We hebben heerlijke zomermaanden achter de rug; wonen aan zee voelt in die maanden aan als vakantie.

Tobie werd deze zomer 12; ik weet de datum niet, maar 3 jaar geleden gaven zijn toenmalige baasjes aan dat hij “al 9” jaar oud was. Hij doet zijn wandelingen nog altijd in galop en iedere vogel die in zicht komt moet weg wezen van Tobie ;>).

Mijn kleine stadstuintje heeft opeens een talrijk spinnenvolkje gekregen. Iedere keer als ik naar de vuilnisbakken loop moet ik de webben los maken en opzij hangen. Of ik incasseer ze vol in mijn gezicht, dat gebeurt ook nog wel eens ;>).

Bij gebrek aan een echt grote tuin wordt er gezonnebaad in het halletje met de achterdeur open. Hazel wil echt niet buiten liggen want daar ruikt het naar plas en daar houdt ze niet van, ze kan daar heel hysterisch over doen. En dan toch af en toe een onbekende hondendrol opeten tijdens wandelingen, wie snapt het nog….

Of misschien is Hazel stiekem bang voor spinnen ;>). Nog zo’n knapperd, dit is de grootste van het stel, hij of zij breit enorme bouwwerken dwars over mijn plaatsje.

Met Sylvia ging ik vorige week nog mee op excursie in het Refugium, een natuurgebiedje naast het Hengstepad. Daar mag je normaalgesproken niet lopen dus het was spannend om er te mogen rondstruinen, op zoek naar de zeldzame Parnassia bloem, waarvan we er honderden vonden (zie foto boven).

De waterlelies tieren welig in Den Helder – niet inheems maar wel heel mooi.

Een Atalanta vlinder op bloeiende watermunt. Het is een heel algemeen voorkomende vlinder; maar het blijft bijzonder dat ze iedere zomer vanuit Zuid Europa naar Nederland vliegen om hier een generatie groot te brengen.

Met mam een over en weertje op de Texelse boot. Een net even leukere manier om koffie te drinken met wat lekkers erbij ;>)

Een jonge kauw op de boot; waarom vliegen als je varen kunt ;>). Dat doet me denken aan iets dat ik onlangs voor het eerst hoorde: op Texel is geen ziekenhuis. Veel Texelaars worden daarom geboren in het ziekenhuis in Den Helder. Deze Texelaars worden op Texel “kraaien” genoemd.

Een prachtige viermaster op ons Marsdiep, met op de achtergrond de sky line van Den Helder.

Afgelopen zondag hadden we een Salty Sand’s wandeling op de Hoornboegse heide, op een laat moment nog bedacht en georganiseerd.

De heide was nog net een beetje paarsig, maar de mooie tijden waren achter de rug. Maar we troffen heerlijk weer op zondag, na de hete dag van zaterdag. Net over de 20 graden en toch een lekker zonnetje erbij. Perfect voor de oudere whippets in onze groep.

Een paar beige stippen in het landschap;

Dit blijft een heerlijk losloopgebied, ook omdat het omheind is en groot genoeg om anderhalf uur te kunnen wandelen.

Hinde en Hazel namen het er even van; zij missen onze weekends in de caravan met dit soort wandelingen vast wel een beetje.

Zoe en Hazel;

Leuk altijd de foto’s van achteren; Toos en Marianne met haar drietal achter de rug; meestal heb je helemaal geen idee wat er allemaal in je kielzog loopt ;>)

Waterpauze;

Een bont gezelschap uit alle windstreken aangewaaid;

Op naar de koffie en het gebak!

Tiba, nestzus van Hinde; zij was destijds het “kleintje” uit het A-nest.

Opstopping; Hazel en Tobie hebben hun GPS’jes om (Tractives), maar die bleken niet nodig want ze bleven alle vier dicht bij mij wandelen.

Dat weet je eigenlijk pas als je de foto’s naderhand terug ziet ;>)

Bidai, nestbroer van Hazel, Megan en Ryan.

Lucas met mijn viertal en zijn eigen tweetal Ike en June.

Bliss verveelt zich nooit;

Na afloop koffie, thee fris en gebak in de schaduw.

Arend is opeens heel populair…. wat zou hij daar bij zich hebben…

Aartsbedelaars: Zoe en zus Hinde; Hinde’s dochter Megan en Megan’s dochter Aprille.

Heerlijk nog een uurtje nakletsen;

Lucas en Marielise, Rob en Toos en veel animo voor het gebak;

Vandaag, 4 september viert ons A-nest (van Jewel en Tibere) dat ze 11 jaar oud zijn. Maestro…. en al zijn nestzussen:

Tiba;

Hinde en Dune; allemaal dezelfde expressie;

En natuurlijk Zoe. Bonte kleuren maar zelfde gezichtje.

Even een foto tussendoor van nestzus Grace en haar maatje. Zij konden niet aanwezig zijn. Ook weer diezelfde expressie, maar dan ook nog de meest gelijkende lookalike van hun moeder Jewel.

De zesde nestzus uit ons A-nest was Fenja; zij is onlangs overleden, ik schreef over haar in een eerder blog.

Manon met Bidai, zoon van Hinde.

Chantal met Tiba;

Hinde gaat er nog even tegen aan;

Na afloop zijn we met degenen die wilden gaan eten in vegetarisch restaurant de Tuinman, aan de Hoornboegse heide. Met eigen kas en moestuin, waar kennelijk honden en konijnen niet zijn toegestaan ;>)

Daar hebben we ook heerlijke ter plaatse geproduceerde appelcider kunnen proeven en kopen.

Het was een heerlijke dag en een gezellig weerzien, maar er ontbrak een geliefd Sandje in de groep en dat was pijnlijk voelbaar.

Storm, zoon van Megan en Reef, is vorige week ingeslapen, zeven weken nadat Toos en Rob toevallig verdikte lymfeklieren bij hem ontdekten. Hij was op dat moment nog fit en vrolijk, vandaar dat de diagnose maligne lymfoom als een donderslag bij heldere hemel kwam. Maligne lymfoom is te vergelijken met Non Hodgkin bij mensen. Een enorm verdriet. Toos en Rob hebben in de korte tijd die Storm nog zou hebben ervoor gewaakt dat hij kwaliteit van leven zou behouden, en toen dat niet meer mogelijk was hebben zij hem uit liefde moeten laten gaan. Toos schreef vorige week op facebook:

“Wij hebben vandaag onze lieve, stoere, prachtige hond Storm in moeten laten slapen. Hij heeft veel liefde en blijdschap in ons leven gebracht, en een bijzondere vriendschap als erfenis achter gelaten. Het verdriet is verpletterend zoveel pijn in ons hart. Hij nam een stukje van ons hart mee vandaag. Wij zullen hem enorm missen en zijn lieve vriendin Lara ook.. Hij heeft een mooi plekje tussen 3 appelbomen gekregen, bij onze vader in de tuin.”

Voor Toos en Rob was onze wandeling een zware dag met moeilijke momenten, maar toch kozen zij ervoor om erbij te zijn. Storm liep in onze gedachten mee.

Het is niet zo gebruikelijk voor fokkers om “de vuile was” buiten te hangen wanneer er iets gebeurt met een hond die zij hebben gefokt. Want zo wordt voortijdig overlijden door fokkers onderling vaak gezien. Je weet dat het rond gaat zingen en dat mensen er van alles van vinden. Hoe meer pups je op de wereld zet, hoe groter de kans is dat je dit verdriet gaat meemaken. We zetten steeds bewuster in op langlevendheid, door middel van gezondheidtests en combinaties die niet met elkaar verwant zijn. Maar het is net als in mensenfamilies, waarin helaas ook niet iedereen gezond de 90 jaar haalt. Onze pups, het zijn er in totaal niet veel, en hun eigenaren horen bij onze whippetfamilie, een familie waarin lief en leed wordt gedeeld en waarin vriendschappen ontstaan. Het delen, het verdriet benoemen hoort daarbij en is voor ons het belangrijkst. Ons blog heet immers “het dagelijks leven van de Salty Sand’s whippets”….