Het is weer tijd voor een blog, vaste prik zodra ik zo’n 70 foto’s heb die ik leuk vind om te delen. Dat loopt toevallig een beetje mee met de vier jaargetijden.

Het bruggetje bij het Hengstepad, waar we dagelijks lopen. Over vier weken worden de dagen gelukkig langzaam weer langer. Dit jaar gebruik ik voor het eerst een hoofdlampje als ik het laatste rondje met de honden doe….. het ziet er wat apart uit maar had ik jaren eerder moeten doen!

Eerst maar eens mijn extra kostganger. Geen huisdier maar een buitendier. Een jonge zilvermeeuw die deze zomer in mijn straat is geboren, en iedere morgen bij dageraad voor mijn deur komt vragen om zijn drie eetlepels honden blikvoer. Laatst stond mijn broer voor mijn deur met een zwaar beledigde meeuw in zijn handen. Hij dacht als ervaren dierenambulance medewerker dat het om een verzwakt exemplaar ging dat toevallig voor mijn deur door zijn “hoeven” was gezakt. Maar hij voelde zwaar dus moddervet, hoe kon dat toch ;>))

In september werd eindelijk het lange gras op de zeedijk gemaaid. Nu konden de honden weer veilig rennen en spelen, want er staan lage paaltjes tussen dat gras. Bliss wacht met precisie op haar ring….

Ze is een handige donder met ballen, frisbees en ringen. Ze vindt dat zelf ook, zie ik aan haar gezicht.

In september troffen we elkaar weer tijdens een Whippet straight race bij de WRA. Dit is Niccolo (Duits showkampioen Koseilata’s Nowhere Man), de Duitse vader van Bliss en Lotta. Sabine en haar mam waren op vakantie op Texel, waardoor zij van de partij konden zijn.

Een mooie foto van Niccolo, gemaakt door Sonja.

Hier ligt Bidai, de zoon van onze Hinde uitgeteld bij zijn baasje Olaf.

Hij ligt daar waarschijnlijk te dromen over zijn mooie kill, kort daarvoor.

Lotta en haar moeder Aprille, beide van Marianne en Arend.

Sonja maakte deze blije foto van Lotta, aan het eind van haar rit.

En deze van Aprille’s moeder Megan. Megan is de nestzus van Bidai en van mijn Hazel, geboren uit ons nest van Hinde. Alle drie zijn volgende maand alweer acht jaar oud, en zijn nog bloedfanatiek op de baan.

Marc maakte deze foto van Hazel, die ook behoorlijk wat stof deed opwaaien.

Naast het plezier dat de honden beleven op zo’n dag, hebben wij het zelf ook gezellig.

Maestro van Hans en Elly, nestbroer van Hinde, uit ons nest van elf jaar geleden. Enige man in het nest met zes nestzussen! De mannen zijn tot nu toe dun bezaaid geweest in onze nesten. In onze vijf nesten waren er negentien dames en tien heren.

De prijsuitreiking… vol verwachting klopt ons hart ;>).

Enkele Sandjes vielen in ieder geval in de prijzen!

Eind september begon de bronsttijd voor de edelherten, en ik had met Lenneke afgesproken bij Radio Kootwijk, waar we eerst een lekkere wandeling deden. Ik was benieuwd wat nu precies de bronst triggert bij de herten. Het schijnt dat er eerst “wat kou langs de kloten” moet zijn gegaan. Dat weten we nu dus, en ik zal het niet meer vergeten ook door deze geweldige beschrijving ;>)

Het indrukwekkende gebouw van radio Kootwijk in de schemer, bijna vreemd gelegen midden in de natuur.

In het bos waren duidelijk sporen te zien van de wilde zwijnen en op die plekken hangt een penetrante geur;

Van achter een wildscherm zagen we steeds meer dieren verschijnen toen het donker werd.

Een rotte (is een groep) zwijnen die uitgroeide tot zo’n dertig stuks;

En majestueuze edelherten, die hun bronstroep lieten horen en elkaar weg probeerden te jagen. Een prachtig diep geluid. Indrukwekkend!

Radio Kootwijk, echt een aanrader om eens te beleven in deze periode!

Maar ook dichtbij huis is van alles te beleven in de natuur. Tobie showt hier zijn tuigje, van de hand van Evelien (Craft & Hound).

Het zit hem als gegoten. Tobie moet in een ver verleden zijn keel hebben beschadigd bij het trekken wat hij altijd deed aan de riem, of waarschijnlijk het geruk aan zijn riem, omdat hij niet was gesocialiseerd op straat. Sinds hij bij ons is komen wonen drie jaar geleden, is dat gekalmeerd. We moeten bij het eten altijd zijn brokjes naar beneden wrijven, want ze blijven hangen op de slokdarm vernauwing die ontstond door de beschadiging. Het tuigje is op maat gemaakt en bedoeld om zijn keel te ontzien als hij aan de riem loopt.

Wanneer de meidoorn bessen rood kleuren, is het weer smullen geblazen. Ik heb het nooit begrepen, want ze zijn enorm melig en noch zoet noch zuur, maar er zit kennelijk iets in waar de honden iets aan hebben. Mijn roedel is aan het eind van de zomer altijd erg druk met oogsten van bramen, rozenbottels en deze meidoorn bessen.

Nog meer oogst, tijdens een rondje met Marianne in Mariendal; op het grote veld was net  gemaaid, en dat brengt veel muizen aan het licht, dead or alive.

Het hondenstrandje (of hebben alleen de hondeneigenaren dat ervan gemaakt ;>).

De regen bracht volop paddestoelen, dus ook met Sylvia en de camera’s hebben we een rondje Mariendal gedaan.

 

Zoveel moois om vast te leggen, terwijl de honden hun eigen ding doen om ons heen. Als je op een van de foto’s klikt, wordt hij groot.

 

Thuis is het daarna behaaglijk op de bank.

Evelien was een weekend in Den Helder, en op de zondag gingen we naar de nestwandeling van het Of Summer’s Joy nest van Wim en Jos, het nest waar Evelien’s Billy uit komt. Of de pups elkaar nog kenden na ruim twee jaar is maar de vraag, maar het plezier dat ze hebben om hun fokker terug te zien is zeker, en whippets zijn altijd blij om soortgenoten te zien en ermee te spelen.

Wandelen en spelen in het Amsterdamse bos, met na afloop een lunch.

Het was een prachtige dag in oktober, heel druk met mensen en honden in het bos, maar ruimte genoeg om stressvrij te kunnen wandelen. En gek genoeg op deze dag kwam niet half Schiphol laag over vliegen, wat ik daar altijd heb meegemaakt.

Bliss (2,5) en Hazel (8); Bliss is nog heel jong en wil altijd zo graag spelen. Gelukkig is Hazel er meestal wel voor te porren.

De herfst brengt altijd prachtig warm gefilterd licht….

Evelien met haar James (10), Zoe (11) en Billy (2,5).

En ondergetekende met Bliss (2,5), Hazel (8), Hinde (11) en Tobie (12,5).

Een onderonsje met de gezellige kleindochters van de uitbater. Heel eventjes ongevraagd “oma” spelen, tja, als het leuke pittige meiden als deze zijn, is dat best even genieten.

Zoe en James op de bank. Zoe is een nestzus van Hinde, en is hier elf jaar geleden geboren. Dit was waarschijnlijk een van haar laatste bezoekjes in haar geboorteplek, want we gaan over ruim een half jaar binnen Den Helder verhuizen.

Foto van mijn ochtendrondje bij het Hengstepad, voor ik ga werken. Dan rennen Bliss en Hazel altijd minutenlang achter elkaar aan door de duinen heen. Bliss is altijd het haasje, dat wil ze graag. Op de achtergrond een halfwindhond, die het allemaal niet goed bij kan houden ;>)

Hier nog een vriendelijke vriendin die Bliss niet bij kan houden….

Een omgekeerde coursing…. toch apart dat een whippet die graag wil spelen altijd liefst zelf het haasje is… je zou haast denken dat ze willen opscheppen over hun wendbaarheid en snelheid.

Even samen bijkomen ;>)

Tobie en zijn haat-liefde verhouding met de eenden… het koude water schrikt hem nooit af. Hij kan eigenlijk heel veel hebben. Hij werd in september gepakt door twee herders en had ook een wond die moest worden gehecht. Dat is niet de eerste keer, maar gelukkig houdt hij er tot nu toe geen trauma’s aan over.

Vorig weekend een mooie wandeling met Sylvia in Hargen aan zee, zo’n 30 kilometer van Den Helder.

Het bos liet zijn mooie herfsttinten zien;

Sylvia maakte deze leuke foto van mijn roedel en mij;

Tobie, 12,5 en nog zo lekker fit. Hij geniet al drie jaar van het los lopen. Voordat hij bij ons kwam, kwam hij nooit verder dan de tuin van zijn eigenaren. Hij had geen bespiering en hij woog drie kilo minder dan nu. Ondertussen heeft hij er bij ons ruim 10.000 wandelkilometers op zitten (hij doet alles dubbel namelijk omdat hij in het rond rent ;>)

Het mooist vind ik het lopen door de open stukken in het gebied. Vooral aan het eind van de middag komt er zo’n magisch sfeertje in.

Het stuifduin met de gloed van de ondergaande zon erop;

We hebben speciaal gewacht tot de zon onder ging in zee.

Ik maakte deze close up van Hinde’s grijze kopje, nu elf jaar oud.

Zo’n whippet kopje verandert behoorlijk met de jaren. Niet alleen in het grijs worden, maar ook de vorm van de schedel en zelfs de ogen worden groter en ronder. Dit was Hinde toen ze net zo oud was als Bliss nu, ruim twee jaar oud.

Ik ga door met nog wat opnames van snuitjes, deze maakte ik deze week van Bliss. Voor je het weet is het ook grijs, dus geen kansen onbenut laten. Ze is nu 2,5 jaar oud.

Wat wil ze nu toch van me met dat zwarte knipperende ding voor haar gezicht?

In de nieuwe cave van DG Doggear. Ze zijn net binnen en erg mooi. Betere kwaliteit qua materiaal en afwerking dan de cozy caves die we nu alweer zes jaar hebben.

Deze twee nieuwe caves waren wel een flinke investering, maar ik zag dat Toby en Hinde er steeds naast zaten met de caves, op hun oude dag. Bliss en Hazel waren hen steeds te snel af. Kijk Tobie genieten van zijn nieuw verworven cave!

En ook Hinde heeft goed begrepen dat er een voor haar bij is ;>)

Koffie drinken bij Marianne. Nog zo’n lief snuitje: Megan, dochter van Hinde en nestzus van Hazel. En oma van:

Lotta. Als alles goed gaat wordt zij eind mei loops en begin augustus 2020 moeder van het volgende Salty Sand’s nest, bij Marianne en Arend, waar zij zelf ook is geboren.

Ze weet nog van niets, maar als ze net zo’n toegewijde moeder en gemakkelijke bevaller is als haar moeder Aprille, dan komt het allemaal dik in orde.

We hebben een prachtige reu voor haar op het oog, waar ze al kennis mee heeft gemaakt.

Maar daarover meer in het nieuwe jaar ……