Vanavond liep ik het liniepaadje langs het ziekenhuis. Een leuk smal dijkpaadje langs water en weilanden, met aan weerszijden een lange sloot. Op het weiland waar meestal paarden staan stond nu even niets, alleen heel hoog gras. De neuzen van de dames gingen almaar de lucht in…… wat hebben ze geroken, konijn, kat, haas? Alledrie eigenlijk even slecht nieuws……
Nog voor ik ze kon grijpen ontdekten Hinde en Hazel dat ene droge plekje dat vanaf het paadje naar het weiland leidt, en daar vlogen ze in het rond. Nog geen tien seconden later kwam een haas recht op me af gerend; ik stond kennelijk midden op zijn hazenpad en dus denderde hij vlak langs mij het dijkpaadje op.
De dames – inclusief Chloe – hadden dit niet gezien. Door het dolle heen kamden zij keer op keer het weiland door, en iedere keer leidde het spoor hen naar mij toe, ze gebruikten duidelijk alweer hun neus. Ik maar hopen dat er niet ergens jonge haasjes lagen, of nog een volwassen haas. Uiteindelijk wilden ze langs mij het spoor verder volgen en kon ik ze in hun kladden grijpen. Ze liggen nog hijgend na te genieten op de bank.
Tja, die whippets hebben een super goede neus. De beste neus namelijk van alle windhondenrassen!
Foto A. de Groot. Wat zijn het toch prachtige dieren……
Ik heb ook wel eens meegemaakt dat een haas over een brede sloot sprong, met Chloe en Jewel in zijn kielzog. Die kwamen niet droog over, waarna ze met doorweekte jassen achter hun prooi aan gingen. Met als gevolg voor allebei een sportkuch. Chloe’s schouder vloog uit de kom toen zij elf was en dat was ook het gevolg van een hazenjacht. Hinde kreeg hem na een hele lange course toch te pakken, echt tot mijn verdriet. En Jewel’s teen waarvan de bandjes aan gort gingen op het asfalt van de zeedijk kwam ook al door een haas die op ons af kwam gehobbeld op klaarlichte dag. Ook die kon het niet meer na vertellen, doordat hij met vier whippets tegelijk van doen had. Ik kon er weinig aan doen, het gebeurde midden in een losloopgebied, maar wanneer zoiets gebeurt slaap ik echt niet lekker. Tja, ik probeer het te voorkomen maar de combi whippet/haas heeft hier zeker al voor de nodige consternatie gezorgd, bij mens en dier……
SALTY SAND'S WHIPPETS 
Heel slecht voor je hart, dat soort grappen. Gelukkig weer goed afgelopen..
Knap spannend inderdaad dat soort grappen!!
Zo dat was even wat consternatie op wat een doodgewoon wandelingetje had moeten worden (lol). Het overkomt ons allemaal wel eens, en ik moet altijd eerlijk zeggen dat ik stiekem diep in mijn hartje ontzettend geniet als het gebeurt. Ik krijg gewoon kippenvel van de souplesse, de kracht, de snelheid. Een oergebeuren wat zich voor je ogen voltrekt. Machtig.. Heel even genieten en dan toch maar over tot de orde van de dag; aanlijnen. En dan die koppies op de bank hè!?
Gelukkig zaten de dames zaterdag ook aan de lijn , omdat er een caincros was in het bos , terwijl wij genoten van onze wandeling , de ree over ons pad liep , en vervolgens met grootte sprongen het dichtbeboomde bos in ging … Daarna nog enkele eekhoorns , De meiden door het dolle , mijn armen 20 cm langer zijn geworden , en de wandeling van nog ruim 1,5 uur niet relaxed meer was , alleen maar gefixeerd op reeën , eekhoorns en konijnen …. En dan paard Wonder zo ontspannen , nee die hebben nergens last van … Het zijn zulke shatjes ….
🙂
Idem hier. We wonen erg landelijk en hier zitten ook veel konijnen en die kweken als … konijnen ;-). We hebben vaak kleine konijntjes in onze omheinde tuin en ik zie gelijk ook aan mijn whippetdames wanneer dat het geval is. Neuzen tegen de grond, struiken onder, hagen doorkruisen … ze zijn niet binnen te houden. Het is een ongelijke strijd maar ook de whippets komen er niet ongeschonden uit. Hun koppies zijn getekend door de littekens.
Ons Italiaantje is dan weer zot van alles met pluimen. Ze jaagt echt op zicht en gebruikt veel minder haar (hele kleine) neusje. Maar ze is zeker zo fanatiek. Hele grappig om te zien dat kleine lijfje dat helemaal tekeer gaat 😉
Ja dan ben je blij, als ze weer veilig aan de lijn zijn. En inderdaad.., sloten houden onze ook niet weg achter de hazen. In Friesland, meermaals…, ook Onno, sprongen ze met gemak over die sloten en wij dachten dat dit juist een veilige afzetting voor het wild zou zijn, maar helaas. En met het grootste gemak sprongen ze er ook weer terug overheen. Phaartje was er echt heel goed in, maar ze moest daarna wel aan de lijn… 🙂