Nienke komt op donderdagmiddag en vrijdag altijd oppassen zodat ik naar kantoor kan; zij schoot dit lieve filmpje van Joy en moeder Bliss.

Jaaaa, de oogjes van Joy zijn op dag 14 open gegaan, en opeens heb je dan een mini hondje in de werpkist liggen. Dit is haar portretje met 16 dagen.

Naast heel veel drinken en slapen zijn er nu de momentjes van een beetje rondscharrelen, als je de kans krijgt.

Kom je net een beetje in de benen, wordt je weer omgekiept door je moeder voor – alweer – een uitgebreide wasbeurt.

Ik vond het wat overdreven gedrag van Bliss totdat….. ik van Sandra van hondenschool DogTalk (waar ik veel nuttige tips van krijg en waar Joy over een aantal weken in contact mag komen met hun nest pups) een link kreeg naar een fantastische website met allerlei video’s over het grootbrengen van een singleton (eenling).

Puppy Culture heet het en deze dame is een kundige fokker die regelmatig van alles goed en wetenschappelijk onderbouwd uitlegt over puppy’s fokken, grootbrengen, socialiseren, trainen etc., met speciale informatie hierover als het een nest met een singleton is. Een echte eye opener en ook wel bevestiging van van alles dat ik nu waarneem hier, als het aankomt op zo’n eenling groot brengen.

Zo is het risico op een dikzak als gevolg van “the good life” best groot bij een Singleton. En dat merken we ook, want Joy is veranderd in een walrusje. Zonder nestgenoten is er minder motivatie om te gaan bewegen. Dan moet je eigenlijk de inname van melk beperken, of de beweging vergroten. En dat laatste komt hopelijk op gang nu Joy sinds haar ogen open zijn wat spelgedrag laat zien.

Nog even terug komend op de was- en poetspartijen door Bliss, niet alleen de achterkant maar ook het mondje wordt helemaal schoongelikt. Nu blijkt het zo te zijn, dan eenlingen door het gebrek aan contact en beweging van nestgenoten in de eerste weken iets achter kunnen lopen in hun ontwikkeling, last kunnen krijgen van constipatie en bijvoorbeeld ook een slechtere ontwikkeling van cortisolreceptoren riskeren als je daar niet bewust iets mee doet. Goed ontwikkelde cortisolreceptoren in deze vroege fase zijn belangrijk om in het latere leven goed om te gaan met stressmomenten. Bij jonge ratten is wetenschappelijk aangetoond dat het likken door hun moeder ook deze functie heeft, maar dat bij gebrek aan nestcontact ook bijvoorbeeld dagelijks een aantal malen borstelen en betasten door de mens belangrijk zijn bij deze ontwikkeling. Dus eigenlijk is Bliss gewoon lekker bezig en wij helpen mee door Joy veel in de handen te nemen en bewust overal aan te raken, te aaien, een beetje druk aan te brengen met de handen om haar systeem een beetje “wakker” te maken. Vorige week was ze nog wel eens gespannen in de handen, maar nu voegt ze zich en geniet van het contact en de knuffels. Constipatie: verstopt is ze momenteel zeker niet, maar zij is tot nu toe wel de enige pup geweest die ik wat hoor kreunen en persen om haar drolletjes eruit te krijgen. Nu begrijp ik beter waarom dat is…

Een beetje door de werpkist klauteren is dus heel goed voor kleine dikke Joy.

Ze komt daarbij veel obstakels tegen en dat is ook de bedoeling. Het is een vorm van fysiotherapie die voor eenlingen belangrijk is.

Maar je ziet en hoort Bliss denken: wat doet al die rotzooi in mijn domein?

Maar ja, die kleine vindt het wel spannend om gekke dingen tegen te komen. Ze is begonnen met dingen in haar mond nemen en een beetje mee te stoeien, zo schattig om te zien.

Het schaapje van Tinne en Marc is momenteel favoriet. Als ze daarmee in de weer gaat, pak ik het beet en begin er een beetje mee terug te stoeien. Knorren en mopperen kan ze ook al een beetje. En vandaag had ze kennelijk een nachtmerrie want ze ging een beetje gillen in haar slaap, tot ik haar wakker maakte. Waar droomt zo’n kleine van, met nog maar 18 levensdagen op de teller, dat vraag je je toch af.

Betovergrootmoeder Hinde ligt heel vaak de wacht te houden in de ren naast de werpkist. Als ik erbij ben, mag ze over de rand kijken en van Bliss mag ze nu ook ruiken aan Joy en haar achterkant schoonmaken, terwijl ik haar op schoot houd vlak naast de werpkist. Hinde is dus dolgelukkig en dat is zo leuk om te zien.

Bliss neemt haar taken heel serieus en geniet van samen zijn met haar enige kind.

Sinds een week gaat ze bijna altijd mee met de wandelingen en mag ze weer met haar geliefde frisbee bezig zijn (mocht van mij niet meer na de zwangerschapsecho met vier weken). Wel is het zo, dat ze pas mee komt naar de voordeur, als de andere honden in de auto zitten; ze is waarschijnlijk bang dat iemand Joy inpikt als ze de deur uitstapt.

Als die kleine eenmaal tandjes heeft komende week, zal Bliss het gaan verduren. Het is in ieder geval heel leuk om die twee samen te zien, sowieso is het dik genieten van dit voor ons zo bijzondere hondje! Wordt vervolgd.

Een terugblik op de afgelopen tien dagen, sinds onze eenling Joy werd geboren met de keizersnede. Deze foto is van dag twee; Bliss vond de dunne schuimrubberen bodem in de werpkist helemaal niets; ze bleef er maar in krabben. Zij ligt normaalgesproken het liefst in haar cave, dus het is wel begrijpelijk dat ze een kuil wilde creëren. Door haar de cave te geven werd dat duidelijk, want ze was direct tevreden. Maar een cave is niet veilig voor een kleine pup, dus hebben we de werpkist al snel voorzien van een dik zacht kussen plus een vlakker, harder gedeelte voor de variatie qua beweging voor kleine Joy. Zij blijkt heel vaak juist op het hardere gedeelte te willen liggen ;>).

Drie dagen oud: met zoveel ruimte aan de melkbar voor zich alleen is Joy een heel tevreden pupje, waar nauwelijks een geluidje uit komt. Behalve misschien als ze even wordt ontvoerd voor de dagelijkse weegbeurt.

Nadat ze haar afgrijzen voor de oorzaak van haar narcose en operatie achter zich had gelaten was Bliss vanaf dag één niet meer bij haar kind weg te slaan.

Bij de zoveelste wasbeurt dacht ik soms, laat haar nou maar eens even met rust…. maar dat is gelukkig genormaliseerd ondertussen.

Joy werkt rustig zo’n vier, vijf tepels af en hoeft niet hard te werken voor de kost. Het pootje ligt er wat ontspannen tegenaan, maar het typische trappen en pompen dat pups doen met de voorpoten om de melk te laten schieten is voor deze eenling nauwelijks nodig…

Vijf dagen oud; Marianne kwam weer even op kraamvisite. Bliss is bij haar geboren en straalde helemaal bij dit bezoekje.

Zes dagen oud; het is zo bijzonder eigenlijk, nu al te weten dat dit hondje bij ons blijft wonen. Normaalgesproken zijn er meer pups in een nest, die breng je zo gezond en goed gesocialiseerd mogelijk groot, waarna je pas met zeven weken gaat beslissen wie je houdt en naar welke eigenaar iedere pup zal gaan. Na acht weken vliegen ze uit, en dan kun je aan de slag met de verdere socialisatie van de pup die bij je blijft. Die puzzel hoeft bij dit nest niet te worden gelegd en het geeft de interactie met de kleine Joy toch een andere lading.

Ik kan me zo voorstellen dat de band tussen Bliss en Joy heel hecht kan worden, omdat ze vanaf het begin alleen maar samen zijn. Het samenspel tussen moeder en pup is altijd prachtig om te zien als je ze op een gegeven moment om de beurt wat quality time gunt. Dan zie je de moederhond uitgebreid bezig gaan met spelen en opvoeden, terwijl ze dat met zes op melk beluste pups tegelijk niet zo gemakkelijk kan doen. Ik ben benieuwd hoe en wanneer Bliss dat allemaal gaat doen met alleen Joy.

Zeven dagen oud; ontspannen moeder en kind. De warmtelamp staat niet vaak aan, want moederhonden houden er helemaal niet zo van, en dit dikkige kind schuift altijd keurig weg van de warmtebron, het is aan haar niet zo besteed. De operatiewond van de keizersnede is ontzettend goed geheeld bij Bliss. Ze heeft er ook geen last van als Joy ligt te drinken.

Zeven dagen oud; hier vallen wat oneerbiedige termen, zoals plofkip, en nijlpaardje.

Ze tijgert wel eens wat in het rond, maar ligt voornamelijk uit te buiken…

Op vrijdag kwam Nienke oppassen, zodat ik een dag op kantoor kon werken. Nienke heeft Jutter, een zoon van Bliss’ nestzus Lotta, die vorig jaar haar nest kreeg. Ze zal wekelijks komen oppassen en zich actief bezig houden met de socialisatie van kleine Joy. Want dat is een verhaal apart met eenlingen, weet ik ondertussen. Ik heb contact met een ontzettend leuke fokker van een eenling die nu acht weken oud is; die heel uitvoerig verslag doet van alles wat ze met haar eenling onderneemt. Ik kan heel veel van haar leren. En gelukkig maar, want de gedachte aan een eenzame pup in de ren, omringd door “dood” speelgoed speelt me nu al een beetje parten.

In plaats van tijd steken in het bezoek van gegadigden voor een pup en het klaarstomen van de pups en hun uitzet, voordat ze uitvliegen, wordt het tijd steken in het zo sociaal mogelijk groot brengen van die ene, die geen nestgenoten heeft. Als Joy eenmaal een week of zes, zeven oud is, mag ze hopelijk eens gaan spelen met een nest van dezelfde leeftijd. Ik hoor ook van andere fokkers die er ééntje hebben grootgebracht, dat de pup al heel snel lekker bij mens en roedel op de bank lag te netflixen. En dat de pup met vier weken al een beetje meedraaide met de roedel, in huis. Nou…. mijn roedel kan niet wachten! Betovergrootmoeder Hinde pakt iedere kans om de ren binnen te dringen om over de rand te kijken. Ze is helemaal gebiologeerd door kleine Joy. En ook Tobie vindt het fijn om dicht in de buurt van Bliss en Joy te zijn.

Hier staan Hinde en Hazel over de rand te loeren. Je ziet dat Bliss er niet zo vrolijk onder is. Het is nog te vroeg wat haar betreft, en ik heb de dames dan ook snel uit de ren verwijderd.

It is mine, I tell you. My own. My precious. Yes, my precious. — J. R. R. Tolkien

Bliss naast haar moeder Aprille. Oma waarnaar Joy is vernoemd (Salty Sand’s For Aprille’s Joy).

Het is niet geheel toevallig dat Evelien met dit stuk speelgoed aankwam voor Joy….

Een nest van maar één pup is minder werk, vooral in de eerste weken. Het gaat er heel sereen aan toe in de werpkist, en ook al slaap ik er maar een paar meter vandaan, er is niets om ’s nachts van wakker te worden op dit moment. Ik had zondag zelfs tijd om rozebottels te plukken en er met mijn moeder een paar potjes rozebotteljam van te maken.

Een mooie opname, op moeders arm. De camera lag vlak voor Joy, dus opeens lijkt ze nog wat ouder dan ze is. Ja, ze is groot en dik, maar zo groot nu ook weer niet ;>)

Maar toch, nu op dag tien is de kiloknaller inmiddels een feit, dat was het al op dag acht eigenlijk. Pups verdubbelen hun gewicht normaalgesproken in een week tot tien dagen tijd; daar heeft Joy maar zes dagen over gedaan…

Ik heb Joy’s groeicurve even vergeleken met die van haar overgrootmoeder Megan en oudtante Hazel, uit ons nest van vier pups in 2011. Die vier groeiden ook al als kool door het goede leven aan de melkbar. Megan pakte normaal uit, binnen de maat van de rasstandaard, en Hazel werd een soort reuzin. Ik ben heel benieuwd hoe dat met Joy gaat verlopen, ze was het zwaarst bij de geboorte en heeft een steilere groeicurve dan wie dan ook die bij ons is geboren. Bliss, Aprille en Megan hebben een keurig maatje gekregen. Gaan de genen de groei van Joy een halt toeroepen op een gegeven moment, of wordt ze net als de naoorlogse kinderen een koppie groter dan haar ouders ;>)). Wordt vervolgd.

Het is bij ons traditie sinds 2008 om wekelijks een portretje te maken van de pups; dit is de eerste. Ze ziet en hoort nog helemaal niets. Maar ze ruikt en voelt als de beste. Als Bliss haar bakjes kunstmatige puppymelk geserveerd krijgt dan komt Joy aangetijgerd, want die geur herkent ze heel duidelijk. Op de dag van haar geboorte heeft ze daar vijf keer een flesje van gehad, toen Bliss zich nog niet in staat voelde om voor haar te zorgen. Veel kleine dingen vallen ons nu op, omdat er maar één is om mee bezig te zijn en naar te kijken. Dat maakt het leuk om de komende tijd verslag te doen van het grootbrengen van deze “singleton”. Wordt vervolgd.

Joy is geboren op 2 september 2022 en is de enige pup in ons F-nest. In haar stamboomnaam Salty Sand’s For Aprille’s Joy wordt zij traditiegetrouw vernoemd naar de roepnaam van oma aan de Salty Sand’s kant, in dit geval is het Aprille van Marianne en Arend.

Wat kan het toch allemaal anders lopen dan bedacht…. 12 weken geleden zei ik nog dat ik met Bliss geen nest zou gaan fokken. De energie ontbrak door de zorg voor mijn moeder met dementie en Bliss vierde in juni haar vijfde verjaardag alweer, wat voor een eerste nest niet echt ideaal is (tussen 2 en 4 jaar is beter). Maar toen werd Bliss loops en opeens begon het toch te kriebelen. Zo zonde om een eind te laten komen aan de rij van inmiddels 6 generaties whippetdames die bij mij en bij Marianne en Arend zijn geboren.

Dus werd Bliss uitgehuwelijkt aan de fraaie Yuko, met wiens fokkers Tinne en Mark we al ruim 20 jaar zijn bevriend. Dekkingen vonden plaats op het juiste moment, en vol verwachting lieten we een echo maken, vier weken daarna.

De dierenarts kon helaas maar één foetus vinden… Stiekem hoopten we op nog een paar verborgen nestgenootjes, zo’n echo is niet altijd 100% accuraat….

Ondertussen genoten we met de roedel van de zomer in Den Helder. Bliss gedroeg zich heel zwanger maar ze werd niet erg dik.

Een röntgenfoto een week voordat ze was uitgeteld wees uit dat het inderdaad om maar één pup ging; een zogenaamde “singleton”. De dracht van een eenling kan complicaties geven; ze hebben het rijk alleen daarbinnen, ze kunnen te groot worden en soms krijgt die ene pup de weeën niet op gang. Dat gebeurde bij Bliss helaas ook; na dagenlang wat rommelen, de bekende dip in de temperatuur en hele lage progesteron van Bliss gebeurde er helemaal niets. Controle wees uit dat de pup er klaar voor was en niet langer moest blijven zitten omdat dat risico’s geeft op overlijden. En dus werd het een keizersnede voor Bliss.

Na overleg werd besloten dat het weekend er niet overheen kon gaan en dat het pupje zou worden gehaald. Je bent dan blij dat de dierenarts doorpakt en deze knoop doorhakt op basis van medische noodzaak. Maar ik had me de afgelopen week goed ingelezen over singletons en keizersneden en zag ook in de facebookgroep “moederloze pups en puploze moeders” regelmatig situaties voorbij komen waarin moeder of pup(s) tijdens de keizersnede overleden. Daar word je niet zo vrolijk van. Als je dan je teefje inlevert voor zo’n ingreep dan gaat een enge gedachte door je heen: ga ik jou nog wel terugzien…. wat heb ik je ongevraagd aangedaan? Dan zijn er gelukkig wat beschermengelen die je kunt aanroepen voor steun en een goede uitkomst ;>).

Vervolgens ga je “gezellig” koffie drinken en tosti eten op een terras in de buurt van de kliniek en mag je na een uur weer terug komen…. We kregen al snel te horen dat het goed ging met moeder en pup, een flink teefje van 400 gram, dat meteen heel levenslustig uit de vliezen kwam. Net toen de assistente een filmpje van het pupje wilde laten zien, werd het naar ons toe gebracht.

We konden onze ogen niet geloven, beeldschoon vinden we haar. We zijn zo blij dat Bliss een dochter heeft, omdat we uit het nest een teefje hoopten te kunnen houden. Nu valt er niets te kiezen, maar dat maakt ook wel dat we een rustige nesttijd tegemoet gaan, zonder keuzestress.

Het kostte even tijd om Bliss te overtuigen van haar moederrol. Als we met Joy in de buurt kwamen dan koos ze het hazepad als door een bij gestoken. Dat gebeurt vaker na een keizersnede. Gelukkig hebben we gisteravond nog veel goede raad gekregen van fokkers met dezelfde ervaring en binnen een dag was de acceptatie er volledig.

Bliss en Joy hebben wel last van een indringer…. betovergrootmoeder Hinde wil er zóóo graag bij. Die lag zelfs al in de werpkist toen Bliss het ding geen blik waardig keurde.

Maar roedelleider of niet, dat doen we dus niet, Bliss moet rustig haar moederrol kunnen invullen. Ook Hazel en Tobie zijn reuze nieuwsgierig naar hun nieuwe roedelgenoot.

Hinde vindt het achterachterkleinkind in ieder geval een mooi verjaardagscadeau. Zij en haar nestgenoten vieren op 4 september hun 14e verjaardag.

Wie had dat gedacht, toen zij acht jaar geleden onder een auto raakte en haar rug toen brak en daar na een operatie redelijk goed van herstelde. Iedere dag ben ik nog dankbaar dat ik deze bijzondere doorzetter aan mijn zijde heb. Ze is sterk in zoveel opzichten en zo’n fijne roedelleider, die heel kalm leidt zonder ooit een lip op te hoeven trekken…. Moge haar sterke genen ook in deze generatie doorkomen!

Onze Tobie, geadopteerde onder de zelfgefokte roedelleden, is ondertussen 15 jaar oud.

Tobie kreeg in de afgelopen twee maanden al twee keer een tia; dan valt hij om, loopt in rondjes en lijkt een dag of twee blind te zijn. Maar hij krabbelt steeds weer op, dit lieve ventje waar we veel van zijn gaan houden. Hopelijk mag hij nog een tijdje blijven.

Een heerlijke momentopname van mijn moeder van 92 en Bliss. “Ik kan hier ook niets aan doen” lijkt haar gezicht te zeggen. Maar wij weten wel beter, mam ;>). Haar korte termijngeheugen is vertrokken, maar genieten met en van de honden lukt haar nog altijd.

De komende weken staat natuurlijk kleine Joy hier in de hoofdrol… wordt vervolgd. Voor wie het leuk vindt om haar voorouders te bekijken, dit is haar stamboomkaart in de Whippet Breed Archives. Als je naar beneden scrollt dan zie je alle voorouders in de stamboom, met naam, foto etc.

https://whippet.breedarchive.com/animal/view/salty-sands-for-aprilles-joy-699bcf28-a026-4162-83ac-7d57c92f3398