Op 17 april dit jaar gingen Hinde en Chloe op Texel achter een haas aan, Chloe sloeg over de kop in een kreek en bleef beduusd en geblesseerd zitten. Ze wilde haar rechterpoot niet meer gebruiken, dus Ronald droeg haar terug naar onze auto. De volgende dag werd ze onderzocht door de dierenarts en er werd een foto gemaakt, waarop geen probleem werd geconstateerd.

Omdat Chloe haar poot ook na een week niet wilde belasten, werden we doorgestuurd naar Amsterdam, maar daar kwamen we pas na tien dagen aan de beurt, omdat ze geen spoedgeval was (d.w.z.: er staken geen gebroken botten uit ;>)). Bijna drie weken na het ongeluk kwam het verlossende woord: schouder uit de kom! Dat hadden we zelf ondertussen ook kunnen zien, nadat het vet- en spierweefsel in die weken smolt als sneeuw voor de zon, en de botten een vreemde constructie vertoonden. De foto in Den Helder was helaas nèt vanuit een positie gemaakt waarop dit niet zichtbaar was.

Op 3 mei vierde Chloe haar 11e verjaardag, op 5 mei ging ze onder het mes in het MCD. Want, na drie weken kun je zo’n schouder niet meer simpelweg terug in de kom drukken; er is dan nieuw weefsel ontstaan waar het niet moet, en bestaand weefsel verdwenen waar het blijven moet.

Een moment waarop ik even moest slikken; mijn oude prinses net na de operatie, nog onder narcose en dik ingepakt in hip gips. Zie ook het oranje hartje met een pijl erdoor op haar hals….. de mensen in het MCD zijn echt begaan met hun patiënten.

Het was een vervelende maand mei; Chloe kon zelfstandig geen kant op; ze moest worden gedragen, regelmatig omgekeerd – ook ’s nachts – en kon zelf niet bij de waterbak. Ze kreeg medicijnen om rustig te blijven en had het heel warm met dat dikke pak met spalk, watten en kleeftape om zich heen.

Maar: geen wandeling hoefde ze te missen in de maanden die volgden, want daar hadden we iets op gevonden!

Twee weken na de operatie gingen we naar Amsterdam omdat de spalk uit het verband mocht.

Weer even slikken, wanneer je zo’n mager, kaal schoudertje uitgepakt ziet worden, met een grote jaap erop. Komt dat ooit nog helemaal goed? Daar kon de behandelend orthopeed op dat moment geen garanties over geven.

Chloe ging weer dik ingepakt mee naar huis, maar nu zonder de spalk en in spiritueel paars.

Na twee weken in het paars en nog eens twee weken totale rust zonder ingepakt te zijn, mocht ze af en toe naast de kar haar poot weer gaan belasten.

In de daarop volgende maanden nam ik Chloe twee keer per week mee naar Lonneke Haan in Schagen, voor fysiotherapie en hydrotherapie.

De hydrotherapie moest de spiermassa op haar geatrofeerde schouder weer opbouwen, en daarnaast leerde Lonneke mij hoe ik dagelijks Chloe’s schouder moest masseren en welke rek- en strekoefeningen ik met haar moest doen.

Op de weg naar Schagen ligt het bijzondere piepkleine kapelletje van Keins. Daar werden wekelijks kaarsjes gebrand ;>). Want er was één doel dat ik met Chloe wilde bereiken; dat ze weer zuiver zou lopen. Streefdatum was november 2011; als ze goed genoeg zou zijn om in te schrijven op de jongehonden- en veteranendag van de Nederlandse Whippet Club, dan zou dat de afronding zijn van een bewogen en onzekere periode met ons oudje.

Eerste mijlpaal in augustus: Chloe kon mee op vakantie in de Zwitserse Alpen. Ze liep nog licht mank maar Lonneke verzekerde mij dat dit kwam door nog een klein gebrek aan spiermassa en niet door pijn. Het reliëf in onze wandelingen zorgde voor een verdere opbouw, want na de vakantie was de mankheid al snel verdwenen.

Ik besloot om Chloe in te schrijven voor de show, die gisteren plaats vond in Leersum. Hier heeft ze zojuist haar gangwerk laten zien en staat ze voor de keurmeesterstafel terwijl haar keurrapport wordt gedicteerd: “11 1/2 jaar beige teef van heel mooi type. Heel mooi vrouwelijk hoofd met goed oog, oor en gebit. Goede hals, prima boven- en onderbelijning. Evenredig gehoekt voor en achter. Mooi velletje en in uitstekende conditie voor leeftijd. Gangwerk voldoet nog uitstekend.”

Chloe werd beste veteraan teef en vervolgens beste veteraan whippet. En daarmee sluiten we haar “schouderdossier” succesvol af. Met dank aan alle mensen die haar herstel sinds april hebben gevolgd en ons in de afgelopen zeven maanden hebben aangemoedigd!