Gisteren zou mijn vader zijn 87e verjaardag hebben gevierd. Ik heb er niets aan gedaan (behalve vorig week op allerheiligen ’s avonds meegedaan aan de lichtjestocht op de begraafplaats), maar des te meer aan hem gedacht. Net als ik was hij wel gek op de herfst, en alle oogst die de natuur dan laat zien.

Ik zag dit, gisteren op de zeedijk. En ik moest meteen aan mijn pap denken, zoals heel vaak wanneer ik buiten ben. Aan buiten met mijn vader heb ik de beste herinneringen; Ronald, hij en ik deelden daar onze liefde voor de natuur, die hij ons met de paplepel had ingegoten.

Vorig weekend liepen we nog in dichte mist op de dijk; terwijl de zon scheen in de rest van Nederland.

Maar gisteren…. het leek wel lente, met 17 graden en zon.

De zon staat om 9 uur ’s morgens nog laag. Ik zorg er altijd voor dat ik geen schaduwen werp op mijn eigen foto’s, maar dit was wel een keertje leuk voor een selfie. Want een echte selfie met een ongedoucht hoofd op zondagochtend, dat zit er nu eenmaal niet in ;>)).

Onderaan de zeedijk is bij laag water een strandje.

Het is smal en wordt in die paar uurtjes met laag water door velen gebruikt als je goed kijkt; mountainbike, vogelpoot, hondenpoot, mensenvoet….. maar niet allemaal tegelijk uiteraard.

Twee en halve week geleden hadden we narigheid met Hinde; ze is gebeten door een Staffordshire bull terrier van nog maar 11 maanden oud.

Een stuk of zes nietjes kreeg ze in haar flank, en een stuk of tien in haar poot. Ze had daar veel last van en kon er moeilijk afblijven. Er bleef ook veel vocht uit komen. Na een bezoekje aan Anneke, onze holistisch dierenarts, en een behandeling met laser om de doorbloeding van de poot te verbeteren, trokken de wonden heel snel en mooi dicht.

Hier kijkt ze nog sneu, maar inmiddels zie je er niets meer van. Wel aan haar gedrag; ze zet haar haar omhoog als ze stevige of grote donkere honden ziet en begint dan wat te jodelen om ze op afstand te houden. Hazel springt dan direct op de lijn tussen de andere hond en haar moeder, hoe ver weg het ook is. Hopelijk zakt dit gedrag ook weer wat weg met de tijd.

Een week later werd een van de hondjes van een vriendin van mij doodgebeten, door een andere hond. Die liep aan een slappe riem maar deed een uitval en had beet….. De volgende ochtend nog een hondendrama in Den Helder. Een kennis, die hondentrainster is in Den Helder verloor drie van haar vier geliefde hondjes in een brand in de huiskamer door kortsluiting in een electrisch apparaat. Ze is het huis nog binnen gegaan om ze uit de rook te halen, maar het mocht niet meer baten. Een heel verdrietige gebeurtenis, die ook maakt, dat ik minder zorgeloos het huis uitstap zonder de honden. Ik trek in ieder geval nu alle stekkers uit de apparaten voor ik vertrek en laat niets “draaien” als ik niet thuis ben.Het is ook in Den Helder herfst, maar de supermooie rode kleuren zoals ik van de week in het bos bij Leusden zag zie je hier niet. Ik denk dat die soorten bomen hier gewoon niet staan.

De enige rode kleur momenteel komt van de meidoornbessen die hier veel staan. Het zijn melige bessen, wel eetbaar maar niet geweldig. Hazel doet hierin haar oma Jewel na, want die at ze ook altijd graag.

Maar hier staat Hazel zwarte besjes van een struik te trekken, die volgens mij niet eetbaar zijn. Toch ligt ze er vanochtend levendig bij in haar cave, dus ze zijn haar kennelijk goed bekomen. Ik denk dat de meeste honden dat toch best zelf kunnen inschatten.

Een lekker gebiedje achter het tuincentrum, waar we vaak wandelen.

Een stukje natuur midden in de stad, pal naast het asielzoekerscentrum, dat na jaren weer dik is bevolkt.

Gisteren liep hier ook een groepje jonge mannen uit dat centrum te joggen. Ze zeiden vriendelijk en beleefd goedendag. Toen Hinde voluit aan kwam gerend gingen ze helemaal uit hun dak: zo mooi, zo snel! Ik weet niet of ze moslim waren, maar in tegenstelling tot gewone honden hebben windhonden in die landen (en in de koran) een aparte status. Ze moesten eens weten, wat Hinde allemaal heeft gepresteerd, in het afgelopen jaar, om het zover te brengen dat ze dit weer kan……

Dit weekend hebben we gezellig gewandeld met Marianne en Hinde’s dochter Megan en kleindochter Aprille. Daarna mokkatompoucen eten als lunch.

Marianne en Arend hebben een hele grote tuin, veilig afgezet en met allerlei spannende hoekjes. Hazel en Hinde vinden het heerlijk om daar rond te scharrelen met Megan en Aprille.

Mee helpen de kippen voeren;

Hazeltje in haar sas;

Prachtige heester met herfstbessen;

Aprille, hopelijk de a.s. moeder van een Salty Sand’s D-nest. Eerst nog maar even genieten van haar onbezonnen jeugd.

De zusters Megan en Hazel;

Een foto van de drie generaties; oma Hinde in het midden, dochter Megan links en rechts kleindochter Megan.

En nog maar eentje, nu ze zo netjes bleven liggen; v.l.n.r. Aprille, Megan, Hinde. We hadden het er nog over hoe leuk het is om te zien dat de generaties door de jaren heen steeds meer gaan lijken op hun moeder. Schedels worden met de jaren vaak wat breder en snuitjes juist smaller bij het ouder worden van een whippet en de moeders gaan hierin hun dochters voor.

Afsluiting van een vreedzaam herfstweekend….