Het laatste blog dat ik schreef dateert van november 2019…. daarna gebeurde er zo veel, dat het daar voorlopig niet meer van kwam.

We beginnen met een blije mededeling: rond 22 februari verwachten we voor het eerst sinds meer dan 3,5 jaar weer een Salty Sand’s nest. Het zal worden geboren en grootgebracht bij Marianne en Arend. Trotse ouders zijn Lotta en Herman; we zijn Herman’s eigenaar Deke Bellinga dankbaar voor het mogen inzetten van deze knappe reu, die zich al heeft bewezen als succesvolle vader van een aantal nesten.

Afgelopen vrijdag waren we bij de dierenarts om een zwangerschapsecho te laten maken, op de 32e dag. Lotta had de afgelopen weken een slechte eetlust en ook dachten we veranderingen te zien aan haar tepels en buikbelijning. En toch…. zoals bij de eerdere generaties waren er twijfels of ze echt drachtig is, want het kan per slot van rekening ook gaan om een schijnzwangerschap. Lotta lag er rustig en vol vertrouwen bij in de zachte echo-goot.

Marianne en Lotta lijken hier allebei vol verwachting naar het beeldscherm te kijken ;>)

De vruchtjes kwamen al snel in beeld, inclusief hun bloedstroom in kleur. Het blijft magisch om te zien, wat daar allemaal leeft van binnen. Ze werden ook gemeten en waren op dat moment 2,5 cm groot, grote garnalen dus, die in de komende 4 weken moeten uitgroeien naar pups van zo’n 250 – 300 gram.

Van zowel Lotta als Herman zijn de harten en ogen getest en in orde bevonden. We kijken uit naar een aantal leuke en hopelijk ook mooie pups, die waarschijnlijk netjes in de maat van de rasstandaard zullen vallen. En we hopen dat ze de goede gezondheid en fijne karakters van hun ouders mogen erven.

Marianne op het strand met Lotta, Aprille en Megan. De pups kunnen zich verheugen op een opvoeding door hun moeder, oma en overgrootmoeder, het wordt hopelijk weer dik genieten! En betovergrootmoeder Hinde, oudtante Hazel en tante Bliss komen graag af en toe aanwaaien om kennis te maken met hun nieuwste familieleden.

Wat is er afgelopen allemaal nog meer gebeurd, behalve de dekking van Lotta door Herman?

Het hele jaar stond voor mij en mijn roedel in het teken van een huis verkopen, een nieuw huis bouwen, verhuizen, mantelzorgen voor mijn moeder en mijn broer, werken en daarnaast gewoon lekker veel buiten zijn.

Het huis is af, de tuin moet nog….

Maar voor de honden voelt het ook zonder aangelegde tuin al heerlijk.

Een eerste laagje sneeuw op het huis; ook de voortuin is nog niet aan de beurt gekomen… dat is het volgende project.

Arme Hinde brak drie botjes in haar middenvoet, doordat zij letterlijk van haar sokken werd gelopen door Bliss en Hazel, die met elkaar aan het rennen waren. De botjes werden gespalkt en het heelde goed, maar haar kwetsbare velletje ging helemaal stuk. Gelukkig is dat ook weer snel verholpen door Margriet Koopman, haar fysio/osteo/chiropractor, met behulp van enkele laserbehandelingen.

Dit is Whiskey, de oude whippetreu van mijn broer. Hij wordt in maart alweer 16 jaar; hij loopt nog gemakkelijk anderhalf uur mee met mijn roedel, maar zijn drink- en plasgedrag en een echo wezen uit dat zijn nieren erg aan het falen zijn. Hij kwam naast mij wonen samen met mijn broer, en stond regelmatig voor mijn tuindeuren te loeren om bij de andere honden te zijn. Tja, dat kunnen we hem niet kwalijk nemen. Daarom woont hij sinds oktober bij mij in, en zorgen mijn broer en ik samen voor hem in deze laatste fase van zijn lange leven. Leve onze lekkere tuin, en het vinyl op mijn vloer…. de dweil is er iedere ochtend goed voor, maar dat heb ik dik voor Whiskey en mijn lieve broer over.

Een verdrietig afscheid was er van Maestro van Hans en Elly. Hij was Hinde’s nestbroer en hij ontwikkelde problemen in zijn rug, die niet meer konden worden verholpen door de osteopaat/chiropractor. Op een dag kon hij letterlijk niet meer uit de voeten, en moesten Hans en Elly hem laten gaan. Dit was heel verdrietig. Wat vliegt de tijd in een hondenleven toch voorbij….

Het lijkt gisteren, dat Maestro als pup van 7 weken over het strandje hier stapte tijdens het bezoek van een aantal bevriende fokkers, vlak voordat hij uitvloog naar Hans en Elly. Maar het is alweer meer dan 12 jaar geleden. Ik heb hem ook diverse keren mogen showen en hij werd altijd mooi geplaatst door de keurmeesters. We zullen hem heel erg missen, hij was zo’n leuke lieve reu.

De zomer bracht ons ondanks de drukte rondom de huizenbouw en -verkoop heerlijke momenten deze zomer op onze zeedijk….

Tobie was verliefd op Bliss tijdens haar loopsheid. Zij wordt hopelijk ook nog moeder, maar niet van hem, sorry Tobie, je bent dan wel 14, heel lief en kerngezond, maar je gereedschap is niet meer compleet en ik heb mijn zinnen gezet op een beige nest met Bliss ;>)!

Plezier in het natuurgebiedje dat niet ver van ons huis ligt.

Deze foto op de bloeiende Hoornboegse heide in Hilversum staat symbool voor een handvol mooie wandelingen met diverse whippetvrienden en -vriendinnen, met inachtneming van de Corona maatregelen.

Een heerlijke trip naar de bossen, waar we ook een prachtige georganiseerde lichtjeswandeling deden in de natuur rond Radio Kootwijk, maar zonder honden want dat was niet toegestaan. En dat voelt zo gek, in de natuur zitten zonder de viervoeters!

Mooie wandeling met mijn broer, in het duingebied van Hargen. Hij werd afgelopen jaar behoorlijk ziek, waardoor onze reden om in een 2-onder-1-kap te gaan wonen ten behoeve van toekomstige mantelzorgsituaties al vervroegd in werking trad….

En mijn kranige mam van bijna 91 kreeg in het afgelopen jaar flinke geheugenproblemen. Zij is echt een van de slachtoffers van de Corona maatregelen, want net als zo velen zit zij al een jaar te verpieteren thuis. We doen ons best om iedere dag een uurtje samen te zijn of even een rit te maken en een wandelingetje in de natuur, maar het verdere gebrek aan contacten laat echt hele nare sporen na, ze gaat best snel achteruit.

Dan is het gewoon fijn, als het goed gaat met je honden, en je samen zorgeloos kunt uitwaaien.

En daarna genieten van de serene rust die heerst in huis….

Het was een raar jaar, voor ons allemaal. Zo’n huis laten bouwen en verhuizen, dat gaat je niet in de koude kleren zitten, ook al is het een gaaf project met een mooi eindresultaat. Vandaar het gebrek aan tijd om te bloggen. Maar daar gaat verandering komen, vooral met het Salty Sand’s nest van Lotta op komst bij Marianne en Arend. Ik ga daar uiteraard uitgebreid verslag van doen. Wordt vervolgd!