Bij heldere hemel zoek ik de mooiste ster,

dan roep ik jouw naam. Pa 24 sep 2005

Jan Post, * 8 november 1928  + 1 mei 2012

Speel het spel. Breng je werk in gevaar. Wees niet de hoofdpersoon. Zoek de confrontatie. Maar doe het onopzettelijk. Vermijd bijbedoelingen. Verzwijg niet. Wees week en sterk. Wees slim, steek je nek uit en veracht de overwinning. Kijk niet toe, bewijs niets, maar blijf met alle tegenwoordigheid van geest open voor tekens. Laat je ogen zien, laat de anderen erin kijken, zorg voor ruimte en beschouw ieder in zijn eigen perspectief. Beslis alleen met hartstocht. Misluk rustig. Neem vooral de tijd en bewandel zijpaden. Laat je afleiden. Neem om het zo te zeggen vakantie. Houd je niet doof voor geen boom voor geen water. Trek jezelf terug in jezelf als je daar zin in hebt en gun je de zon. Vergeet de mensen in je naaste omgeving, verstevig je banden met onbekenden, buig je over bijzaken, wijk uit naar de verlatenheid, vermoord het noodslotdrama, veracht het ongeluk, analyseer het conflict. Neem je eigen kleur aan tot je in je gelijk staat en het ruisen van de bladeren zoet wordt. Loop stilzwijgend langs de dorpen. Ik volg je. (uit: Peter Handke, Over de dorpen (1981)

Steeds wanneer ik deze tekst lees, dan hoor ik mijn vader. Dan ben ik blij met wie hij is geweest en wat hij heeft gegeven. Het is niet dat hij steeds leefde zoals Peter Handke dit verwoordde. Ik weet alleen maar dat het is wat hij voor me heeft gewenst. P1000714 Een foto van de bollenvelden hier in de buurt. Het is op dit moment allemaal weer een lust voor het oog.

april-30-2012-206

Precies drie jaar geleden, op Koninginnedag 2012, maakte Nikki op diezelfde plek deze foto van pupje Hazel en mij. Het was zulk heerlijk weer. We hadden een prachtige wandeling en gezellige lunch achter de rug in Schoorl, samen met Jan Willem en Kris en hun honden. Twaalf uur later, om 5 uur ’s morgens, ging de telefoon. Toen was alles opeens anders: “zus, ik ben in de Lichtboei….. pap is zojuist overleden”. Altijd als ik tulpenvelden zie, dan moet ik daaraan denken. Nu schiet me te binnen wat ik mijn pap wel eens hoorde zeggen: “It’s all in the game, you know what I mean”. Met een besmuikt lachje om de mond, omdat hij wist dat wij wisten, dat zijn Engels nauwelijks verder ging dan dat. Of was het soms, dat hij toen al wist wat Peter Handke aan het papier had toevertrouwd…..