Tien jaar is voor een whippet te jong om te gaan. Maar wanneer je je hond een leuk en gevarieerd leven biedt, dan blijkt er toch te veel te zijn om op te noemen in één blog. Op 15 februari 2004 kreeg onze Chloe haar nestje. Het was een samenwerking tussen ons en Wim Wiersma, Chloe’s fokker, uit een vriendschap die inmiddels 14 jaar duurt. Het nest droeg zijn kennelnaam Of Summer’s Joy, maar werd bij ons thuis geboren en grootgebracht.
De pups kregen allemaal een andere kleur bandje om, en we zouden na ruim zes weken samen met Wim kiezen wie de mooiste was, en die zou dan bij ons blijven wonen. Maar ik begon het ingetogen pupje met het witte bandje al Jewel te noemen zodra zij na twee weken haar oogjes open deed en haar hypnotiserende blik op mij richtte. Er was geen houden aan en geen weg terug; haar gedrag in het nest had al de vanzelfsprekendheid van de uitverkorene – zoals dat bijna altijd gaat met pups die bij hun fokker blijven, omdat zij het weten, lang voordat de fokker het weet ;>)
In het eerste jaar was ze een slechte eter, en daardoor is ze een tijdje de lelijkste pup uit het nest geweest. Pas met twee jaar kreeg ze vrouwelijke vormen, en durfde ik haar af en toe in te schrijven op shows. Met enig succes, maar er was één whippetdame die in dezelfde week is geboren als Jewel, die in Jewel’s beste jaren zo’n beetje alles won wat er te winnen was, de inmiddels levende legende Daydream Di Mahana. Toen heb ik een heel belangrijke les geleerd: wanneer je als fokker niet alleen je ogen maar ook je hart volgt bij het kiezen van een pup, en er wordt toevallig ergens weer eens een “Daydream” geboren, dan win je misschien niet zo vaak, maar de keuze gemaakt met je hart betreur je nooit meer.
In 2006 werd Jewel beste van het ras op de Eurosighthoundshow, onder keurmeester Caroline van Zanten. Daarmee verkreeg ze haar 1e CAC plus de titel ESH’06 op haar stamboom. In 2007 werd ze reserve beste teef op de Belgische Club Match, onder keurmeester Susanne Oschinski, achter Blue Spring’s Tiffany, haar toekomstige schoonzus. In 2010 werd ze beste teef op de kampioensclubmatch van de Ned. Whippet Club onder keurmeester Hetty v.d. Lee. Daarmee verdiende ze haar 2e en 3e CAC. De volgende dag deed ze mee aan de NWC Clubren in Venlo, waarmee ze winnares werd van het show/ren combinatieklassement. En dan werd ze nog twee maal reserve beste teef op Nederlandse hondententoonstellingen, waardoor ze uiteindelijk maar twee reserves van het Nederlands Kampioenschap af is gebleven (3 CAC’s plus 4 reserve CAC’s benodigd). Het veteranenkampioenschap was binnen handbereik en had haar naar dat Nederlands kampioenschap kunnen brengen, maar blessures en daarna het syndroom van Cushing als gevolg van een hypofysetumor gooiden roet in dat eten.
Maar al die mooie successen verbleken bij wat mijn hartendief voor mij is geweest in al die jaren. Een hondje dat mijn benen altijd droog likte wanneer ik uit de douche kwam. Dat met haar etensbakken in het rond liep en de bakken van haar roedelgenoten voor hun neus in haar bek nam en wegdroeg, om elders leeg te likken. Een hondje dat nooit bedelde, omdat ze wist dat alles haar toch wel werd gebracht. Dat een lust voor het oog was wanneer zij zich bewoog door de natuur. Mijn muze, mijn mooiste whippetfoto’s maakte ik van haar. Mijn stille kracht, die haar blessures zo goed kon verbergen. De meest gepassioneerde jager uit mijn roedel, die een gevaar vormde voor mollen, konijnen, hazen en katten…… en die ooit een prachtige kill maakte op de witte vlieger van een argeloos jongetje in de duinen, omdat zij dacht dat het de kunsthaas op een coursing training was ;>).
De stammoeder van het eerste nest dat onder de prefix Salty Sand’s is geboren. Dat bracht ze prima groot. Toch is ze altijd meer dochter van Chloe gebleven dan moeder van Hinde geworden. Jewel had haar handen vol aan deze brutale dochter, die graag met moeder speelde maar ook de ambitie had om een plaatsje op te schuiven in de roedelrangorde, ten koste van Jewel. Pas toen Hinde zelf haar nest kreeg en daarna werd gesteriliseerd werd hun relatie gelukkig stabieler. 
Toen Jewel oma werd van Hinde’s nest wrong zij zich met veel gedram de werpkist in om bij de pups te kunnen liggen en ze te verzorgen. Tot onze stomme verbazing vond Hinde dat allemaal prima. 
Vorig jaar viel de diagnose Cushing. Jewel kreeg de daarbij horende dikke buik en dunne beentjes. Wie daarover wil lezen, kan kijken in Jewel’s dagboek op haar Cushing blog (www.hondcushing.wordpress.com). We gingen het gevecht aan met behulp van medicatie, maar de aftakeling ging gestaag door, met af en toe wat opstekers er tussendoor. Met kerst viel ze met dat rare lijfje van de trap. Afgelopen dinsdag, de dag nadat ik met de steun van Elly en Nikki bij de specialist in Utrecht zag wat voor afschuwelijk geheim zij steeds heeft geprobeerd verborgen voor ons te houden – een vergrote tumor aan de hypofyse en twee gebroken nekwervels – zag ik haar met moeite 100 meter de natuur in strompelen, en daarna weer 100 meter terug, met nog veel meer moeite. Ik wist toen wel wat mij te doen stond. Want hondjes zijn sinds een eeuwigheid aan ons verbonden om ons te leren wat onvoorwaardelijke liefde is, en dat we in vandaag moeten leven, niet in gisteren en morgen. Dat eerste heb ik naar mijn gevoel volledig aan haar kunnen geven, nooit heb ik haar voor iets of iemand opzij geschoven. Maar het tweede vind ik terwijl ik dit schrijf nog gods onmogelijk. 
Ik heb dinsdag en woensdagochtend Jewel’s lievelingsplekjes in de natuur bezocht, samen met haar en haar moeder Chloe. Hinde en Hazel, mijn andere twee eenheid, bleven bij mijn moeder. We hadden schitterend weer en hebben rustig in de natuur gezeten en om ons heen gekeken. Gisteren reden Ronald en ik met Jewel naar mijn holistisch dierenarts in Heemskerk. Wij zijn daar uren geweest, terwijl zij Jewel naar het licht begeleidde. Op afstand hebben een aantal bijzondere helpers ons daarbij geholpen.
Het was een mooie serene gebeurtenis, waaruit naar voren kwam dat Jewel na haar overgaan nog een nacht bij mij thuis zou blijven. De honden hebben bij haar gekeken; Chloe durfde niet; Hinde is één keer geweest, en onze bijzondere Hazel ging keer op keer met mij mee naar binnen en leek er heel begrijpend mee om te gaan. Hazel is ook degene geweest die haar oma de laatste weken op het hoofd likte, en regelmatig dicht tegen haar aan ging liggen met haar kop over haar heen. Is het dan echt toeval, dat ik Hazel op haar stamboom “Salty Sands Be Jewelled” noemde?
Bij zonsopkomst vanochtend zijn Marianne en ik, met Megan, Chloe, Hinde en Hazel gaan wandelen in de duinen bij het Hengstenpad. Ik hing een waxinelichtje in een struik, en we zagen de zon opkomen en namen in gedachten afscheid, volgens Jewel’s laatste wens.
Ik heb haar gezegd dat ze er voortaan bij iedere wandeling bij zal zijn en als vanouds trots en alert voor mij uit zou lopen. We hebben onze wandeling door het bos gemaakt en genoten van Jewel’s moeder, dochter en kleindochters. Daarna hebben we thuis bij Jewel koffie gedronken. Aan het eind van de ochtend heb ik haar naar het crematorium gebracht. Samen met Ronald, mijn grote broer, de rots die er altijd voor mij is, die altijd bij de geboorte van mijn pups is geweest, maar die me ook zo geweldig steunt bij het afscheid van onze hondjes.
Vandaag heb ik Jewel’s overlijdensdatum ingevoerd in The Whippet Archives. Ik mis haar warme lijfje en oogopslag meer dan ik uit kan leggen. Chloe, Hinde en Hazel zijn me tot troost, met hun vrolijkheid en routines, ook al zullen zij haar nooit kunnen vervangen. Maar het leven gaat door; aanstaande dinsdag gaan Marianne en ik met Megan naar de dierenarts voor een echo, en hopelijk komen Jewel’s achterkleinkinderen begin april op de wereld.
Ik wilde tot slot in deze blog Jewel’s leven vieren, met dit filmpje dat ik gisteren op facebook publiceerde, en waar honderden hartverwarmende reacties, privé mailtjes en telefoontjes op kwamen. Zoveel mooie woorden, die heel erg binnen kwamen. Wat zijn windhondenmensen toch bijzonder op belangrijke momenten. 
“Jewel” Of Summer’s Joy Mandolin
*15-02-2004 +26-02-2014
Ook ontving ik dit prachtige gedicht, dat ik nog niet kende en me ontzettend aanspreekt in deze situatie.
VOLBRACHT
En dan
is het volbracht.
En dan
is alles stil.
En dan
wordt alles anders…
En zal tot leven komen,
wat blijvend is –
De liefde,
die over de grenzen verbindt,
De liefde,
die kracht en troost geeft,
De liefde,
die de weg wijst,
De liefde,
die eeuwig is.
SALTY SAND'S WHIPPETS 