Nee, nu volgt er géén recept van het Nederlandse equivalent van de Gentse waterzooi (dat is kip, gesmoord met groenten en room o.a.). Het gaat over de plek waar gisteren de jaarlijkse CAC show in Zwolle werd gehouden. Op een nieuwe lokatie, voor het eerst niet in de IJsselhallen, maar buiten op het gras. Nou ja, gras…..
Een kwartier lang stonden we in de stromende regen aan te schuiven voor we door de wat mager bemande inschrijvingscontrole waren. Vervolgens moesten wij en alle andere exposanten met de grote rassen, die buiten werden gekeurd, ons heel onpraktisch met onze stoelen, tentjes, honden en tassen door de menigte heen persen die binnen was neergestreken met de kleine rassen. Eenmaal door die grote tent heen geworsteld stapten we eindelijk het buitenshowterrein op: daar lag een aantal grote, nog maagdelijk groene ringen met het loopgedeelte eromheen één grote modderpoel…..
Er waren vaste benches voorzien, met grote tenten erover heen. Alleen lagen de tenten van dit rijtje onfortuinlijke honden achter de benches, weggewaaid en half in de sloot. Marianne en ik hadden wel wat moeten sjouwen, maar we hadden ons eigen “2 seconds base tentje” mee, en die stond in de kletterende regen niet in twee maar in één seconde overeind, pal aan ring 9, waar o.a. de windhonden zouden worden gekeurd. Eenmaal binnen kon niemand ons nog iets doen ;>)
Megan zag het allemaal met lede ogen aan, maar kon lekker wegduiken in haar slaapzak en mandje. Gelukkig is zij – in tegenstelling tot haar moeder Hinde, waar de weerzin voor shows vanaf druipt – een heel lakonieke dame. Zo lang Marianne en ik maar bij haar waren, was ze rondom gelukkig.
Af en toe een hapje mee eten van het biologische brood met dito kaas werkt natuurlijk ook vreugde verhogend!
Met een kopje thee om de handen warm te houden, keken wij vanuit ons tentje naar de keuring van de andere windhondenrassen; hier wordt bij de Deerhounds gerend om het BOB, nog altijd in de stromende regen……
Maar tegen half een kwam dan toch de zon erbij. Onze buren hadden Ierse wolfshonden mee, en hetzelfde tentje als wij.
En wij een hoogloopse Megan, dus deze grote jongen deed regelmatig net of hij zich in het tentje had vergist ;>))
Langzaam kwamen de whippetmensen naar de ring toe; hier komt Gerard Cloes, zwoegend door de modder, met opgestroopte pantalon.
Daar stonden we in de modder; aan de voeten van mens en dier was geen eer meer te behalen. Maar de zon scheen weldadig warm op onze lijven, heerlijk.
De whippets werden gekeurd door de heer Sanders uit Ierland. Toen de jeugdklas aan de beurt was had ik het niet eens door, want Megan’s nummer werd niet opgeroepen. Toen ik eindelijk de ring instapte omdat John zei dat dat echt mijn klas was, bleek tijdens de discussie met de ringmeester dat het secretariaat ons het nummer van een absente greyhound had gegeven, en dat bij Megans echte nummer “absent” was genoteerd… De ringmeester stond erop dat ik het juiste nummer droeg, dus ging hij het nummer schrijven.
We werden gemaand om nog even snel een tobberig half rondje door de ring te gaan; dat voelde niet als een lekkere binnenkomer, eerlijk gezegd.
Op de tafel ging het in eerste instantie ook niet zo best; Megan besloot dat mijnheer Sanders echt niet naar tanden mocht kijken en wrong zich in alle bochten om eraan te ontkomen. Gelukkig wilde ze voor iets lekkers wel netjes staan tijdens het dicteren van het keurrapport (dat gebeurde terwijl ze op tafel stond). Ik had niet zo’n goed gevoel bij onze performance, maar na nog een rondje met de concurrentie door de ring, mochten we ondanks alles toch bij bordje 1 plaats nemen. En daarmee heeft Megan haar eerste jeugd-CAC gewonnen!
Nog een keer de ring in, voor het CAC bij de teven. Daarvoor is Megan met haar negen maanden nog lang niet rijp genoeg. Maar met het jeugd-CAC zijn we blij, dus al met al was het toch wel de moeite waard geweest om naar Zwolle te rijden. De show is organisatorisch voor verbetering vatbaar; en misschien toch niet geschikt om buiten te houden, in de maand oktober. Maar de tonnetjes thuis zitten weer stampvol gedroogde lamspens en dito spiering, en ik heb ook nieuwe riemen kunnen scoren. En dan was het daarbij natuurlijk altijd gezellig om elkaar rond de whippetring te spreken. We hebben nog deze hele zondag om alles weer van modder te ontdoen – vanavond kraait er geen haan meer naar ;>).
Megan is een heel prettig en gemakkelijk hondje om mee op show te hebben; tot nu toe neemt ze alles gewoon zoals het is. Deze leuke foto heeft een vriendin van Marianne van haar gemaakt, in het bos.
Er waren bij elkaar 14 whippets gemeld, 1 was absent. De uitslagen waren als volgt (uit het hoofd, ik heb geen kwalificaties van de honden genoteerd):
- Reuen puppyklas: 1 Gladdenfields A Ray of Light
- Reuen tussenklas: 1 You Tube Z Uplunku (CAC)
- Reuen open klas: 1 Creme Anglaise’s Blue Imperial
- Reuen kampioensklas: 1 Doppelganger du Sac a Malices (res.CAC)
- Teven babyklas: 1 Poppy Hills Amazing Grace
- Teven jeugdklas: 1 Salty Sand’s Bring Me Luck (jeugd-CAC), 2 Lady Be Good of The Mine Vally
- Teven tussenklas: 1 Boxing Helena’s Kode Sierra
- Teven open klas: 1 Creme Anglaise’s Syrah (CAC & BOB), 2 Sandline Just Baby (res.CAC), 3 Creme Anglaise’s J’aime La Vie, 4 SDW Annadar Look Out Here I Come
SALTY SAND'S WHIPPETS 
He fijn dat je de complete uitslagen hebt genoteerd, ik was erg nieuwsgierig!!!
Wat staat dat blauwe tuigje trouwens mooi bij megan, een schattige foto!!
Megan heeft inderdaad een heerlijk koppie! En ze doet het prima zeg, leuk! Maar waar is Hazel?
Syl, ik begrijp dat je Hazel een beetje mist…. ik ook, wanneer ik haar bij haar moeder, oma en overgrootmoeder achter laat, want ze is mijn hartendief. Maar zij en Hinde zijn volgend weekend weer aan de beurt, voor een rondje op de coursing clubkampioenschappen in Amsterdam. Het is in principe Megan waarmee we zullen showen en het volgende Salty Sand’s nestje fokken, dat is steeds het plan geweest, en een “project” van Marianne en mij samen. Hazel vind ik in principe te groot om deze dingen mee te doen. Maar zeg nooit nooit, want soms lopen de dingen toch weer anders dan in eerste instantie werd bedacht. En als Megan wist waar Hazel mee bezig is wanneer wij op een show zijn, dan zou ze terstond een lang gezicht gaan trekken…. Hazel dolt dan namelijk als een wilde met haar absolute afgod Ronald door het bos ;>)). Alleen de bewijsstukken ontbreken op dit blog, want Ronald neemt helaas zelden foto’s ;>(. Op de regiowandeling zul je waarschijnlijk alle vier de B’tjes tegenkomen!
Tsja, als ik mocht kiezen tussen een show of lekker door het bos dollen met Ronald… Dus ik geef Hazel geen ongelijk! 🙂
Maar wel leuk om ze alle 4 weer tez ien volgende week!
Een kwartier wachten in de stromende regen..met recht dramatineus. En al die blubber..dacht je dat je je portie wel gehad had in Uden en Mechernich, wordt het nog eens “dunnetjes” over gedaan. Maar, eind goed, al goed, een jeugdCAC is zeker een beetje blubber waard!
Ja Annemarie, het was nogal een Uden déjà vu, alleen dan minder goed georganiseerd……. ik hoop dat ze volgend jaar weer naar binnen gaan met de show!
En dat uit jouw mond, zegt genoeg..:-)
Proficiat, Monique en Megan ! Dan is de vreselijke blubber snel vergeten 😉
Fantastisch resultaat met Megan, wat zul je, en Marianne ook natuurlijk, trots zijn op deze knappe kleine meid! Dan neem je dat modderbad voor lief…………toch?
Monique en Marianne van harte gefeliciteerd met het prachtige resultaat van Megan, ondanks de blubber en de consternatie met de nummers.
Proficiat meiden! Een jeugd-CAC met modderig randje ;o)
Wie komt er nu ook op het idee om in oktober nog een show buiten te organiseren?
’t Is in de zomer al russische roulette.
🙂