Vandaag is het een week geleden dat Hinde werd aangereden, verlamd raakte en in Amsterdam aan haar rug is geopereerd. We hebben een moeilijke week achter de rug, met veel ongemak voor Hinde. Elke nacht was een gebroken nacht. Dat ongemak uitte ze door een snelle ademhaling en veel hijgen. Eten gaat prima; maar alles wat erin gaat moet er op een gegeven moment ook weer uit natuurlijk. Met vallen en opstaan leerden we begrijpen welke dingen haar rust verstoren, en dat zijn voornamelijk haar blaas en darmen.

Om die iedere drie tot vier uur te legen was en is nog een hele toer. Ze kan haar plas wel ophouden als ze ligt, maar ze kan deze buiten niet echt beheerst laten lopen. Soms zakt ze door haar hurken en gaat dan plassen terwijl we haar ondersteunen, soms moeten we haar blaas zelf leegdrukken. Voor haar ontlasting geldt hetzelfde; ze krijgt een laxeermiddel om alles een beetje zacht te houden, maar moet daarnaast goed drinken en dat is een beetje een probleem, want plotseling is ze niet meer kien op gewoon water. Vleesbouillon, geitenyoghurt met water en zelfs tomatensap met water (dat was het resultaat van onze wanhoop, dan probeer je van alles uit), dat gaat er wel in.

De onrust slaat ook regelmatig toe omdat ze beseft maar niet begrijpt dat ze zich niet zelf kan verplaatsen, en dan vooral wanneer ik met Hazel en Chloe naar buiten ga. Vandaag ontmoette ik bij toeval op de dijk het aardige echtpaar dat het allemaal zag gebeuren toen zij op de fiets op de plek des onheils aankwamen. Hinde zat midden op de weg rond te tollen omdat zij weg probeerde te komen maar dit niet kon. Deze mensen trokken haar het grasveld op en hebben haar drie kwartier vastgehouden en gekalmeerd terwijl zij wachtten op de dierenambulance en de politie.

Ondertussen heeft de man die Hinde het eerst heeft geraakt gezocht naar Hazel. Ook deze man heb ik opnieuw gesproken. Hij legde uit dat hij tussen de 50 en 60 km per uur reed op die weg, dat Hinde en Hazel hem van linksachter op volle snelheid kwamen inhalen en hem vervolgens schuin afsneden, waarbij Hinde een tik van de bumper opliep en vervolgens tegen een andere auto aanketste, die stond voorgesorteerd om diezelfde weg op te draaien. Wat een verhaal…..

Zondagmiddag lag Hinde op de bank, en plotseling zag ik dat ze haar achterpoot kon bewegen, alsof ze zich probeerde te krabben. Snel een filmpje gemaakt. Sindsdien heeft ze dat niet meer gedaan, maar het was hoopgevend om te zien.

Zondagavond kwam Elly een paar dagen logeren, zodat ik maandag en dinsdag kon gaan werken. We bouwden samen een ren op met daarin een luchtbed waar Hinde veilig in kan verblijven als ik haar af en toe alleen moet laten om te douchen of Chloe en Hazel uit te laten. Toen ik maandag het huis verliet waren zij samen nog een beetje aan het wakker worden. Die dag kwam onze dierenarts bij haar kijken; zij heeft Hinde onderzocht en was tevreden over haar conditie en het litteken, dat rustig oogt.

Hinde geeft nog steeds response wanneer je in haar voeten knijpt, en soms strekt ze haar achterpoten helemaal uit wanneer je haar masseert en voeten in de handen neemt,  maar ze gebruikt ze op dit moment nog niet. Wel kan ze even blijven staan wanneer we haar voeten goed onder haar lichaam positioneren. Vanavond heeft ze zelfs met hulp staande haar bakje vlees leeg gegeten. Verder hebben we nu iets rustgevends voor haar gekregen waar ze niet helemaal van onder zeil raakt zoals met de tramadol het geval was, zodat we afgelopen nacht maar een keer wakker zijn geweest om Hinde te laten plassen.

Wanneer we Hinde naar de tuin verplaatsen, loopt zij op haar voorpoten en dragen wij haar achterhand. Eerst met de binnenband van een fiets, sinds kort met een Walkabout, een handig ding waar je je rug mee bespaart. Het is maar een klein stukje naar de tuin, en ze loopt heel snel. Eenmaal daar moet de band of Walkabout weer af omdat ze er anders op plast. Met bepaalde technieken, die we hebben geleerd uit een you tube filmpje dat Marieke stuurde, lukt het dan om wat urine en ontlasting te verwijderen, waarna Hinde zich opgelucht laat vallen in haar cave, op de bank of op haar luchtbed. Dan ligt ze meestal nog een tijdje onrustig te hijgen omdat ze van alles voelt.

Het lukt allemaal wel, maar die achterpoten die er slap bij bungelen en die kruislings gaan staan, waarbij de voetjes omklappen, zijn heel confronterend. Af en toe moet je daar toch een traantje om laten. Vooral in de donkere en stille nacht lijkt de situatie verre van rooskleurig. Daarna gewoon maar weer de schouders eronder en je whippetje vrolijk toe spreken alsof je samen leuke dingen aan het doen bent. Maar je telt de dagen, en vraagt je tussen hoop en vrees af of het wel goed zal komen…..

Zojuist is Virginie gearriveerd vanuit Brugge, zodat ik morgen ook kan gaan werken. Elly en Virginie hebben hier heel vaak geholpen in de afgelopen jaren – maar dat was bij de nestjes, wat toch een vrolijker projectje is dan een verlamde Hinde. Ik ben er superblij mee.

Virginie brengt altijd “the best of Belgium” mee; deze keer was ze bij die heerlijke Italiaanse traiteur langs geweest, waarvan ik vaker lekkere dingen mocht proeven. Drie soorten pasta en lasagne, verse Tiramisu en pralientjes van de beste cholocatier van Brugge….. Ja, eten kan ook troost brengen, dat had Virginie heel goed bedacht ;>)).

Het is nog niet eens in de oven geweest, en nu ruikt het al lekker….

Een korte afleiding voor Hinde; de laatste restjes uitlikken.

Hazel kruipt af en toe Hinde’s ren in om haar gezelschap te houden;

En Dune ligt bij haar oma Chloe, dan weer op de bank, dan weer in de ren.

Hinde geniet van een gepofte kippenpoot. In de afgelopen week vroegen mensen dagelijks naar de voortgang van Hinde, en af en toe brengt de post een leuke verrassing. Zoals het verrassingspakket van Manon en Olaf, en het lekkere pakketje van Gerdien en Jeroen. Dan weer staat er opeens een bos prachtige rozen op de bar van een ex collegaatje, en zijn er kaarten van whippetvrienden, zelfs van mensen die ik persoonlijk nog niet kende. Ook heeft Cora een mengsel van etherische olien gemaakt voor Hinde, die rustgevend en pijnstillende eigenschappen hebben. Daarmee kunnen we haar nu dagelijks masseren. Dat zijn echt fijne opstekers, ik kan niet anders zeggen…….Dat masseren en rekken en strekken is heel erg nuttig begreep ik van de fysiotherapeute, want daarmee blijven Hinde’s lichaam en bespiering niet alleen soepel, maar ook krijgt haar lichaam de broodnodige seintjes dat de voor- en achterkant echt bij elkaar horen.

Volgende week gaat Hinde voor controle terug naar Amsterdam, dan worden de hechtingen verwijderd en gekeken naar haar beweeglijkheid. Op dit moment ziet het litteken er prachtig uit, maar het gebied eromheen zit vol vocht en geeft beslist ongemak. Het moet allemaal de tijd hebben en ik wat meer geduld…… wordt vervolgd!