Na een hele nacht vol weeën brak het vruchtwater vanmorgen bij Hinde, waarop ik Ronald belde om te komen helpen. Daarna werd het héél druk in en om de werpkist. Té druk. Iedereen stond te trappelen om vroedvrouw te spelen, Chloe, Jewel en Isis incluis.

Alles wat Hinde aan de achterkant verloor, ging er bij Chloe aan de voorkant weer in. Ze had het er nogal druk mee!

En Jewel hield vooral de wacht naast de werpkist. Allemaal hadden ze een blije en opgewonden uitdrukking op hun gezicht. Maar tijdens de persweeën werd al die aandacht van de dames ronduit vervelend, óveral bemoeiden ze zich mee en ze liepen ons ook in de weg. Uiteindelijk heeft Ronald ze toch maar naar onze ouders gebracht…..

De eerstgeborene was een reu van 340 gram. Hij was na het breken van de vliezen uren onderweg en arriveerde met zijn staart eerst. Hij moest de weg banen voor de rest en Hinde had het er best moeilijk mee. Hij is de reu met het blauwe bandje.

Twintig minuten later arriveerde nogal moeiteloos een dame van 338 gram, die in het rood werd gehuld.

Vervolgens bleef het uren stil. Na twee en half uur begon Hinde dan toch weer te persen en er verscheen een snuit – zonder vlies. Met veel moeite kregen wij het hoofd vrij, en we zogen de mond van deze reu leeg. Hij kon daardoor ademen, maar hij bleek ontzettend klem te zitten in de geboorteuitgang. Een half uur lang liep Hinde rond met dat hoofd uit haar achterlijf. Ze gaf het persen op en het lukte ons niet om hem eruit te krijgen. Uiteindelijk hebben we met een injectiespuit heel veel glijmiddel rondom zijn lichaam ingebracht. Toen Hinde zich buiten wilde gaan ontlasten zag Ronald zijn kans schoon om de reu, die 410 gram woog, los te krijgen, nèt toen ik onze dierenarts aan het raadplegen was over ons probleem. Hij mankeerde niets, en kreeg zijn groene bandje om.

Ruim een uur later, toen ik wat zat te mailen, vroeg Ronald opeens of ik even een navelstreng wilde doorknippen. Het tweede teefje was geboren, zonder dat ik er erg in had! Een prachtig meisje, dat het gele bandje om kreeg. Maar liefst 370 gram….

En zo eindigde Hinde’s barensavontuur met vier effen gekleurde puppen, die qua kleur sprekend op hun moeder lijken. Het zijn er niet veel, maar wat ik aan ze zie maakt me best wel blij. Ik ben heel benieuwd hoe ze zich gaan ontwikkelen in de komende tijd, en ik ga daar natuurlijk uitgebreid verslag van doen!

Aan het eind van de dag installeerde ik de webcam, voor een interactieve live cam in combinatie met chatroom sessie met een flink aantal kijkers. Gezellig was dat!

Wat een absolute rijkdom, zo’n gouden team in je werpkist!

Iedereen hartelijk bedankt voor de attente berichten, op dit blog, op facebook en in mijn mailbox!