De laatste foto van (Of Summer’s Joy) Mozart van Hans en Elly, zoon van onze Chloe; hij is eergisteren over de regenboogbrug gegaan, vier dagen voor zijn 12e verjaardag.

Hij was het enige reutje in Chloe’s nest van zes. Toen hij bij Hans en Elly ging wonen, betekende dat voor ons het begin van een lange vriendschap, die mij nog altijd erg dierbaar is.

Mozart tweede van rechts, hij had het meest lichte velletje van allemaal.

Hij was een lieve, vrolijke reu, met de typisch opgeruimde aard van zijn moeder Chloe.

Mee kamperen met Elly, Hans en de kleinkinderen.

Mozart met zijn neef en zes nichten, de pups van zijn nestzus Jewel. Uit Jewel’s nest zou Maestro bij hem komen wonen.

Mozart en Maestro….. maatjes door dik en dun.

Toen Mozart 5 1/2 jaar oud was sloeg het noodlot toe; wat er precies is gebeurd is een raadsel gebleven maar hij kwam tijdens een wandeling met een verlamd achterlichaam uit een greppel gekropen. Er volgde een peperdure operatie en hij moest weer leren lopen.

Met het trainen bij de WRA was het afgelopen…. Mozart liep voortaan met een hanentred, zijn achterlijf verloor bespiering en had de neiging om naar opzij uit te zwaaien. Hij moest schoentjes dragen om te voorkomen dat zijn pootjes stuk gingen.

Driekwart jaar later liet hij ons allemaal versteld staan in de Zwitserse alpen; met een blij gezicht lanceerde hij zich soms met vreemde capriolen van de hellingen af, vol vertrouwen dat het goed zou komen. Hij genoot en wij waren allemaal apetrots op hem.

Naar de top van de Plaine Morte (3.000 meter);

Uitrusten tijdens de lunchpauze op een alpenwei;

Lac de Tseuzier;

Mozart en Maestro;

Een mooi gezicht had hij; hij was een mannelijke versie van Chloe;

Twaalf jaar onafscheidelijk van zijn Kwakkie; de pluchen eend met nestgeur die mijn moeder destijds aan alle pups mee gaf. Als ik op visite kwam, was dat het eerste waarmee hij altijd aan kwam zetten.

Megan met in haar kielzog Maestro en Mozart, in 2013. Op deze foto is goed te zien dat Mozart gehandicapt was.

Bijna tien jaar oud, maar nog vol levenslust en op volle toeren.

Heerlijk tutten in zijn cozy cave…..

Afgelopen oktober, met de hele whippetfamilie bij Evelien en Wim op bezoek.

Oktober 2015, op het strand van Zeebrugge.

Hij had de laatste tijd steeds meer last van zijn voorpoten, die al 6 1/2 jaar meer dan normaal zijn lichaamsgewicht moesten dragen. Gisteren kon hij totaal onverwacht niet meer lopen of staan. Hans en Elly hadden met de honden naar het strand willen gaan, maar zagen de wanhoop in zijn ogen, en wisten dat zijn zo gevreesde laatste dag was aangebroken.

Mozart is ’s middags weer naar huis gekomen in zijn mand, met Kwakkie tussen zijn poten. De kleinkinderen van Hans en Elly hebben mooie tekeningen bij hem gelegd. Ik heb ’s avonds zijn koude maar zoals altijd superzachte velletje kunnen strelen. De twaalf jaren tussen de dag waarop hij in mijn handen is geboren en deze verdrietige dag waarop hij naar het licht vertrok zijn voorbij gevlogen.

Moosje heeft de fijnste baasjes gehad die een whippet zich maar kan wensen. Elly en Hans hebben hem na zijn ongeluk zijn tweede leven gegund. Zij hebben al die jaren de vele verwonderde blikken van voorbijgangers richting hun gehandicapte hond getrotseerd en hem vol vertrouwen zijn eigen grenzen laten verkennen. Geen wonder dat hij geen moment zonder hen wilde zijn. Hij was altijd van de partij, met al zijn doorzettingsvermogen en een grote grijns op zijn gezicht.

Dag lieve Moos, je mooie ziel wordt enorm gemist. Dit jaar klauter je de bergen niet meer met ons op, maar ik heb het gevoel dat je er op de een of andere manier toch bij zult zijn.