Het bloggen is in whippetland wat op de achtergrond geraakt; vroeger waren er wekelijkse updates bij iedereen te lezen; nu alleen nog bij bijzondere gebeurtenissen. Ook bij Salty Sands is de frequentie flink gedaald. Geen shows of nestjes op dit moment om over te verhalen. Maar voor mij is dit een persoonlijk dagboek van ons mooie leven met whippets, en waar laat ik anders mijn leukste foto’s, om zelf ook nog eens naar terug te kijken? Dus hup, hier is ons lenteblog.

Het vorige blog liet ons achter op 2 januari van dit jaar. Vlak daarna arriveerden de mooie winterjasjes, gemaakt door Craft & Hounds; Evelien is onze hofleverancier van jasjes en halsbanden; zij heeft ook Zoë, die bij ons is geboren in 2008.

Tobie ziet er heel stoer uit in dit mooie groen….

Hazel ligt te rollebollen; dat doet ze vaak als ze een jas aan heeft. En Evelien had die van haar en Bliss nog wel extra gevoerd met een heel glad katoentje, omdat ik hoopte dat de irritatie dan weg zou zijn…… het is gelukkig wel veel minder dan voorheen!

Bliss in het paars; dat was de kleur die Marianne haar had gegeven in het nest.

Hinde in het blauw…. zij droeg destijds in het nest het blauwe bandje, vandaar.

Bliss is nogal een grappenmaker; een blij en super intelligent hondje.

We verbazen ons iedere dag weer over haar eigengereidheid en vindingrijke dingetjes. Ze vraagt de nodige aandacht, maar maakt ons steeds weer aan het lachen.

En we genieten van haar schrandere oogopslag en mooie snuitje.

Opeens was daar toen de lente, met een mini warmtegolf. De crocussen schoten de grond uit in ons wandelgebied Mariëndal.

De elzen pronkten met hun lange “katjes”.

De lange katjes zijn mannelijk, en de ronde houtige bolletjes zijn vrouwelijk (elzenproppen). De katjes komen aan de els voordat er zich bladen vormen. Mijn vader leerde Ronald en mij alles over de bomen en planten in onze eigen natuur, en ik blijf met hem in mijn achterhoofd naar alles kijken en ervan genieten ;>)

Eind maart waren de avonden merkbaar “langer”, waardoor ik na mijn werk de honden weer los kon laten op de wandelingen. Een moment waar ik de hele winter naar heb uitgekeken! Tobie hierboven op “eendenjacht”. Die komen altijd heel dichtbij, omdat mijn broer Ronald daar iedere dag met mijn honden wandelt, maar altijd met drijvend vogelvoer op zak. Dus zodra de eenden whippets zien, zijn ze er als de kippen bij!

Iedere maandag ochtend komt Marianne mee wandelen in Mariëndal. Daardoor brengen we onze gezamenlijke vier generaties Salty Sand’s samen, en daar genieten wij en de honden van. Ondertussen lekker bijkletsen en plannen maken voor de toekomst. Op de foto Lotta, de nestzus van Bliss. Ook al zo’n slimme meid, die in meer dan een opzicht met haar moeder Aprille en oma Megan “speelt”. Zij is momenteel het onderwerp van de toekomstplannen, we zijn al druk bezig met kijken naar mogelijke partners voor haar.

Het hondenstrand in Mariëndal bestaat nog maar een jaar of vier, een groot succes wat ons betreft.

Bliss jaagt hier een opgeschoten puber het water in. Foei ;>)

Vaste prik als we weer bij de auto’s zijn: Bliss duikt altijd even de auto van Marianne in, en gaat dan tussen haar zus, moeder en oma zitten. Eventjes maar, dan is het goed en springt ze weer over naar haar overgrootmoeder’s roedel.

Een gezellige wandeling rond mijn verjaardag; met Wim en Jos, Hans en Elly en Marianne.

Wim en Jos fokten mijn eerste whippet Chloe, de stammoeder van de nestjes die bij ons zijn geboren. Hans en Elly hadden Mozart uit ons eerste nest van 2004, en hebben nog Maestro uit ons tweede nest van 2008.

Daar zul je hem hebben: Maestro, een heerlijke reu met een superkarakter. De kinderen van Jewel en Tibere zijn allemaal lief, rustig, probleemloos gezelschap en dol op hun eten.

Blissje is dol op caves. Maar tot voor kort draaide mijn wasmachine overuren, want gek genoeg plaste zij ’s nachts vaak op een cave; joost mag weten waarom. Daarom slaapt zij sinds kort op mijn bed, in een cave, en nu is dat verleden tijd, net als de bijnaam die ik haar gaf; “Bliss, miss piss”. Gelukkig gedragen de andere drie zich niet jaloers als zij Bliss de trap of en af zien gaan.

Rondje in ons kleine maar heel fijne bos, de Donkere Duinen. Dat zag er vroeger toen ik kind was heel  anders uit: met een strakke beschoeiing langs het water, verharde paden met betonnen afvalbakken, en in het water grote goudvissen (windes). Ik vind deze natuurlijke ommezwaai een verrijking.

Donkere Duinen is aangelegd in de 30er jaren van de vorige eeuw, als werklozenproject in de crisistijd. Maar ondertussen een prachtig volgroeid stuk bos, dat grenst aan de duinen en het strand.

Met Sylvia was ik laatst een middag in Soestduinen. Een prachtig stuifzandgebied omrand door bos. Daar “stoof” Bliss heel passend als een gek in het rond.

Daar heeft ze niet altijd andere honden voor nodig; heerlijk tierelieren in haar eentje.

We were here!

Laat in de middag waren bijna alle mensen al naar huis op deze mooie dag, en het licht is dan zo warm en zacht….

Deze dennen reiken elkaar bovengronds de hand…..

De bergjes op en af, als een klipgeit.

Loeren naar mensen in de verte.

Prachtige plaatjes in het avondlicht.

Bliss op onze zeedijk. We wonen er nu nog 300 meter vandaan, maar dat gaat dit jaar veranderen. Dan komen we nog maar een paar kilometer van zee te wonen, maar wel met een fijne tuin om het huis heen. Ik weet zeker dat de honden daar enorm van gaan genieten.

Vaste prik: met mijn mam naar de Betuwe, om te genieten van de appelbloesem aan het Appeldijkje. Vorig jaar waren we te laat…. dit jaar iets te vroeg, maar dat ging niet anders qua planning.

Paardenbloemen op een gekke plek; hoog in de boom;

De oude appelbomen in het gelid langs het dijkje.

Er stonden hier en daar gelukkig al kersenbomen vol in bloei;

Mam bovenop de appeldijk met Hazel, Bliss, Tobie en Hinde. Ze is vorige maand 89 geworden en kan al deze dingen nog doen, gelukkig.

Hazel (7) en Bliss (bijna 2); Bliss ligt in huis altijd bij Hinde, maar buiten is Hazel haar vaste maatje. Hazel kan sinds het ongeluk dat Hinde had met haar rug niet meer met haar moeder spelen, dus het is fijn dat Bliss er is. Maar soms heeft ze helemaal geen zin, dan wordt ze min of meer gedwongen om te rennen en stoeien.

Bliss bij het bloeiende koolzaad. Ook weer in de zachte avondzon; wij bezoeken alle mooie plekken liefst altijd aan het eind van de middag, als de mensen weer naar huis gaan, dan hebben we het rijk alleen.

Op de terugweg even langs de Hoornboegse heide in Hilversum, om de honden los te laten lopen. Vijf jaar lang stond hier mijn caravan, en genoten we in de weekends van dit prachtige losloopgebied.

Daarna een patatje speciaal eten bij snackbar Egelhoek; een van de lekkerste die ik ken. De mensen die daar parkeren om met hun honden te lopen vergapen zich altijd aan de hekwerken rondom in mijn auto. Mijn honden hebben de grootste bench die maar mogelijk is. Prachtig werk van wijlen Marcel Banning, waar ik zuinig op ben. Alleen al daarom moet deze auto zo lang mogelijk op de weg blijven wat mij betreft ;>).

Op de terugweg kom je dan langs de Loosdrechtse plassen. Daar scheen de ondergaande zon prachtig over het water!

Wandeling met mijn broer Ronald. Dat doen we vaker tegenwoordig, om onze gezamenlijke bouwplannen door te spreken. Deze twee foto’s zijn zo grappig; Ronald had de ring gegooid voor Bliss, maar in plaats van apporteren….

Rende ze hem daarna keihard voorbij. Snotmeid!

Bliss en Hazel met hun ringen.

Wat een plezier voor 99 cent bij de Action.

Een paar weken geleden maakte ik een overtochtje naar Texel, om Han en Katja en hun whippets te bezoeken. Altijd weer genieten aan boord, van de bedelende zwevende meeuwen.

Deze fazant bij de Cocksdorp was zo grappig bezig; hij dacht namelijk dat wij hem niet konden zien.

Even een groepsfoto op het strand; mijn lievelingsmoment is vaak dat moment waarop je nog niet goed staat en alle honden lekker dwars met hun kont naar de camera gaan staan; en je aankijken omdat ze niet snappen wat de bedoeling is. Goed dat je dit hebt vastgelegd Han ;>).

Kukka en Tobie;

Bliss, Kukka en Tobie.

Kukka en Bliss – maar als je goed kijkt zie je Kukka’s vader Oban er ook bij ;>)

Het hele spul aan de waterlijn; behalve Hazel en Hinde; die lopen hier niet los want zij smeren hem direct de duinen in op konijnenjacht.

Na een heerlijke lunch op het terras op het strand maakten we samen nog deze standfoto van Bliss. Ik oefen nooit met haar, want ik show niet meer regelmatig; daarom ben ik blij met deze goed gelukte foto, die ik nooit alleen had kunnen maken.

Hier in Den Helder is het sinds een week weer volop genieten van alle bollenvelden.

Mijn moeder en ik bezoeken als het even kan de Poldertuin in Anna Paulowna; het is een soort mini Keukenhof, lekker om de hoek.

Je ziet er tulpen en andere bolgewassen die niet voorbij komen in de standaard bosjes tulpen in de winkel.

Hazel, Hinde en Bliss voor een prachtig gemeleerd tulpenperk.

Deze “harlekijntjes” hoorden dit jaar bij onze favorieten, ook door de aparte kleurcombinatie.

Doorkijkje naar de sloot en het weiland achter de Poldertuin.

Prachtige tweekleur….

Een perk heel bijzondere vrolijke, slanke lange tulpen. Je zou er zo een grote vaas mee willen vullen…

Mam met onze roedel. Ondertussen met een andere jas en zonder zonnebril; het werd wat frisser aan het begin van de avond.

Hazel;

Bliss;

Mijn absolute favorieten; echt van die tulpen die je ook wel eens op oude schilderijen in de stillevens ziet.

Ondertussen kan ik zelfs mijn laatste avondrondje doen in de schemer; de honden krijgen dan een lampje om en hoeven niet aan de riem meer te blijven. Hazel op de uitkijk.

Een heel lucky shot van Bliss met haar bal, met de zee op de achtergrond; ze is geobsedeerd door ballen, ringen en frisbees en apporteert als de beste.

Onze zeedijk, een oase van rust, en een plek met 101 gezichten.

Ik sluit af met een verdrietig bericht dat ik kreeg van Jan en Leny uit Eindhoven; zij hebben in het paasweekend Fenja uit ons nest van 2008 moeten laten inslapen, nadat zij plotseling niet op haar benen kon staan. De dierenarts dacht aan een hersenbloeding, maar kon dit niet met zekerheid zeggen. Op de foto staat zij rechts, samen met haar maatje Xiroff. Die twee waren onafscheidelijk, wat zal ook hij het moeilijk hebben met dit plotselinge afscheid.

Als ik aan Fenja terugdenk, dan zie ik weer deze foto van mijn moeder met haar, het meisje met het roze nestbandje.

Fenja met haar oma Chloe…

Fenja tijdens het eerste autoritje en buitenuitje met het nest, vijf weken oud. Haar kennelnaam was “Salty Sand’s Aria for an Opera Queen” omdat ze enorm leek op haar oma van vader’s kant, “Silksone Opera Queen”. Als pupje zat er een koppie op, ze was de kleinste van het nest, maar heel dapper en stoer, en onverstoorbaar. Jan en Leny waren idolaat van haar en droegen haar op handen…..

Ik zeg wel eens: dat gelukzalige gevoel van wittebroodsweken van een fokker komt wat mij betreft echt ten einde wanneer de eerste pup die werd gefokt komt te overlijden. Ondertussen zijn bijvoorbeeld alle pups van Chloe ’s nest van 2004 overleden, en Fenja is de eerste van het nest van 2008. Het blijft veel te vroeg, en het maakt me als fokker ook verdrietig. Ik zou zelf dan ook nooit het ene nest na het andere nest kunnen fokken, zonder er zelf een pup uit te houden, omdat ik het als een enorme verantwoordelijkheid voel richting de pups en hun eigenaren. Je legt je ziel en zaligheid in zo’n nest, probeert ze te plaatsen bij fijne mensen en volgt de pups tot aan hun dood, die ongeacht de leeftijd altijd veel te vroeg komt. Wij houden nauwkeurig bij in de Whippet Breed Archives wat de overlijdensdatum en doodsoorzaak is van iedere hond die hier is geboren. Ook om met die informatie iets te doen of juist te laten, bij het fokken van een volgende generatie. Dat is wat mij betreft net zo belangrijk als het doen van gezondheidsonderzoek voordat je met een combinatie fokt. Ik vind het jammer en een gemiste kans voor ons ras als andere fokkers niet verder komen dan het registreren van de successen van hun honden. Honden, die op de show of op de renbaan onsterfelijk worden, en dan vooral omdat hun datum van overlijden nooit wordt ingevoerd. Nou ja, ieder zijn ding – leven en laten leven, dat leer je vanzelf als je ouder wordt ;>)