Hazel en Megan troffen elkaar afgelopen zondag in ons bos de Donkere Duinen;

Megan was heel blij om mij weer te kunnen begroeten, wij hadden elkaar immers een week niet gezien; maar zat ze wel te wachten op haar overheersende “gele” zuster Hazel??

Hoezo dat …… is dit dan niet het hoofd van een lief whippetengeltje….

Hinde vindt in ieder geval dat sommige van Hazel’s initiatieven in de kiem moeten worden gesmoord ;>))

Arend met twee dwarse kleuters aan de riem; ze wilden namelijk lekker los lopen…

Als de twee hun zin eenmaal hebben gekregen houdt Hinde de boel scherp in de gaten;

Maar dat is onbegonnen werk; ze vlogen alle kanten op ;>)

We hebben de eigenwijze dames ook stukken gedragen;

Na een lekkere wandeling moest Megan afscheid nemen van haar familie – maar we zullen elkaar heel regelmatig treffen in de natuur, en ook samen naar ringtraining gaan.

Een druk programma; ’s middags reden we met de honden naar het verzorgingstehuis waar mijn tante Diny woont. Hazel mocht op een schapenvacht op de achterbank bij ome Cor, en ze lag als een prinses….

Tante Diny en Hazel maken voor het eerst kennis met elkaar. Het valt ons altijd weer op, dat onze honden zich heel erg vertrouwd voelen bij haar; niet alleen omdat ze dol is op honden, maar wij denken ook omdat zij haar herkennen als familie.

De bewoners en het verplegend personeel zijn altijd blij om de honden te zien; het geeft weer leuke afleiding en whippets zijn met hun rustige gedrag heel geschikt als therapie honden.

Toen wij binnenkwamen hadden de mensen net in een kring gevoetbald.

De bal was dus beschikbaar voor Hazel ;>)

Maar ze vond deze kar met vieze lappen veel interessanter…

Hinde heeft een heel andere perceptie van entertainment; hier ontfermt ze zich over het glaasje slagroom van een nietsvermoedende oude heer, terwijl hij het lepeltje met een beverige hand naar zijn mond probeert te brengen.

Wel lastig, dat het vrouwtje overal zo op let….

Want ook zo’n advokaatje met slagroom wil er wel in ;>)

En Hazel’s bloed kruipt waar het niet gaan kan…..

Ook thuis zijn Hazel en Hinde twee handen op één buik;

Met name ’s avonds spelen ze zeker een uur lang en gebruiken veel verschillend speelgoed….

En manden! Met veel herrie – hoge keel- en jankgeluiden – kunnen ze met hun hoektanden onophoudelijk schermutselen….

En Hazel denkt dat ze al heel wat voorstelt ;>)

Van Bidaï en zijn roedel ontvangen we regelmatig nieuws en foto’s;

Hij wordt nog steeds stukjes gedragen, maar vindt dat geen succes (hier hebben we er nog zo eentje, Olaf en Manon).

Hij vindt het Barfen heerlijk en heeft zijn eerste rauwe kipkarkasje en sardientjes met smaak naar binnen gewerkt!

Zijn bijnaam is “Post.NL-Bidaï” zolang hij nog met Manon mee op ronde gaat omdat hij nu nog niet alleen thuis kan blijven. Dan slaapt hij wat, of kauwt op iets lekkers….

Restauranttraining – dat is wanneer Manon en Olaf appelpunten met slagroom gaan eten, terwijl Bidaï rustig op een warm kleedje slaapt ;>))

Lekker keutelen met Nisga’a, die een paar dagen geleden voor het eerst echt met hem gerend en gespeeld heeft.

En rommelen met takken in het bos. Hij heeft ook gespeeld met het Italiaantje van Erica, gaat verder met puppytraining en start nu ook met ringtraining. Het leven bevalt Bidaï heel goed in het Utrechtse!