Wat een prachtige herfstmaanden hebben we gehad, en we gleden met hetzelfde mooie weer zo de winter in. Ik heb een selectie gemaakt van al mijn foto’s van de afgelopen drie maanden, waarin ik samen met de honden en met vrienden en familie buiten enorm heb genoten – o.a. in Den Helder, Schoorl, Hilversum, België. De foto’s worden groot als je erop klikt en dan kun je met het pijltje naar rechts erdoorheen scrollen.

Ik kijk met plezier terug op het afgelopen jaar; heel bewust ben ik gaan onthaasten en heb ik alle verplichtingen – op werk en yoga na – laten vervallen, en alles waar ik niet zo veel zin meer in had achterwege gelaten. Daardoor kreeg ik veel ruimte voor dingen die ongepland en spontaan voorbij kwamen, en vooral veel meer tijd en aandacht voor mijn vier honden en de mensen en de natuur in mijn directe omgeving. Heerlijk, ik kan het iedereen aanbevelen.

Mijn moeder, broer en ik vierden onze 88e, 60e en 55e verjaardag. En Whiskey, Tobie, Hinde, Hazel en Bliss vierden hun 13e, 11e, 10e, 7e en 1e verjaardag. Allemaal in goede gezondheid, wat wil een mens nog meer.

Gisteren sloten we het jaar af met een geslaagde oudejaarswandeling voor windhonden, hier in Den Helder. Samen met ongeveer 40 mensen en 50 windhonden genoten we van de rondwandeling over het strand, en door duin en bos. Vandaag geniet ik nog wat na met een restant van de soep en oliebollen.

Medio december was er in de collegezaal van faculteit diergeneeskunde in Utrecht een unieke bijeenkomst voor de eigenaren van honden met Cushing en hun dierenartsen. Voor hen heb ik in 2015 de Cushing Contact Groep opgericht, nadat mijn eigen Jewel in 2014 was overleden aan de gevolgen van Cushing. De specialisten in Utrecht ondersteunen ons al jaren met hun kennis en gaven ons tijdens deze gratis bijeenkomst een leerzaam college over deze ziekte en de behandeling, een lunch en een rondleiding door de universiteitskliniek. Ik mocht het openingswoord doen en heb verteld over Jewel en het ontstaan en het functioneren van de Cushing Contact Groep. Jewel stond levensgroot op het scherm achter mij en dit hele gebeuren voelde een beetje als een revanche voor haar ziekteperiode en overlijden, waarin ik nog niet over alle nuttige informatie beschikte.

Het gekke sleepspoortje in de sneeuw is natuurlijk van onze Hinde; het is een dierbaar spoortje, want je ziet goed dat haar achterhand nooit meer zo sterk is geworden als voorheen, maar…. ze is er nog, en dat al vier jaar sinds haar gebroken rug door een aanrijding, en ze loopt alle wandelingen nog blij mee, ook de lange.

Ik wens iedereen een gezond en gelukkig 2019 vol lichtpuntjes toe!