Dat was dan 2013. Voor mij een jaar waarin afscheid nemen en los laten centraal heeft gestaan. Ik zat nog midden in het rouwproces om mijn pap die in mei 2012 overleed, mede doordat ik een functie had die te veeleisend was om met dit soort dingen bezig te zijn. In maart 2013 kwam er een afscheid van dat werk. In die maand zag ik ook Sarah. Er was tijd om mijn moeder bij te staan in de laatste levensfase van mijn tweede vader ome Cor en daar was ik eigenlijk heel blij mee. In juli 2013 hebben we ome Cor moeten laten gaan. In september volgde het afscheid van het huis waar hij en mijn moeder 37 jaar hadden gewoond, en waarin ik tiener was. Meer dan in alle jaren ervoor heb ik in 2013 buiten gelopen met mijn vier dames; ik heb van heel dichtbij gezien wat de natuur allemaal voor fascinerends doet in de lente, zomer, herfst en winter en ik heb dat ritme bewust in me opgenomen, en me op die momenten vaak dicht bij mijn pap gevoeld. Sinds het overlijden van ome Cor ben ik naar mijn gevoel met allebei de mannen steeds in gesprek. Regelmatig hoor ik hun stem in mijn hoofd, die op een voor mij heel herkenbare wijze reageert op waar ik mee bezig ben. De rechtschapen en intelligente gedachten van mijn pap en de humorvolle easy going opmerkingen van ome Cor. Maar de momenten die ik nu met mijn kwieke mam beleef zijn me nog veel dierbaarder. En het hebben van een broer als Ronald, die je door en door kent en altijd voor je klaar staat, is ook goud waard geweest in het afgelopen jaar.  

Dit jaar heb ik benut om in een kleiner wereldje te leven en mezelf beter te leren kennen en begrijpen. Veel momenten helemaal alleen, die me dichter brachten bij wie ik nu ben. Daar kun je je heel eenzaam door gaan voelen, ware het niet dat ik ook dit jaar weer heb mogen ervaren dat er lieve mensen zijn die voor mij klaar staan en die om me geven, die de mooie en lelijke momenten met me wilden meemaken. Die koester ik, want ik besef dat ik nu in een levensfase ben beland waarin ik niet meer om het afscheid nemen van dierbare mensen en dieren heen zal kunnen. Dat geldt net zo voor veel mensen met wie ik in contact sta; het is onvermijdelijk en het enige dat we ermee kunnen doen is aanvaarden en elkaar steunen in de donkere dagen.

Met de honden stond het showen op een lager pitje, we zijn er ook wat coursen en behendigheid bij gaan doen. Al die tijd samen met de vier dames heeft ertoe geleid dat ik met ze kan lezen en schrijven, ze luisteren uitstekend en de harmonie in de roedel is nu als nooit tevoren. Jewel is mijn zorgenhondje geworden met haar syndroom van Cushing; gelukkig had ik in 2013 tijd om uit te pluizen hoe het met haar zat, en daar de nodige actie op te nemen. 

Ondanks de zorgen en onzekerheid om mensen, dieren en inkomen heb ik me in jaren niet zo gelukkig gevoeld als nu – gewoon omdat ik tijd kreeg om uit te rusten, dichter bij mezelf te komen, mijn zegeningen te tellen en me te beraden op een professionele toekomst waarin ik mijn hart kan volgen. In oktober startte mijn studie voor Mantelzorgmakelaar, die ik eind juni 2014 zal afronden. Wat er dan gebeurt, de tijd zal het leren! Ook kijk ik samen met Marianne, Arend en nog wat mensen erg uit naar het nestje van Megan. Ik wens iedereen een nieuw jaar vol lichtpuntjes, geluk en gezondheid toe!