Waar denk je aan, wanneer je zo’n sober bed ziet, niets aan de muur…..
Een piepklein kamertje, met alleen een hoekje om te lezen en te schrijven….
Juist, een klooster. Daar was ik enkele weken geleden voor een intensieve trainingsweek van mijn werk, in Zwitserland.
Het was een levendig klooster, waar vee wordt gehouden, bier wordt gebrouwen, wijn en kruiden verbouwd, forellen gekweekt, kaas, worst, jam etc. gemaakt en verkocht in de kloosterwinkel.
Aan het eind van iedere trainingsdag was er tijd om de omgeving buiten de kloostermuren te verkennen… maar ’s avonds gingen we gewoon verder met onze trainingen.
Die vroege avondwandelingen in het herfstbos waren verkwikkend en hadden iets magisch.
Ik was daar met 13 collega’s van over de hele wereld; hier op de foto met mijn twee vaste wandelvriendinnen, uit China en Taiwan.
Na de wandeling gauw weer het klooster in, voor het avondmaal en verdere noeste trainingsarbeid ;>)
Aan het einde van de week werd ik door mijn Zwitserse whippetvriendin Gerry (Autumn Love whippets) opgehaald uit het klooster, waar zij – heel toevallig – maar 15 km vandaan woont. Wij reden de volgende ochtend naar Tirol in Oostenrijk, om onze gezamelijke whippetvriendin Sabine (Animagi whippets) te bezoeken. Op de foto Sabine met Kiambi en Nisha, twee van haar vier whippets. Nisha (rechts) is een nestzuster van Messi van Elly (Whippetly Yours).
Reden van ons bezoek was niet alleen de gezelligheid, maar ook het C-nest van Sabine, dat op dat moment 7 weken oud was, de perfecte leeftijd om ze naast te knuffelen ook op tafel te zetten om ze te “keuren”. Op de foto hieronder het nest met Kiambi – die niet hun moeder is maar hun speelvriendin.
Grappig genoeg is het mij in de afgelopen jaren steeds gelukt om Sabine’s nesten te bezoeken, en op één na ook die van Gerry, bijna alle keren omdat ik in de buurt moest zijn voor mijn werk. Omgekeerd proberen Sabine en Gerry ook mijn nesten te bezoeken. Een keer is het niet gelukt, toen Gerry en ik tegelijkertijd een nest hadden te verzorgen, in 2008. Het is tot nu toe een bijzondere vriendschap gebleken tussen ons drieën.
Heerlijk was het weer, om tussen de puppies te duiken!
Gerry vindt een heel klein beetje troost bij één van Sabine’s pups. Sinds twee weken was één van de door haar gefokte whippetreutjes zoekgeraakt tijdens de avondwandeling in de natuur, en nog steeds niet gevonden (inmiddels is het vijf weken geleden, en nog altijd geen spoor). De eigenaren en Gerry zijn hier erg verdrietig over.
Het gaat om Fast, hier met mij op de foto toen ik Gerry’s nest bezocht in april 2010. Hij is toevallig (via de vader) een halfbroer van Annemarie’s Donna. Niet te weten wat er met hem is gebeurd, is een absolute nachtmerrie.
Een erg leuke ontmoeting had ik bij Sabine met Karin Schellner, hier op de foto met haar nieuwe pup Skye. Karin woont in Wenen, en zij is de persoon die the wereldwijd gebruikte stamboomdatabase voor whippets The Whippet Archives heeft bedacht en gecreëerd. Ik ondersteun Karin sinds jaren bij het onderhoud van de gegevens in TWA, maar wij hadden tot nu toe alleen maar contact via email.
Maar na acht dagen zonder honden en met andermans honden….. is het oost west, thuis best!
Jewel glundert omdat we weer samen zijn;
Hazel verkent de keuken weer;
Hinde en Chloe, relaxend op de bank.
Ochtendwandelingetje over de zeedijk;
Hazel heeft er een handje van om Hinde onderlangs te mangelen; ze neemt haar moeder op de nek en bijt haar ondertussen in haar voor- of achterpoten. T zal je kind maar wezen…..
Je ziet hier aan hun gezichtsuitdrukkingen dat Hazel bloedfanatiek is en Hinde het allemaal maar zozo vindt ;>)
De ganzen nakijken die zojuist zijn opgejaagd en het ruime sop hebben gekozen;
Aan het Hengstepad valt nog steeds van de herfstkleuren te genieten.
En de door de natuur gevormde “zandbak” nodigt altijd uit tot achtervolgingsspelletjes. Hinde jaagt altijd op Hazel, nooit andersom, en Hazel vindt het geweldig.
Binnenkort foto’s en nieuws over Bidaï en Megan, die goed bezig zijn op cursus, met behendigheid en spoorzoeken!
SALTY SAND'S WHIPPETS 
Da’s leuk los zand, Monique! Heerlijk, zo’n klooster en ik kan me voorstellen dat je na een drukke trainingsdag kunt genieten van een kamer met een minimum aan prikkels, en van heerlijke wandelingen.
Wat een aantrekkelijk nest, met al die zachte pastels, en wat leuk om eens een foto van Karin te zien, wie ik bijna dagelijks dankbaar ben voor haar idee.
En wat verschrikkelijk van Donna’s halfbroer..wat duurt het lang. Ik hoop zo dat het goedkomt.
In het nieuwe jaar kom je maar eens deze kant op, als je zin hebt, voor de viscurry. 🙂
Gezellig Annemarie…. heeft Mart me dan mijn opmerking op jouw blog vergeven ;>))
Zijn gevoel voor humor is hij gelukkig nog niet kwijt. 🙂
Leuk verslag Monique!! Bijzonder zo’n weekje klooster maar wat een ellende zo’n vermist hondje!!
Dat je zelfs een klooster bezoek combineert met whippets vind ik toch wel creatief bedacht van je ;-))
Dat klooster ligt er prachtig bij……heerlijk die rust en rijkdom aan natuur. Wat kan z’n wandeling dan overheerlijk zijn.
Mooie hondjes, puppie’s…..en wat vreselijk erg van het vermiste whippetje, hopelijk vinden ze hem nog.
Dan thuis komen tussen je eigen kroost…..
Mooie geniet foto’s van je whippetjes.
Ik weet niet wat jullie allemaal trainen, maar je doet het wel in stijl 😉 Mooie puppies ! Heel verleidelijk 🙂
Tja … en die hondjes die tegenwoordig allemaal vermist geraken. Ik word echt bang om mijn honden nog los te laten 😦 Hopelijk wordt hij alsnog gevonden. Vreselijk …
Ja daar ben ik ook benieuwd naar Tinne wat zo’n training inhoudt.
Triest voor de eigenaars van het vermiste hondje, je blijft zoeken lijkt me.
Wat lijken de pups veel op Maestro, schattig! ( ook zo ondeugend?)
Een klooster heeft ook wel iets heerlijks meditatiefs, vind je niet Monique? Even helemaal niet moeten, geen overbodige luxe enz.
En mooi om te zien dat de liefde voor ons mooie ras, vele grenzen overstijgt en zorgt voor bijzonder vriendschappen. Koester al die fijne mensen en honden om je heen maar heel goed!
Fijn deze vriendschapsbanden en heerlijk dat je zo onbezorgd je eigen beestjes kunt achterlaten. Ik vond het een heel leuk verslagje.., zo van alles eigenlijk wat,.., En zo lief, die foto van Chloe, dat koppie…, een kus op dat lieve snuitje XX
Wat leuk dat je je zelfs met Whippets bezig kan houden wanneer je naar Zwitserland moet voor je werk. Dat zijn nog een mooie vriendschappen.
Geweldige foto’s!! Ik schrok erg toen ik de foto van Nisha zag, niet normaal hoeveel zij op mijn Nimbus lijkt. Als ik een foto van dat hoofdje aan mensen zou laten zien zouden ze er zeker in trappen en denken dat dat Nimbus is. De gezichtsuitdrukking, de kleuren en de plaatsen van haar witte platen, gewoon exact gelijk.
Het was een leiderschapstraining, heel intensief maar erg interessant en nuttig. We kregen les van professoren die college geven aan diverse vooraanstaande universiteiten in de wereld. Inderdaad, de beslotenheid van een klooster helpt om te focussen en jezelf optimaal te betrekken bij de leerstof. En ja, ik heb erge mazzel dat mijn familie mijn reisjes weet op te vangen qua hondenoppas. Maar ik moet eerlijk zijn: ze verzuchten regelmatig: vier is wél veel…..Vooral mijn moeder vond het deze keer zwaar, met de loopse en speelse Hazel die aan de riem moest blijven en haar arm zowat uit de kom rukte. Hazel is namelijk niet alleen groot, maar ook erg substantievol, en daarbij niet erg goed opgevoed. Dat is er wat bij ingeschoten door het overlijden van mijn vader en mijn operatie vlak erna. Cursus is ook slecht te combineren met mijn werk, weet ik nu………
Ik heb iets andere herinneringen aan dit soort trainingsdagen; die waren meestal in grote hotels waarvan de avonden aan de bar werden doorgebracht tot in de kleine uurtjes. De laatste dag was altijd een actieve teambuildingdag waarbij we bijvoorbeeld van zware balken een brug over een brede sloot moesten maken om er met een jeep overheen te kunnen, abseilen van een berg in de Ardennen of een soort melig zeskamp. Zo’n klooster is dan toch een stuk rustiger. Fijn de afsluiting met die lieve hondenmensen. Erg zielig van het vermiste whippetje; hoop dat ie weer in zijn warme mandje ligt. En na het zien van de foto en het lezen van Eviannes reactie over de gelijkenis met Nisha kom ik tot de conclusie dat het wel een erg uniform nest moet zijn want ik dacht eerste instantie: “Wat doet Messi nu opeens tussen de foto’s in Tirol!”. Heerlijk om je hondenkinders weer in de armen te sluiten. Volgende keer als je weg moet, kom ik gewoon bij je in huis zodat ik je moeder wat kan ontlasten. Als je wilt tenminste.
Volgend jaar als je de viscurry ophebt in Geldrop, plak je er maar een paar dagen aan in Lierop met worstenbroodjes en ander lekkers.
Jouw trainingsdagen zijn voor mij ook herkenbaar, uit een ver verleden ;>). Hier hadden wij geen bar; het enige wulpse dat we deden was anderhalf uur avondeten met een lekker wijntje erbij. Daarna verder met presentaties voorbereiden voor de volgende ochtend etc. Wat een lief aanbod Lisje, helemaal vanaf de andere kant van Nederland. Ik ga er misschien toch eens gebruik van maken, in de toekomst! En Geldrop & Lierop, here we come, we moeten even de agenda’s trekken!
heb genoten van je verslag Monique! op het gedeelte van het zoekgeraakte hondje na dan…vreselijk als je zoiets overkomt. Zo’n klooster lijkt mij trouwens wel wat 🙂 maar helemáál geweldig is natuurlijk je achterban die ervoor zorgt dat jij zonder zorgen kunt afreizen. Fantastisch!!!
Sober kamertje in het klooster maar zie ik daar niet een klein flesje en een glas staan op dat bureautje ;o) Er wordt daar veel werk verzet in dat klooster zo te zien.
Leuk dat je, als je dan toch voor je werk al zo ver van thuis bent, intussen je vrienden kan bezoeken en puppy’s kan knuffelen. Maar het leukste is volgens mij altijd het thuiskomen en zien dat ze blij zijn dat je er weer bent. De ene whippet toont dat meer dan de ander maar daarom geven ze niet minder om je ;>)
Ik zat er al op te wachten, dat iemand dat flesje en dat glas zou detecteren op mijn bureautje. Ik had hoog ingezet op Annemarie, om de een of andere reden ;>)). Maar nee hoor, Virginie, die geen alcohol drinkt, moest hem als eerste zien ;>))). Lekkere rode wijn produceerden ze daar hoor!
Ah, ik dacht dat het een microscoop was, om al je zonden eens onder de loep te leggen…maar ja, jij hebt maar een heel klein objectglaasje nodig..en wellicht een wat forser wijnglas. 🙂
Wat een mooi blog over je belevenissen en vriendschappen Monique, ze zijn om te koesteren! En het lijkt me heerlijk zo’n weekje in een klooster, alleen van mij mogen ze de trainingen dan houden hoor!
Wat erg voor de baasjes van het vermiste Whippetje, je zou toch geen oog meer dicht doen als je niet weet waar je hondje is, vreselijk die onzekerheid…
En weer een hele grote pluim voor je mam die de zorg toch altijd weer trouw op zich neemt als jij er voor je werk tussen uit moet! We kunnen haar niet genoeg prijzen denk ik, het is natuurlijk ook niet in woorden te omvatten wat ze voor je betekent!
Ik had dat flesje wijn ook al gedetecteerd ja… ;-)) Zo te zien zat je in een hele mooie omgeving! Leuk dat je meteen Gerry en Sabine weer kon zien en leuk dat je nu eindelijk Karin eens in het echt hebt ontmoet. Hopelijk wordt het vermiste whippetje snel teruggevonden…