Het is nauwelijks te bevatten. Mijn oude prinses Chloe is vandaag zomaar naar het Licht gegaan.

Waar te beginnen… ik heb zoveel over haar te vertellen, maar ik vind op dit moment niet de woorden, want wanneer een dierbare naar het Licht vertrekt wordt het van binnen ijzig stil.

Zij was het kompas van mijn roedel. De leidster die kon leiden zonder haar tanden te laten zien en zonder ook maar een geluidje te maken. Mijn altijd opgewekte, ongecompliceerde, zelfstandige en gelijkmatige prinses met de grote sprekende ogen. Geen aansteller, een doordouwer in slechte tijden. Mijn toegangskaartje tot de wereld van de whippet en alle vriendschappen die daaruit zijn voortgevloeid, mijn bron van de passie voor dit ras, mijn meest ideale reisgenootje, mijn veelvraat, mollendoder, stammoeder van onze kennel, moeder, oma, overgrootmoeder en betovergrootmoeder van een aantal innig geliefde whippetkinderen die zijn geboren bij ons en bij anderen. Troostoma voor Hinde in de afgelopen weken; iedere dag lag zij bij haar, gaf haar troost en energie. Beste vriendin van mijn moeder. Rots in mijn woelige branding, 14 1/2 jaar lang.

Ik wist dat zij een hondje van de dag was en had na de recente dramatische dood van haar dochter Jewel de hoop dat Chloe mocht sterven zonder ziekbed, in haar vertrouwde omgeving, heel dicht bij mij. Zaterdag nog ging zij in een handgalopje het duin op. Zondag lustte ze geen eten of drinken, en ze was plotseling krachteloos, liep te wankelen en viel zomaar om. Ze had een lage polsslag maar geen merkbare pijn. Ik had zomaar het gevoel dat ze ons die dag zou verlaten en heb haar rustig op de bank gelegd om vanuit een vertrouwde omgeving te gaan. Ze lag er comfortabel bij en dat was ’s avonds nog zo. Ik heb haar toen toch mee naar een dierenarts genomen, waar ze injecties kreeg tegen pijn en misselijkheid, in ieder geval iets om comfortabel de nacht mee door te kunnen komen.

Maandag ging ze weer eten en drinken heen. Maar ze was nog steeds wat zwak op de benen, dus vandaag toch maar bloed laten prikken. Daarna ben ik met Chloe, Hinde en Hazel even in een stukje groen geweest. Toen we weer thuis kwamen gaf ik de dames hun bakje eten. Chloe at bijna alles op, en werd nog geen vijf seconden later onwel; ze viel om en had pijn en krampen in haar buik. Een hele lage hartslag. Ik reed haar snel terug naar de dierenarts en ondertussen had zij nog maar een hartslag van 40 slagen per minuut. Haar slijmvliezen waren wit en ze had nog altijd pijn in haar buik. Een echo wees uit dat haar lever heel groot was en omgeven door vocht. De conclusie was een zogenaamde lekkende lever, als gevolg van hartfalen.

Ik heb telefonisch contact gezocht met onze holistisch dierenarts, die ons op afstand heeft bijgestaan, terwijl onze Helderse dierenarts voor haar deed wat nodig was om alle pijn achter zich te laten. Gelukkig was mijn broer Ronald ook nu weer aan onze zij.

Chloe’s onmetelijke trouw aan haar roedel zei haar koste wat kost te moeten blijven vechten om te leven. Maar haar lijfje fikste dat niet. Hinde en Hazel zijn stil en van slag; ze begrijpen het niet meer. Er is ook zoveel gebeurd in maar acht maanden tijd: Jewel en Chloe voor altijd weg, Hinde verlamd door een aanrijding en net als Hazel getraumatiseerd door wat er is gebeurd. Ik heb min of meer vrede met Chloe’s overlijden, maar het is gewoon zo veel om te verstouwen…….

Wim en Jos, bedankt dat jullie prinses bij mij mocht komen wonen. Ze heeft jullie en ons regelmatig heel trots en blij gemaakt, en wat was ze altijd blij om jullie terug te zien.

Het lijkt nog maar gisteren dat zij haar eerst stapjes op ons strand zette…..

“Chloe” Kamp. Of Summer’s Joy Georgy Girl, NVK, *03-05-2000 – +14-10-2014.

Vandaag zijn haar laatste stapjes op aarde gezet. Lieve prinses, wat zullen wij je missen.

Een link naar mijn uitgebreide blog over Chloe’s leven, toen zij begin mei haar veertiende verjaardag vierde:

https://saltysands.wordpress.com/2014/05/02/al-veertien-jaar-vrolijk/