Vorig weekend was het eindelijk zover: de feestelijke opening van het allereerste onderkomen van de Dierenambulance Den Helder. Geen nieuw onderkomen, maar een aantal gedoneerde portacabins, die geschakeld zijn en door de vrijwilligers (waaronder mijn broer Ronald) in samenwerking met SBS6 zijn omgetoverd tot een gezellig “clubhuis” waar de materialen worden opgeslagen en vergaderd en gegeten kan worden.

Maar eerst moest er natuurlijk gespeecht worden. Walter (van de dierenambulance) bijt het spits af en doet het prima …..

Onder het toeziend oog van onze PR-dame Ilse en de plaatselijke pers;

En dan is Martin aan de beurt. Martin Gaus is na al die jaren op TV en in de belangstelling doorgewinterd en houdt een hartelijk verhaal over de betekenis en het harde werk van vrijwilligers in de dierenwereld, die van de dierenambulance in het bijzonder.

Mijn moeder heeft zich verdekt opgesteld bij de champagne en luistert toe – en begint door zijn verhaal al wat te ontdooien voor Martin ;>). Zij kent hem nog uit de tijd dat hij wekelijks voor de Tros televisie ongehoorzame hondjes door de lucht liet vliegen middels stevige correcties aan de riem – en heeft sindsdien haar mening wel over hem klaar ;>). Gelukkig heeft ze naderhand in een rustig hoekje een gebakje met Martin op staan peuzelen, en werd de mening volgens mij een beetje bijgesteld….

De naamplaat van het onderkomen werd vervolgens onthuld: “De Dierenkooy”, met een knipoog naar de locatie van het onderkomen; bedrijventerrein Kooypunt naast ons vliegveld De Kooy (ja, Den Helder wereldstad! ;>)).

Het gebak staat klaar en de champagne vloeit rijkelijk, alles tot in de puntjes verzorgd door het vrijwilligersteam.

Uit de wind, achter de containers van het bedrijf dat als sponsor een stuk terrein in leen heeft gegeven voor het onderkomen, staan stands van het dierenasiel, de vogelwerkgroep en de dierenambulance.

Natuurlijk trokken de whippets Martin’s aandacht; hij heeft zelf ook whippets gehad, waarvan Raisa het oudst is geworden: 17 jaar. Raisa was een pensiongast bij de familie Gaus, en zij hadden al snel door dat whippets niet in kennels thuis horen. Raisa mocht daarom bij hen in huis, en kwam, zag en overwon. Al in nacht één wist zij door te dringen tot de echtelijke slaapkamer, om er geen nacht meer over te slaan. Ze is tot haar 17e bij hen gebleven. Kijk nou toch – mam zo te zien toch wel in haar nopjes op de foto met Gaus ;>)))

De dierenambulance blijft natuurlijk niet maar wat op de lauweren rusten in het clubhuis; hier zijn mijn broer Ronald en een collega ouderloze eendjes aan het redden…..

Het lijkt onaangenaam in dat water, maar niet iedere keer dat de ambulance rijdt is het even spannend. Dit is weer iets anders dan de ritjes naar het dierencrematorium die sowieso dagelijks aan de orde zijn….

Wat een handige broer heb ik toch……..