Het idee dat ik de komende weken tijdens mijn herstel geen materiaal voor blogs zou hebben is volkomen ongegrond gebleken…… Nikki was hier het weekend, om de honden buiten voor mij aan de riem te houden en boodschappen en andere zware dingen te dragen (heerlijk, bedankt nog Nikki!). Zondag rond lunchtijd namen we de honden even mee naar de zeedijk; Nikki liep de dijk een stuk op en neer met de dames, en ik zat op een bankje in de zon op hen te wachten. Toen we weer allemaal samen waren bij het bankje, bleven we nog heerlijk zitten in het gras, met de zon op onze snuiten.
Maar wat schetste onze verbazing….. er kwam op een gegeven moment vanuit de richting van de Texelse boot een haas aan gehobbeld, recht op ons af! Hij bleef eventjes stil zitten, en we zagen hoe de ogen van de dames hem fixeerden waarna ze uit de startblokken vlogen, er was geen houden meer aan. Met de waarschuwingen van de orthopeed vorig jaar nog in mijn hoofd om ons oudje Chloe te behoeden voor toekomstige ongelukjes met haar gerepareerde schouder, lukte het me nog net om haar bij haar halsband te grijpen. Terwijl we ongerust de richting opliepen waarin de haas met Jewel, Hinde en Hazel in zijn kielzog was vertrokken, riep een langs fietsende Duitser met een grijns op zijn gezicht dat we vanavond heerlijke hazepeper zouden eten ;>(.
Toen we de dames eindelijk in zicht kregen stond er iemand foto’s te maken van het bizarre schouwspel, dat zich zo vlak naast de bebouwde kom afspeelde. Die arme mijnheer de haas was toen al dood. Verdrietig was het, en zonde. Wat kan ik er nog aan toevoegen; er waren best wat omstanders maar gek genoeg kregen we van niemand verwijten naar het hoofd geslingerd, alleen maar opmerkingen van “tja, dat is de natuur”. Ik denk dat iedereen – wij incluis – gewoon verbouwereerd was dat zoiets plaats kon vinden in dit zeer druk bezochte losloopgebied.
Het was een achtervolging van zo’n anderhalve kilometer lang geweest, over gras en over asfalt. Van deze plotselinge en lange inspanning lieten Jewel en Hinde direct een sporterskuchje horen en ze hadden wat ontvellingen van hun voetkussens; Hazel was met hen mee geweest, maar mankeerde helemaal niets…. die rent namelijk altijd als een dwaas in het rond tijdens wandelingen! En zo zag een van Jewel’s achterpoten eruit na deze live coursing; één van de tenen zat duidelijk niet meer op z’n plaats. De weekendarts stelde vast dat haar teen geluxeerd was, en verwees ons door naar de orthopeed in Amsterdam; dezelfde die vorig jaar Chloe’s schouder had geopereerd. Dezelfde die zo’n tien dagen wachttijd hanteert door de drukte, tenzij de botten eruit steken.
Ter vergelijking: de andere, nog intacte voet van Jewel.
Na de verschillende feedback die ik kreeg na het plaatsen van de foto van Jewel’s voet op facebook en na telefonisch overleg met Annemarie, zocht ik de volgende dag contact met dokter v.d. Rijt in Geldrop, de woonplaats van Annemarie. Annemarie had een foto van Jewel’s voet in zijn brievenbus gestopt zodat hij kon zien waarover het ging. Dokter v.d. Rijt heeft in zijn carrière talloze geblesseerde windhondenvoeten gerepareerd en maakte voor ons op heel korte termijn tijd voor een operatie.
Nikki en Donna. Terwijl Jewel onder het mes ging, speelden Nikki en ik met de dames van Annemarie, die er zelf niet was, maar zo lief was om ons de sleutel van haar huis te geven en voor de lunch te zorgen.
Truffeltje vond het bar gezellig dat we er een paar uurtjes waren ;>)
Haar eend in bikini vloog ettelijke malen door de woonkamer en werd met haar wild opengesperde plastic ogen steeds weer opnieuw aangeboden. O ja, en Truffel legde nog een mooie bruine jongen voor ons neer in de hal, ondanks het feit dat ze in de tuin was geweest. Wat dat betreft is het nét Hazel, ook al behoort het steeds vaker tot de uitzonderingen ;>). Zou het komen doordat ze allebei als pup zijn blijven wonen op hun geboorteplek…. je zou het bijna gaan denken.
En Maggie, ja….. daar was haar beroemde glimlach, speciaal voor Nikki en mij!
Gevolgd door een dikke kus, uiteraard.
Al vrij snel mochten we Jewel weer op komen halen bij dokter v.d. Rijt. Het was best nog een lastige operatie geweest; de gewrichtsbanden (=ligamenten) die het teengewricht bij elkaar houden lagen volgens zijn zeggen aan flarden, en dus had hij vier gaatjes geboord in het gewrichtje, en hierdoor een nylon bandje getrokken, zodat de teen op die manier weer kan scharnieren.
Zo ziet het eruit na de operatie. Sindsdien gebruikt Jewel deze voet alweer iets meer dan ervoor, dus dat is een goed teken. De komende weken moet Jewel aan de riem blijven, om te voorkomen dat ze ongewenste sprintjes gaat trekken met haar nieuwe teen.
Op de terugweg van Geldrop naar Den Helder reden we nog langs de Landwinkel naast de kersenboomgaard in Cothen, waar we lekkere kaas en aardbeien, maar ook de allereerste kersen van het seizoen kochten.
Speciaal voor mijn moeder want die houdt er zo van ;>).
We waren keurig voor de files weer thuis. Jewel ligt nu samen met mij op de bank te herstellen van de operatie ;>). Het was me het weekje wel……
SALTY SAND'S WHIPPETS 
Sjee hé, eind goed al goed….(behalve voor meneer Haas dan) Het wondje ziet er goed….en niet groot…..uit, dat kan niet anders dan dat de teen weer helemaal goed komt! Tot zondag!
Ai ai ai, wat vervelend, voor Mr. Haas, maar zeker voor Jewel ! Ze zal nog even rust moeten houden, maar gelukkig moet jij dat ook 😉
Wat een schattige foto van Maggie met haar glimlach ! En een mooie van Truffel !
Jawadde, ’t was weer een spannend weekje! Ik heb de indruk dat je hondjes iets niet verstaan hebben van dat rustig herstellen ;o) En de haas was gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment!
Aiii, zo’n bericht had ook ik niet verwacht in deze ‘rustige periode van herstel en verwennerij’. 😉
Arme Jewel (en ja, arme haas – wel ‘cool’ van de omstaanders om de hondjes/baasjes niet te veroordelen).
Hopelijk herstelt haar teentje flink. Goed dat je naar die Dr. Van Rijt gegaan bent (en welkom was bij Annemarie & lachende whippets 🙂 ).
Nu liggen jullie met twee in de ziekenboeg! Wat empathisch van je Jeweltje 😉
Beiden veel beterschap x
Alles Gute für Jewel.
Hoe gaat het nu met Jewel, Monique? Ziet de teen er netjes uit?
Gek, ik had al gereageerd, maar de reactie is foetsie..
Wat ontzettend leuk dat je Maggie”s lach hebt kunnen vereeuwigen..
Als eerste wil ik even kwijt dat ik zo blij ben dat je Cloe nog op tijd naar je toe hebt kunnen graaien want anders hadden Nikki en jij ws met twee honden naar Geldrop gemoeten.
Wat is het toch geweldig dat er nog DA’s zijn die je kunnen helpen als je het echt nodig hebt, dat heb jij nu ervaren met dokter v d Rijt in Geldrop en wij hadden dat met Mozart bij dokter Janssen in Antwerpen ,allebei een eind weg maar dat geeft niet.
Hopelijk gaat het nu voorspoedig met Jewel en met jou niet te vergeten. Samen op de bank…ja gezellig!!
Annemarie, ik heb ook al een paar keer gehad dat m’n tekst opeens verdwenen was . Wie eet hier onze teksten op?
Wat raar dat er teksten verdwijnen, en ook zonde, want wanneer je het dunnetjes overdoet wordt het meestal korter ;>))). Geen idee hoe dat kan komen!
Ai, dat is vast een computerwurm.(i.p.v. een boekenwurm) Haha. Ik denk Monique dat ik deze meneer v/d Rijt ook eens ga consulteren met de teen van Elmo. Ik tape hem voor iedere wandeling in, maar laatst ging de tape eraf tijdens de wandeling en prompt (natuurlijk toen, want anders zien we daar nooit hazen) zagen we/ze een grote haas, dus er achter aan en ja, hoor teentje weer uit kom. Ik heb hem zelf erin getrokken want we waren diep in het bos en zolang kan ik hem niet dragen. Vorige week gebeurde het gewoon thuis. Hij zag een kat in de tuin en ging er met loeiende sirenes en hoge snelheid achter aan, vanaf de bank in de kamer, door de gang, door de keuken, de tuin in, hoek om en weer een hoek om en hij kwam hinkend terug. Weer dat teentje en toen maar weer zelf terug gezet (ik weet nu hoe het moet tenslotte). Onze dierenarts kan niet anders dan een pinnetje zetten om die er later weer uit te halen. Maar volgens mij helpt dat niet omdat ik denk dat de bandjes rondom het teentje te zeer zijn uitgerekt of gescheurd, dus denk ik dat er iets permanent moet gebeuren. Kun je mij het telefoonnummer van dokter v/d Rijt geven?
In ieder geval tot zondag in Leersum.
Ja hoor Noor: http://www.vanderrijt.nl/
Dat lijkt me ook niets inderdaad, als het er steeds weer uitvliegt!
Ja, het was me het weekendje wel! Heel zielig voor de arme haas…. Gelukkig gaat het met Jewel alweer beter, wat een bikkeltje is het toch! Nu even een paar dagen rusten en dan op naar Leersum… 😉
Jeetje, inderdaad wat een weekje.
Maar goed dat er nog iemand als Dr. van de Rijt bestaat. Het ziet er op de foto heel netjes uit.
En de haas……tja die was het haasje helaas.
Een goed herstel toegewenst aan Jewel en aan jou Monique.
hoi Monique, arme Jewel en arme jij. En wanneer begin je eens met rustig genezen??Op die dijk is een haas wel het laatste wat je verwacht. Een poes misschien maar wild? Had je wel gebeld met de orthopeden in Amsterdam. Wij hadden nl. vorige week in de praktijk een niet-spoedgeval dat de volgende dag geholpen kon worden. Jij had erge pech, dat je indertijd zo lang moest wachten met Chloe. Een wachttijd van 10 dagen is echt extreem. Nu wisten ze natuurlijk bij Chloe ook vantevoren hoe lang die operatie zou gaan duren. Zal ook meegespeeld hebben. Nu nog samen 2 dagen op de bank en dan voorzichtig naar Leersum. Beterschap, Marieke
Hoi Marieke, ik heb niet gebeld naar Amsterdam; want het zouden sowieso twee bezoekjes zijn geworden (1x kijken, 1x opereren), net als bij Chloe, waar na 10 dagen gekeken werd, en 3 dagen daarna kon zij worden geopereerd. Alleen wanneer het spoed is (=wanneer er botten uitsteken) kun je er direct terecht voor een consult. Ik heb het hier over het orthopedisch team van het Medisch Centrum voor Dieren in Amsterdam.
Dr. v.d. Rijt hield rekening met onze lange reistijden en ging er direct vanuit dat hij na het kijken zou gaan opereren, waarmee we reizen en dagen gingen winnen.
En dan is er ook nog het enorme prijsverschil… In Amsterdam hebben ze een nieuw pand, een gloednieuwe humane operatiezaal met alle toeters en bellen, een anesthesist, baliepersoneel, chirurgen, assistenten etc. Dat moet wel allemaal betaald worden natuurlijk….Ik zou zo weer naar Amsterdam gaan als het moest, want ze zijn er goed. En wanneer het oude Chloe zou hebben betroffen met haar hartruisje zou ik ook voor Amsterdam hebben gekozen, omdat zij daar alle faciliteiten hebben om eventueel te reanimeren wanneer dat fout zou gaan.
Hoe gaat het nu met Jewel, Monique ?
Het gaat volgens mij wel goed. Ik zie de wond niet steeds, want ze draagt een babysokje eromheen, maar ze belast hem wel – een klein beetje naar buiten gedraaid om het te ontzien heb ik de indruk – en zojuist ging ze zelf de trap weer af. Ik heb haar geen pijnstillers meer gegeven sinds eergisteren, en ze zit er ook niet aan, dus ik denk dat het zo wel draaglijk is voor haar. Ik laat haar alleen maar heel kort uit, zodra ze haar behoeften heeft gedaan gaan we weer terug naar de auto. En ze heeft nu nog voor twee dagen antibiotica te nemen. Dat schrijft v.d. Rijt normaalgesproken niet voor, maar gezien de afstand van 240 kilometer nam hij liever het zekere voor het onzekere.
Hmm klinkt niet slecht. Pijnstillers weglaten is niet slecht. Anders gaat ze veel meer willen doen dan goed is. Hopelijk geneest ze snel, maar we zullen haar zondag extra verwennen 😉
Wat kan er toch veel gebeuren als je een paar dagen geen internet hebt! Arme Jewel. Ook al gaat het inmiddels beter met haar, geef haar toch nog maar een extra knuffel van ons. Een haas die mensen en/of honden opzoekt is volgens mij al een gedesoriënteerde haas die iets onder de leden heeft. Normaal doen ze dat niet. Misschien hebben je hondjes hem uit zijn lijden geholpen en in dat geval is het een goede daad. Zo niet, shit happens 🙂 Het blijft vervelend maar het is de natuur.
Dikke knuffel voor jou van ons allemaal, nog steeds in Frankrijk!
Kijk, die invalshoek van een gedesoriënteerde haas die uit zijn lijden werd verlost houden we even vast, want dat is wel een prettige gedachte, de dames hebben een goede daad verricht als je het zo bekijkt ;>)). Dank dus Lisette, dat je nog even ergens internet hebt kunnen vinden. En geniet er nog van, in Frankrijk!
Geen goed excuus, maar was veel te druk met van alles om de weblogjes bij te houden, maar wat een pech Monique, je was net uit het ziekenhuis en de volgende operatie stond al weer op “je” te wachten. Hoop dat het nu weer goed gaat met Jewel! Ik ga de volgdende berichten lezen, dan kom ik het vast wel tegen! 🙂