal ze doorleven.
Ontroerend mooi geschreven en een prachtig document over jouw Jewel. Heel bijzonder.
Jewel, ik kende je niet eens persoonlijk. Maar door de verhalen die je vrouwtje Monique over je schreef ben je gaan leven. Ik ken je vrouwtje nog maar kort en het doet mij zoveel dat zij met al die liefde over je schrijft, dat ik dit blog gewoon niet in één keer kon uitlezen. Ik voelde de liefde voor jou, maar nog meer het verdriet om je te moeten laten gaan. Eigenlijk veel te jong. Helaas heeft die rottige ziekte nu al een streep door jouw leven getrokken. Wat was je toch sterk. Je liet niet eens merken hoeveel pijn je wel niet had van je val van de trap. Gelukkig wist jouw baasje dat ze jou een waardig afscheid moest gunnen en dat heeft ze gedaan! Neemt niet weg dat dat ontzettend veel pijn doet! Lieve Jewel rust zacht zonder pijn en ongemak, w zullen nog vaak aan je denken… Monique, nogmaals een hele dikke knuffel en heel veel sterkte met dit verlies.
Stiekem hoopte ik nog op een wonder voor je maar helaas…… Heel veel sterkte!!!! Het moet gezegd; het is een bijzonder mooie manier om afscheid te nemen van een heel speciaal iemand die duidelijk heel veel liefde ontving en gaf.
Met een brok in mijn keel dit verhaal over Jewel, een verhaal over dierenliefde gelezen. Prachtig in woorden weergegeven. Hele mooie manier van afscheid nemen. Jewel voor altijd in jullie en in ons hart. Sterkte allemaal…. Nel van Wijngaarden
Wat een mooie afscheid van een prachtige whippetje. Geen mens houdt het droog.
Gelukkig heb je destijds een juweel van een pup met je hart gekozen. Uit je woorden blijkt hoe diep de liefde was en dat maakt het afscheid des te moeilijker.
Ik wens je erg veel sterkte …
Wat een mooi verhaal, tranen lopen hier over mijn wangen. Heb al menig keer alles weg gehaald en weer iets anders geschreven, het lukt me niet iets moois te schrijven. Wens je zoveel kracht en sterkte met het verlies van Jewel.
Ook mij lukt het niet om in woorden te vatten wat ik voel, zoals jij schrijft over leven en afscheid van je lieveling is zó bijzonder mooi.
Het heeft me diep geraakt……..
Mooi en verdrietig….
Lieve Monique,
Gecondoleerd met het overlijden van Jewel. We wensen je heel veel sterkte met het verwerken van het overlijden, en alles een plaatsje te geven.
Verder zijn er geen woorden voor…………
Liefs,
Bert en Herma met Vogel en Schaap